Τώρα που ήρθες, δεν είμαι κάτι εύκολο. Δεν είμαι ούτε εύκολο, ούτε κάτι. Τα δάκρυα μου έλιωσαν το χώμα που με έκαιγε και φανέρωσαν, αστραφτερό, το μάρμαρο. Την ξεχασμένη, αρχαία αρχιτεκτονική που με κάνει αυτό που είμαι: πολύτιμη. Τώρα που ήρθες, λυπάμαι αλλά ζόρισαν τα πράγματα. Δε θα με βρεις έτοιμη, στρωμένη για να ξαπλώνεις και να κοιμάσαι όταν είσαι κουρασμένος. Δε θα με βρεις πρόθυμη να δεχτώ με αγάπη όλα τα κόμπλεξ που άφησες να σαπίσουν στις γωνιές σου. Δεν θα κάτσω να σε ξεσκονίσω, αν ο ίδιος δεν έχεις ζυγίζει στο χέρι σου ούτε μια δική σου σκόνη. Δε θα απολογηθώ σε σένα, για σένα. Τώρα που ήρθες, δεν είμαι κέντρο αποτοξίνωσης πια.
Δεν είμαι άτσαλα εφηβικά γράμματα σε ένα φλοράλ ημερολόγιο. Δεν είμαι πρόχειρα βαμμένα νύχια και άγχος για το τι θα φορέσω. Δε μοιάζω πια με πρώτο ραντεβού. Δεν είμαι ένα μπουκέτο λουλούδια, ούτε σοκολάτες, ούτε αρκουδάκια. Δε μυρίζω πια σαν φράουλες. Είμαι ένας ωκεανός με πόδια. Ξεβράζω λέξεις που δεν έφτασαν στον πάτο. Ξεβράζω πνιγμένους, θησαυρούς, τέρατα. Μυρίζω όστρακα, ναυάγια, πράγματα που δεν έχει ανακαλύψει ψυχή. Όσα μπουκάλια κι αν γεμίσεις από μένα, δε θα με αφήσεις ποτέ άδεια. Όσο και να ψάξεις, πάντα κάτι δε θα έχεις βρει.
Τώρα που ήρθες, έχουν προφανώς φύγει όλοι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν ήξεραν κολύμπι. Γιατί με μόλυναν. Γιατί ακόμα διασπώ στο αλάτι μου τα τοξικά τους απόβλητα. Γιατί, ακόμα, έχω τα κότσια να με επιδιορθώνω.
Τώρα που ήρθες, δεν με ενθουσιάζουν πια οι άνθρωποι. Παρά μόνο πανσέληνοι. Μελωδίες, απογεύματα... Άραγε, μου μοιάζεις; Αν έχεις τη δύναμη να σταθείς απέναντι μου αληθινός, με όλο σου το φως εκτεθειμένο απροκάλυπτα, αν μπορείς να λάμπεις με χάρη, με θράσος... Να, τότε ίσως θα ήσουν μια πανσέληνος που θα αξίζει να κοιτάζω. Θα σε κοιτάζω ίσως για πάντα, θα σου γράφω αιωνιότητες με το αίμα μου και θα στις διαβάζω για να κοιμηθείς, θα καθρεφτίζω την ύπαρξη σου στα νερά μου, σαν να είσαι κομμάτι του βυθού που τόσο περήφανα σέρνω σαν νυφικό. Γιατί ο έρωτας είναι ορίζοντας. Πολύ μακριά από όλα, κι ας τα αγγίζει. Ο έρωτας είναι η απόλυτη αλήθεια, η τρομακτική, η Άβυσσος. Και ποιος δε φοβάται να κολυμπήσει και να την αρπάξει; Μόνο, ίσως, οι τρελοί κι οι ελεύθεροι.
Τώρα που ήρθες, ας φτιάξουμε έναν δικό μας ορίζοντα.
~2019
أنت تقرأ
Κείμενα
غير روائيΗ πεζογραφία μου. Κείμενα βγαλμένα από τα όνειρα, τα μεθύσια ή την αυτοπαρατήρηση μου. Γράμματα αυτοκτονίας, γράμματα μεθυσμένα, γράμματα για το μικρό εαυτό μου, γράμματα για τον Εκείνο που δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα χαρτιά μου. Σιωπηλές διαμαρτυ...
