Κείμενα

Μια γενιά παρέλαση ☆

Έχουν περάσει χρόνια, κι ακόμα φοράω τα ίδια σκισμένα τζιν. Αρβύλες, φαρδιά μπλουζάκια με λογότυπα, και τα ίδια, σκισμένα τζιν.

Είμαι τόσο μπερδεμένη. 21 χρονών, και όλα γυρίζουν. Τα πρόσωπα στάζουν, λες κι είναι από σιρόπι. Ο κόσμος τρέμει, σαν ζελέ.

Μαμά, φοβάμαι.

Φοβάμαι μήπως κάπου, κάπως, κάποτε, μέσα σε αυτό τον κόσμο, χάσω έστω μια σταγόνα απ' το σύμπαν που κουβαλάω στην καρδιά μου.

Μαμά, δεν έχω αποφασίσει αν είμαι κορίτσι ή αγόρι. Με περιγράφεις σε όλους σαν μια δεσποινίς, με παρουσιάζεις στους γάμους σαν το μοντέλο της οικογένειας. Κομψή και λεπτή, είμαι αυτή που θα της πουν "και στα δικά σου", είμαι αυτή που θα της την πέσει ο μπουφετζής, που θα τη βγάλει πάνω από 15 λήψεις, δήθεν τυχαία, ο φωτογράφος. Μαμά, θέλω να τους πλακώσω όλους στο ξύλο, αλλά ταυτόχρονα να πάω στην τουαλέτα να βάλω κραγιόν. Μαμά, βοήθεια. Αυτή η κοινωνία δε με αναγνωρίζει. Όταν το ραντάρ της εντοπίζει την ύπαρξη μου, βγάζει σφάλμα. Είμαι ο νταής, η νεράιδα, ο αναρχικός, η γοργόνα. Βοήθεια, μαμά. Βουλιάζω σε ονόματα, ενώ γεννήθηκα απλά άνθρωπος. Βοήθεια, μαμά. Με αναγκάζουν να διαλέξω. Εσύ πού μ' αγαπάς, πες τους. Πες τους ότι δε θέλω κάποιο ρόλο σε αυτό το έργο. Πες τους ότι είμαι ο Θεός. Μαμά, τελικά ο Θεός είναι έφηβος. Παίζει μαζί μας σαν να είμαστε χαρακτήρες σε παιχνίδι μάχης. Μας δίνει ονόματα για την πλάκα του, κι εμείς πλακωνόμαστε ενώ γελάει. Ο Θεός θυμώνει όταν δεν πιστεύουμε σ' αυτόν. Ο Θεός κλαίει, και κλαίμε κι εμείς μαζί του. Είμαστε όλοι έφηβοι, μαμά. Άφυλοι, επαναστάτες, ελεύθεροι. Παρείσακτοι. Στόχοι. Είμαστε όλοι μεθυσμένοι. Σεξουαλικά μπερδεμένοι. Είμαστε όμορφοι, μαμά. Το βλέπεις στον τρόπο που κοιτιόμαστε μεταξύ μας. Ο έρωτας είναι τόσο παράξενος, τόσο ανένταχτος ανάμεσα στα χείλη μας... Δε μάθαμε τίποτα, απλώς νιώσαμε. Κρατήστε μας στην ιστορία σαν τη γενιά που ξέρναγε αγάπη. Χάπια. Παραφροσύνη.

Μαμά, αν πεθάνω, να ξέρεις πως ήμουν χαρούμενη. Ήμουν ο άντρας που ονειρευόμουν. Ήμουν η γυναίκα που θαύμαζα. Μη με φοβηθείς, μαμά. Δεν είμαι τέρας. Είμαι, απλώς, άνθρωπος. Έχω μέσα μου την αιωνιότητα. Πώς θα μπορούσε η αιωνιότητα να είναι κάτι το φυσιολογικό;

Σ' αγαπάω, μαμά. Σ' αγαπάω. Αλήθεια.

Η αγάπη κι η αλήθεια. Είναι το λιγότερο που μπόρεσα να διδάξω όσο ήμουν το παιδί σου.

Μη με ξεχάσεις, μαμά. Μη με ξεχάσεις.

~2019