Κείμενα

Το παρόν μετά

Ξυπνάω. Είμαι μικρός. Είναι Σάββατο. Κατεβαίνω από την ξύλινη κουκέτα της Νεοσέτ κι αδειάζω το κουτί με τα παιχνίδια στο χαλί. Στην τηλεόραση, παιδικά. Απ' έξω έρχεται η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από το δίπλα φούρνο ΄ συγκρούεται σφοδρά με τη μυρωδιά της μαρμελάδας που πλανιέται στην κουζίνα. Οι γονείς μου με κοιτάζουν να τρώω, με τα αχτένιστα απ' τον ύπνο μαλλιά μου, χωρίς να βλέπουν ότι είμαι απλά μια χαρούμενη ανάμνηση. Ότι κι αυτοί το ίδιο. Σηκώνομαι μπουκωμένος από το τραπέζι, και μπαίνω στο μπάνιο. Το λευκό ξύλινο έπιπλο είναι πολύ ψηλό για μένα. Φέρνω το παιδικό σκαμπουδάκι μου και πατάω πάνω. Τώρα φτάνω. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Κάνω γκριμάτσες. Ζωγραφίζω πρόσωπα. Πάνω στο χνότο μου ζωγραφίζω κι ένα πρόσωπο που δεν έχω δει ποτέ. Πλησιάζω για να δω καλά... Αυτό το πρόσωπο είναι δικό μου. Ο καθρέφτης ανοίγει και με καταπίνει σαν μαύρη τρύπα.

Ξυπνάω στο μέλλον. Είμαι δεκάξι. Βαράω τρύπες στο παιδικό μου δέρμα. Πονάω, αλλά έτσι ζουν αυτοί. Είμαι σκληρό μέλος της φυλής. Τρυπάω τη μύτη μου. Το στόμα μου. Γίνομαι ατσάλι. Δίνω ατσάλινα φιλιά σε κοπέλες από βελούδο. Τις διαπερνάω με τη γλώσσα μου. Ψάχνω για κάτι ανώτερο. Σκαρφαλώνω σε ταράτσες και ψάχνω την κοπέλα που είναι φτιαγμένη από κομήτες. Κι όταν τη δω, πηδάω. Ψηλά. Η βαρύτητα ξεκολλάει από το σώμα μου αργά. Μέχρι που καταλαβαίνω ότι αυτό που είχα μάθει να θεωρώ ψηλά, είναι κάτω. Πέφτω από τον πλανήτη γη όπως ένα βάζο πέφτει από ένα τραπέζι. Πέφτω σε ένα αέναο κενό. Όλα πέφτουν ανάποδα μαζί μου.

Κι όταν τελικά ακούω τον κρότο, τρομάζω.

Ξυπνάω στο μέλλον του μέλλοντος. Είμαι είκοσι. Πίνω ουσίες που η γεύση τους δε μου θυμίζει τίποτα. Τα πρωινά ξυπνάω σε άγνωστα προάστια, με το κεφάλι να γυρίζει. Δεν έχω τι να κάνω όλη μέρα. Παίρνω καφέ στο χέρι και φεύγω από παντού.

Είμαι είκοσι. Κρατάω την αναπνοή μου όσο κάποιος με αφήνει και φεύγει. Έτσι έχω μάθει. Με βρίσκουν ένα πρωί σε κάτι σκαλιά. Αιτία θανάτου: Ασφυξία. "Έτσι είχε μάθει". Κεφάλια που κινούνται με άρνηση. Φρύδια που σμίγουν. Εμείς δεν τον μάθαμε έτσι. Εκείνος φταίει.

Εκείνος φταίει;

Τι φταίει.

Τι φταίει;...

Ξυπνάω και είμαι εκεί που πάνε οι κοιμισμένοι. Ξυπνάω μόνο τώρα. Μόνο τώρα είμαι στο παρόν. Αυτό ήταν το παρόν πάντα. Γιατί έχω απέναντι μου την αλήθεια.

Γελάω ευτυχισμένος.

Κι αυτή, με μια ανάσα της, με κάνει σκόνη.

~2018