Κείμενα

Για έναν απλανή αστέρα ☆

Εκείνη τη μέρα έβρεχε.

Ο Εκείνος κατέβηκε στην ίδια στάση με μένα. Περπατούσε γρήγορα. Τον ακολουθούσα, αβέβαιη γι' αυτό που έβλεπα. Ανέβηκε στις κυλιόμενες, κι ανέβηκα κι εγώ.

Δε μπορούσα να δω το πρόσωπο του -ήταν πλάτη. Όμως όλα πάνω του έμοιαζαν σαν να τα είχα γράψει εγώ με το στυλό μου. Το στενό τζιν, τα ανέμελα, μακριά μαλλιά, το δερμάτινο μπουφάν... Όλα ήταν δικές μου λέξεις. Ήταν ο Εκείνος, σίγουρα. Έφτασε στο τέλος της σκάλας και τον έχασα. Μισομεθυσμένη, προσπαθούσα να καταλάβω αν τον ονειρεύομαι. Πάλι.

Ώσπου έφτασα στην κορυφή, και τον είδα να με κοιτάζει για λίγο πάνω από τον ώμο του. Έστριψε στη γωνία. Έστριψα κι εγώ. Φόρεσα την κουκούλα μου, να μη βραχώ. Εκείνος δε φόρεσε τίποτα. Δεν τον πείραζε να βραχεί, τον Εκείνο μου. Ήξερε πως όλα τα όμορφα στη ζωή δεν τα αποφεύγεις. Δεν προστατεύεσαι από αυτά. Κι ας γίνουν φωτιά στο δέρμα σου. Κι ας σε παγώσουν. Κι ας σε αρρωστήσουν.

Έσκυψα στο κινητό μου για μια στιγμή. Και μόλις σήκωσα το κεφάλι μου, ο Εκείνος είχε χαθεί. Δεν περπατούσε πια μπροστά μου.

Κοίταξα απορημένη τριγύρω.

Και μετά κατάλαβα ότι αυτό είναι, αυτό θα είναι πάντα ο Εκείνος. Το άγνωστο. Η απόσταση. Θα είναι πάντα δύο βήματα από μένα, κι εγώ δε θα τον φτάνω ποτέ. Θα είναι κάτι ανάμεσα στο μεθύσι και την πραγματικότητα, θα είναι ο έρωτας. Η έμπνευση. Δε θα ξέρω το πρόσωπο του. Δε θα ξέρω ποιος είναι και πού πάει. Δε θα είμαι μαζί του. Απλά θα περπατάω πάντα από πίσω του. Δε θα μπορώ, δε θα θέλω να τον φτάσω. Γιατί αν απομυθοποιηθεί, για ποιον θα γράφω πια; Τι θα μείνει;

Μετά, κατάλαβα γιατί κανείς τους δεν ήταν ο Εκείνος. Κι ας του' μοιαζαν πολλοί.

Γιατί ο Εκείνος, δεν είναι άνθρωπος.

26/1/2022