Κείμενα

Ο τελικός πρωταγωνιστής

Όλα ένα θέατρο. Όλα ήταν πάντα ένα αστείο, θλιμμένο θέατρο.

Κλείνω τα μάτια και μοιράζω τους ρόλους.

Πρώτα, βλέπω το Σίγμα. Ο Σίγμα συμβολίζει τον έρωτα. Αλλά κάπως παράξενα. Γύρω απ' το πρόσωπο του αιωρούνται μπουκάλια κρασί, ερωτικά γράμματα σκισμένα, αναπάντητες κλήσεις. Ο Σίγμα, είναι αναπάντητες κλήσεις. Ο, τι του δόθηκε, το απέρριψε. Λυπάμαι που έκλεισα τα μάτια μου για να δω έναν τέτοιο έρωτα.

Μετά, ο Ν. Ο Ν. συμβολίζει την αγάπη. Τα μαλλιά του, μακριά, σχηματίζουν άνθη στο τελείωμα τους. Ο Ν. είναι ένας τεράστιος, ηλιόλουστος κήπος. Ο Ν. είναι μια παραλία στη Μύκονο, που έχω κολυμπήσει χρόνια, που πηγαίνω ακόμα. Ο Ν. είναι ειλικρίνεια. Ο ήλιος χτυπάει κάθε πτυχή του, τίποτα δεν είναι στο σκοτάδι. Και έχω ζήσει τόσο σκοτάδι, που εκτιμώ τον ήλιο σαν χρυσό. Τρέχω και κυλιέμαι στην παραλία. Μυρίζω αχόρταγα τα λουλούδια. Όσα μου προσφέρει ο Ν., τα κρατάω για πάντα. Ο μοναδικός μου, ο σπάνιος Ν. Το αναντικατάστατο, παιδικό μου κομμάτι.

Η Κωνσταντίνα. Η προστατευόμενη. Η μικρή. Η Κωνσταντίνα είναι η αφέλεια. Η αθωότητα της μετεφηβικής παραφροσύνης. Η Κωνσταντίνα είναι οι ανασφάλειες κι οι αστείες, κοριτσίστικες αντιδράσεις. Ο ενθουσιασμός για ρούχα και καλλυντικά, η κόμπλα μπροστά σε νέα αγόρια, η φιλία. Η Κωνσταντίνα είναι μια παλιότερη εγώ. Και θα μεγαλώσει.

Η Ι. Ο κόσμος. Η ροή της καινούριας, άπραχτης νεολαίας. Η βιασύνη, το άγχος, όσα έχουμε φορτώσει σε αυτά τα παιδιά, η Ι. τα απεικονίζει. Η Ι. συμβολίζει μια ενηλικίωση που δε θέλω να ακολουθήσω. Συμβολίζει την κοινωνία. "Πάλι τατουάζ θα κάνεις;". "Θα καταλήξεις ανορεξική". Η Ι. μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν είναι τόσο τερατώδης. Στο βάθος, μπορεί και να αγαπάει τα μαύρα πρόβατα της. Ίσως τα χρειάζεται για να μάθει το σεβασμό. Την ανεκτικότητα. Την ειρήνη.

Ο Μ. Αόρατος. Κι όμως θρυλικός. Ένα απλό αντικαθρέπτισμα της αγάπης μου για τον ίδιο μου τον εαυτό. Πάνε τόσα χρόνια που ήθελα να του πιάσω το χέρι... Ο Μ. συμβολίζει το απωθημένο. Μόνο που εκπληρώθηκε. Με πήρα απ' το χέρι και φύγαμε απ' όλα. Ένας ξένος που με βοήθησε να μάθω πόσο μπορώ να αγαπήσω. Πόσο όμορφες λέξεις μπορώ να ζωγραφίσω στα χαρτιά... Τη συγγραφέα. Την Εγώ.

Εγώ. Η Δύναμη. Το παιδί κι ο ενήλικας. Η πριγκίπισσα κι ο δράκος της. Εγώ. Ο προστάτης κι ο άγγελος μου. Εγώ, αυτή που άντεξε. Εγώ και τα ποιήματα μου. Εγώ κι η υποτίμηση που μετέτρεψα σε θαυμασμό. Εγώ, η εξέλιξη. Εγώ, η επανάσταση. Καμία άλλη σαν εμένα. Καμία δεν πάλεψε με τα ίδια λιοντάρια, μέχρι να ανακαλύψει ότι μπορεί να φυσάει φωτιές απ' το στόμα. Εγώ γράφω το παραμύθι. Εγώ με σώζω απ' όποιον πύργο κι αν βρεθώ. Εγώ είμαι ο ιππότης μου. Εγώ είμαι το αγόρι που έβλεπα στον ύπνο μου έντεκα χρονών. Είμαι όλοι, όλοι αυτοί που ξέρω, κι ακόμα περισσότεροι που δε θα μάθω. Γιατί με έσωσα. Και γιατί μ' αγαπάω.

Είμαι ο, τι έψαχνα σε όλους. Είμαι. Και όλα τα θαύματα, τώρα αρχίζουν να συμβαίνουν.

~2019