Κείμενα

Η αλήθεια

 Είμαι γυμνός. Δε φοράω ούτε ένα ρούχο.

 Είμαι γυμνός και περπατάω στο δρόμο. Βρίσκομαι χωρίς ρούχα στην καρδιά μιας μεγάλης και πολύβουης πόλης.

 Η άσφαλτος καίει κάτω απ' τα γυμνά μου πόδια. Ο ήλιος χτυπάει κάθε πτυχή του σώματός μου. Το πλήθος παραμερίζει σαν περνάω. Με κοιτάνε όλοι γεμάτοι έκπληξη, λύπηση, φόβο. Είμαι τρελός, σκέφτονται. Ακούω επιφωνήματα γύρω μου. Γέλια.

 Μα, κοιτάξτε με. Είμαι μόνο άνθρωπος. Ο καθένας μέσα απ' τα υφάσματά του, δεν είναι άραγε γυμνός; Κοιτάξτε με. Αντιμετωπίστε με! Η αλήθεια μου δεν κρύβεται.

 Έτσι λοιπόν εκλαμβάνουν οι άνθρωποι την αλήθεια. Είναι σκληρή και δυσνόητη. Όπως η γύμνια. Πολλοί τη ντύνουν όπως τους αρέσει. Πολλοί τη σκέφτονται, κι όμως δεν τη λένε φωναχτά. Πολλοί την απορρίπτουν, την περιγελούν...

 Τη φοβούνται.

 Θα τολμούσες άραγε να βγεις γυμνός και να αντιμετωπίσεις μια κοινωνία ντυμένη, κουμπωμένη ως το λαιμό; Μια κοινωνία όπου όλοι παλεύουν να κρύψουν ένα σώμα γεμάτο τραύματα και πληγές; Έναν κόσμο που η καρδιά του αιμορραγεί στα βάθη του πιο κομψά ντυμένου ψέματος;

 Θα μπορούσες άραγε να κάνεις τη διαφορά; Να σηκωθείς ανάμεσα στο πλήθος, και να βροντοφωνάξεις την αλήθεια;

 Θα σε πουν τρελό. Γιατί τους πονάει να ξέρουν. Οι άνθρωποι πιστεύουν μονάχα όσα τους βολεύει να πιστέψουν. Όσα τους ακούγονται πιο γλυκά στ' αυτί.

 Γι' αυτό ντύνεσαι κι εσύ όπως σε βολεύει, κρατάς την αλήθεια σου καλά κρυμμένη, ανέπαφη, βγάζεις το σκασμό και βγαίνεις έξω. Τι κρίμα που δε μπορείς να μιλήσεις για όσα στ' αλήθεια πιστεύεις. Και τ' αφήνεις να σε τρώνε μέσα από τα ρούχα, θαρρείς περιμένοντας μια θύελλα που δε θα έρθει ποτέ.

~2013