EVA +18 (Avesta Serisi 1. Kitap)

77. Bölüm - İrade

Duncan kapıda bekliyordu. Beni görünce tepkimi merak eder gibi doğruca gözlerimin içine baktı ama şu an ona bakmak bile midemi bulandırıyordu. Yüzümü tiksintiyle buruşturup, öğrendiğim yollardan odama doğru gitmeye başladım.

Kafamda o kadar çok şey vardı ki...

Victoria'ya dönüşmem ne kadar zamanı mı alacaktı? Kain beni ne zaman başkalarıyla paylaşmaya başlayacaktı? Victoria olmasa, bu zehirle ilgili asıl gerçekleri bir gün öğrenebilecek miydim? Kim bu konuda bana dürüst davranırdı ki?

Saplantılı tutkum aylarca kafamı karıştırmış ve kendimi iradesizliğim yüzünden suçlamıştım...

Kain bencil ve açgözlü bir adamdı. Sonsuza kadar asla benimle yetinmeyeceğini zaten biliyordum. Ancak şu an, bununla da kalmayıp beni paylaşacağından da emin olmuştum.

Tüm bu düşüncelerle boğuşurken, Duncan kolumdan sertçe tutularak beni durdurdu.

"Konuştuklarınızı duydum Eva."

Omuz silkmekle yetinip bir cevap vermedim. Hâlâ yüzüne bakmak istemiyordum.

Çenesini zindanı işaret eder gibi kaldırıp, "O kadını o hale ben getirmedim." dedi sertçe.

Bu kez konuşurken kendimi tutamayarak gözlerine baktım ve "Söylediklerinin yalan olduğunu mu söylemeye çalışıyorsun?" diye sordum dalga geçer gibi. Çünkü tek bir cümlesinin bile yalan olmadığına emindim.

"Hayır." dedi kafasını sallayarak.

"Söyledikleri doğru ama oradaki üçüncü kişi ben olmasaydım da bir başkası olacaktı ve ben en azından ona karşı hep merhametliydim."

Bakışlarını benden ayırmadan bir adım atarak bana iyice yaklaştı. "Bunu söylüyorum, çünkü her seferinde benden başka kimseden biraz bile merhamet ya da acıma görmedi o kadın."

Gerçekten de bu bahane ile vicdanını rahatlatabiliyor muydu?

Hırsla kolumu ondan kurtardım. "Bu resmen tecavüz Duncan. En azından ben merhametliydim diye kendini aklayamazsın." dedim öfkeyle.

"Bir gün, bana da aynı şeyi yapacaksınız." derken çoktan ağlamaya başlamıştım. Gözyaşlarımdaki çaresizlik ve öfkenin tadını bile alabiliyordum.

Duncan bana sıkıca sarılıp kulağıma, "Bana güvenebileceğini biliyorsun Eva." dedi fısıldar gibi.

Henüz kimseye sırlarımı açık etmemişti. Ancak buradaki anahtar kelime "henüz" idi.

Ona kalırsa Kain'de beni henüz kimseyle paylaşmamıştı... Henüz!

Duncan'ın sunduğu sahte güvenlik hissine ihtiyacım yoktu, bana sarılmasını istemiyordum. Buradaki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını zaten bilesem de, bu bir teselli değildi.

Duncan'ı iterek kendimden uzaklaştırdım.

Odama gidinceye kadarsa tekrar konuşmadık. İçeri girdiğimizde tek söylediği hüzünlü bir sesle, "Biraz uyumalısın." oldu.

Kafamla sallayarak onayladım ve yatağa geçip ona sırtımı dönerek yattım. Bir ara uyku sersemi üstüme bir şeyler örttüğünü ve alnımdan beni öptüğünü fark ettim ancak bir tepki bile veremeyecek kadar uyku sersemiydim. Kendi kendine mırıldandığı şeyleri duyduğumdaysa çoktan idrak edemeyecek kadar uykuya sığınmıştım...

Gözümü tekrar açtığımda Kain'in yatağındaydım. Hemen yanımda bana dönük olarak yatarken dikkatle beni izliyordu.

Elini yanağıma koyup başmağını dudaklarımda gezdirdi.