Κείμενα

Η κατάρα ενός "ίσως"

Κάπου μεταξύ ύπνου και πραγματικότητας, έχουν σκαλώσει τα καλύτερα μου ποιήματα.

Έτσι εξηγούνται όλα. Γι' αυτό αναρωτιέμαι συνεχώς αν είμαι ξύπνια. Γι' αυτό νιώθω τόσο ανεξερεύνητη. Τόσο μακριά απ' τον κόσμο. Γιατί είμαι ο πιο βαθύς ωκεανός που ξέρω. Γι' αυτό έπινα. Για να φέρω πίσω ένα πολύτιμο κομμάτι του υποσυνειδήτου μου. Να το βγάλω απ' την κατάψυξη, να το τινάξω απ' τον πάγο και να νιώσω την αληθινή μου γεύση. Να πιτσιλίσω τα χαρτιά με το αίμα του πριν παγώσει ξανά στην εξορία του μυαλού μου. Κι έπειτα να ξυπνήσω, και να διαβάσω στάλα στάλα τις ματωμένες μουτζούρες του τι πραγματικά είμαι. Να μ' αναγνωρίσω. Να με κοιτάξω ίσια στα μάτια μέσα απ' το μεθύσι μου, και να μ' ερωτευτώ.

Και μαθαίνοντας να μ' ερωτεύομαι, έτσι από μακριά, έμαθα ν' αγαπώ κι οτιδήποτε άλλο δε μπορούσα να εξηγήσω. Καθετί μακρινό. Γιατί η απόσταση ανάμεσα σε μένα και σ αυτό μου δίνει το χώρο να καλλιεργήσω το μαγικό μου κήπο, όπως μόνο εγώ τον έχω στο νου μου. Μακριά από όλες τις πιθανές πραγματικότητες του. Γιατί μπορούσα να το αποκαλώ αστέρι, κι αυτό να είναι το άπιαστο, ανυπέρβλητο αστέρι μου, χωρίς να ξέρω τι στα αλήθεια είναι. Μόνο εκεί μπορεί να υπάρξει το ποίημα. Μόνο εκεί μπορεί να κρυφτεί. Στην απόσταση από την πραγματικότητα. Και μαζί του κι ο ποιητής. Αυτό θα είναι η πρόσκαιρη σωτηρία του, αυτό θα είναι ο αργός θάνατος του. Το τσιγάρο του. Το μεθύσι του. Η αλήθεια του.

Κι ίσως είμαι κι εγώ το αστέρι κάποιου. Ίσως γι' αυτόν μείνω για πάντα κρυμμένη πίσω από όμορφες λέξεις, καλυμμένη από το κεφάλι ως τα πόδια με λουλούδια. Τόσο όμορφη, σχεδόν νεκρή. Χωρίς όλη αυτή τη σκουριά. Χωρίς την ατέλεια που μου έχει φορτώσει η απίστευτη, εμπόλεμη ζωή μου.

Ίσως να είμαστε τελικά όλοι ποιήματα. Ωραιοποιημένα όντα στη λήθη του ίδιου μας του εαυτού. Μόνοι, κλεισμένοι στον αμνιακό μας σάκο, σαν μακρινές γιορτές ενός άλλου γαλαξία. Ίσως να λάμπουμε από φόβο. Από ματαιοδοξία. Κι εκείνοι που μας κοιτούν από μακριά, μας λένε αστέρια. Είναι αστείο το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να μοιάζει με φωτιά: Αρκεί λίγη απόσταση. Λίγο απ' το άγνωστο που μας αφήνει με μια γεύση γλυκιάς στάχτης. Μια αίσθηση ανεξήγητης γοητείας. Αυτό που διαρκώς κυνηγάμε, κι αυτό απ' το οποίο τρέχουμε σαν τρελοί, σαν ουράνια σώματα που γυρνούν άσκοπα, ανόητα γύρω από τον εαυτό τους...

Κι ίσως γι' αυτό όλη η μοναξιά: Αντί να μας αγγίξουν, απλά μας παρατηρούν.

Είμαστε τα αστέρια ενός άλλου πλανήτη.

18/12/2020