...Είμαστε απλώς ψυχές τυχαία κατανεμημένες στο χρόνο. Αιωνίως ξεγελασμένες πως εκείνος θα μας λυπηθεί. Πάντα προσπαθώντας να μείνουμε, λίγο παραπάνω... Να αφήσουμε κάτι. Να μη μας ρουφήξει έτσι απλά αυτός ο μαύρος στρόβιλος. Παρτιτούρες, χειρόγραφα, φωτογραφίες. Κρύα, απρόσωπα, δεν θα κάνουν ποτέ κανέναν να μας δώσει την αγάπη που ακόμα ζητάμε. Την αγάπη που ξέχασαν οι άλλες ψυχές να μας δώσουν, έχοντας το χρόνο δεδομένο, εμάς δεδομένους. Ήμασταν κατανεμημένοι στο ίδιο χρονικό ράφι. Κι ένας ένας πέφταμε και σπάγαμε. Πού πέφταμε, δεν έμαθε ποτέ κανένας. Τρέχαμε όλοι ο ένας ανάμεσα στον άλλο πάνω στο γελοίο ράφι μας, προσπερνώντας τους άλλους, γδέρνοντάς τους μες στη βιασύνη μας να πέσουμε. Κι ας μην τολμούσε κανένας να το παραδεχτεί. Τρέχουμε μόνο για να πέσουμε στο τέλος. Ζητάμε κάτι ανώτερο απ' το χρόνο, κάτι πιο χαοτικό, πιο τρομακτικό. Μα η ανεπαρκής μας φύση αυτό μόνο μας επιτρέπει: Να πέσουμε. Αφήνοντας τα πάντα μισά. Τα νοίκια μας απλήρωτα, τον καφέ μας μισοτελειωμένο, τα όνειρά μας όνειρα, τους άλλους απροετοίμαστους, την ανάσα μας κομμένη. Γιατί μέχρι και λίγο πριν την πτώση, κυνηγούσαμε το αύριο. Και τώρα, να που γίναμε χτες. Για πάντα.
Και τα ράφια, ατέλειωτα. Σαν σκάλα στο πουθενά. Σου φέρνουν ζάλη.
Πόσο τρομακτικό θα ήταν αν στεκόσουν από μια μεριά και να παρατηρούσες την ύπαρξή σου στοιβαγμένη, σχεδόν εξαφανισμένη ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες;
~2018
ČTEŠ
Κείμενα
Literatura faktuΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
