Κείμενα

Τα 37 αστεία πρόσωπα της κατάθλιψης

Κάθομαι στην κουζίνα και λιμάρω τα νύχια μου. Ένα παλιό κομμάτι μπαίνει στο ραδιόφωνο. Τώρα, λιμάρω τα νύχια μου κλαίγοντας.

Η οικογένεια μου δε με βλέπει συχνά στο σπίτι. Κι όποτε με βλέπει, κοιμάμαι ή διαβάζω κάτι παλιά, άχρηστα τετράδια που υπάρχουν στα ντουλάπια του γραφείου μου.

Έχω ένα τατουάζ που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει.

Η ψυχολόγος μου με κοιτάζει σαν να μη μπορεί να εντοπίσει το πρόβλημα μου. Εγώ την κοιτάζω σαν να την παρακαλάω να με πάρει μια αγκαλιά.

Παρατηρώ την ηλικιωμένη στο λεωφορείο και τα καψίματα στο χέρι της. Τι την οδήγησε εκεί;

Κλειδώνω συχνά αυτή την πόρτα. Οι συγκάτοικοι μου νομίζουν ότι αυνανίζομαι. Δεν το κάνω.

Λείπουν πάλι μπουκάλια απ' την κουζίνα.

Έχω πει στους συμμαθητές μου ότι η γάτα μου λατρεύει να με γραντζουνάει στα χέρια. Δεν έχω γάτα.

"Έφαγα πολύ σήμερα. Πάω να κοιμηθώ λίγο. Δε θα ήθελα να με ενοχλήσει κανείς".

Στη δουλειά ένας πελάτης με κατσαδιάζει επειδή μπερδεύτηκα και έκανα τον εσπρέσο γλυκό κι όχι μέτριο. Δεν μιλάω. Έχει δίκιο. Δαγκώνω τα ούλα μου, και προγραμματίζω το ξέσπασμα μου για το απόγευμα που θα φύγω.

Μου αρέσουν οι γάμοι. Όλοι πίνουν για να το χαρούν. Εγώ απλά πίνω. Και έτσι κανένας δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Γιατί το πάτωμα της κουζίνας μοιάζει πάντα ένα ωραίο μέρος να κλάψεις για τον έρωτα;

Μακάρι να ήταν όντως φίλοι μου όλοι αυτοί που αναφέρω όταν λέω τη φράση "ένας φίλος μου μου είπε..."

Οι γονείς μου θεωρούν πως θυμώνω εύκολα. Απλά ότι θυμώνω εύκολα.

Είναι δύσκολο όταν προσπαθείς να μη φαίνεσαι μεθυσμένος το μεσημέρι.

Έκλεψα ένα όμορφο στολίδι απ' το χριστουγεννιάτικο δέντρο εχτές, που μοιάζει με λεπτό καθρεφτάκι. Το έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου και περίμενα να το χρειαστώ για να χαράξω το χέρι μου.

Όταν είχα κρυώσει ήταν η καλύτερη μου. Ακουγόμουν να φυσάω τη μύτη μου από το δωμάτιο μου και κανείς δεν υποψιαζόταν τίποτα.

"Δεν είναι τίποτα αυτό, έπεσα απ' τις σκάλες και χτύπησα".

Νιώθω πως πρέπει να μένω μακριά από γεμάτα κουτιά χαπιών.

Ανυπομονώ να με πάρει ο ύπνος σήμερα.

Όλοι στο σπίτι ψάχνουν τη μεζούρα για μήνες.

Αγκαλιάζω συχνά τη μητέρα μου. Εκείνη το βρίσκει παράξενο. Εγώ νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα γκρεμό και εκείνη τη στιγμή κρατιέμαι από ένα μεγάλο, δυνατό κορμό δέντρου.

Λέω πολύ καλά αστεία. Οι φίλοι μου γελάνε. Τίποτα δε φαίνεται λάθος.

Κάθε βράδυ εύχομαι να ξυπνήσω 7 χρονών.

Πρέπει να βρω μια ταινία να δω κι απόψε. Όχι ρομαντική όμως. Προς θεού, όχι ρομαντική.

"Γιατί νιώθεις κούραση όλη μέρα; Είσαι άρρωστος;"

Έχω πιει πολύ και κλαίω. Οι φίλοι μου με κρατάνε απ' τους ώμους. Νομίζουν ότι απλά με πείραξε το ποτό. Ακόμα θυμάμαι γιατί έκλαιγα.

Κλαίω κάθε φορά που περνάω μπροστά απ' το παλιό μου σπίτι.

Αρνούμαι να βάψω το δωμάτιο μου. Αρνούμαι να αλλάξω τη διακόσμηση του. Αρνούμαι εδώ και τέσσερα χρόνια.

Αναρωτιέμαι συχνά πού να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχτιζαν το μέλλον τους μαζί μου.

Όταν κλαίω στο λεωφορείο, οι γύρω μου φοβούνται και κατεβαίνουν στην επόμενη στάση.

Δεν είμαι σίγουρος αν είμαι εξαρτημένος απ' τον καφέ.

Εχτές η μαμά μου με ρώτησε γιατί κλαίω. Της είπα ότι απλώς έχω περίοδο.

Κάθε μέρα φαντάζομαι τον κόσμο χωρίς εμένα μέσα του.

Βλέπω την ίδια παλιά σειρά κάθε μέρα. Την βάζω να ακούγεται στο σπίτι ενώ καθαρίζω, κάνω μπάνιο, είμαι στον υπολογιστή. Η σιωπή ανάμεσα στα επεισόδια μου φέρνει ρίγος. Κόντεψα να ξεχάσω ότι μένω μόνη μου εδώ.

Τα ρούχα μου είναι εδώ και μια βδομάδα πεταμένα στο κρεβάτι.

Πέφτω στις ράγες του τρένου αμέσως μόλις το δω να φτάνει στο σταθμό. Τώρα όλοι θα αργήσετε στις δουλειές σας.

~2018