A Diamond Between Us

CHAPTER 6

"Jino."

Nahinto ako sa paglalakad sa corridor nang marinig ko ang pangalana ko, at mas lalo dahil sa tumawag. I knew who he was—I recognized his voice. I sighed, biting my lower lip. Marinig ko pa lang ang boses niya, nahihiya na ako. Pero wala naman akong choice kundi ang harapin siya at kausapin.

He was smiling at me. He acted so normal. I remembered all the messages I sent him last night. Gusto ko na lang sapakin ang sarili ko sa sobrang kahihiyan!

"Hey? Ayos ka lang?" He said it so casually. It sounded like nothing had happened last night.

I blinked twice at umiling. "Hmm.... Nothing... It's just that I didn't expect you here." Naiilang na sabi ko, natawa lang siya pero hindi na siya nagsalita.

He was wearing a semi-formal attire, which really suits him. Ang gwapo niya!

Napapaypay ako nang makaramdam ng init. Kumportable naman ang suot ko, t-shirt at tokong lang naman 'yun pero bakit pinagpapawisan ako?! Ano ba Jino?

"Tara na? Mainit ata rito, pinagpapawisan ka na." 

Pero hindi ko inasahan ang sunod niyang ginawa. Nanlaki ang mga mata ko nang ipinunas niya ang panyo niya sa mukha, noo at leeg ko. Napalunok ako at napaiwas kaagad sa kaniya ng tingin at naglakad palayo.

"Wait..." 

Nasa tabi ko na siya!

Narinig ko na natawa siya pero hindi ko na iyon pinansin, naiilang talaga ako sa kaniya. Bakit ko ba kasi sinabi iyon? I let out a sigh to calm my nerves.

Habang naglalakad kami sa corridor, ramdam kong gusto niya ako kausapin pero pakiramdam ko rin ay nahihiya siya na sabihin kung ano iyon. Mabuti naman dahil hindi ko pa ata siya kayang makausap nang maayos dahil sobra talaga ako naiilang at nahihiya sa kaniya.

We didn't talk the entire time until we got to our classroom—and it was the most awkward moment of my life. I swear to God.

Nakahinga lang ako nang maluwag ng salubungin kami ni Andrea. She was wearing a red crop top, high-waisted pants, sneakers, and a white sling bag. Sinalubong niya kami na nakangiti.

"Uy! Magkasabay kayo? Kumusta naman mga frieny ko?"

Isinabit ni Andrea 'yung braso niya sa balikat namin since pumagitna siya. Buti nalang dumating siya para gumaan naman atmosphere ko. She's my life's savior.

Sabay na kaming tatlo umupo, tutal magkakatabi lang naman kami. Napatingin pa ako kay Mark nang mapansin kong nakatitig siya sa akin. Ano bang problema nito? Hindi ba niya naramdaman kung gaano ka-awkward namin kanina? Nakuha pa talaga niyang titigan ako.

I furrowed my brows, confused. Why is he staring at me? May dumi ba sa mukha ko? Panget ba ako? Ano ba 'yan! Ngayon lang ako na-conscious sa itsura ko.

"B-Bakit, Mark?" I tried to sound casual. God, this boy! He's still staring at me.

"Ah... wala naman." He licked his lower lip and bit it, then smiled at me playfully. I rolled my eyes.

He's acting so weird. Hindi ko pa nga alam kung ano talaga ang naging reaksiyon niya sa sinabi ko sa kaniya kagabi.

"Good morning, class. Have a nice day!"

Natauhan lang ako nang dumating na ang prof namin—matapos akong kabahan sa mga kinikilos ni Mark. Then I realized... our first subject today is Math. Good morning talaga!

Habang nagkaklase, sumusulyap-sulyap ako kay Mark. Tinitingnan ko kung ano'ng ginagawa niya. Nakikinig lang naman siya. Pinaglalaruan pa niya 'yung hawak niyang ballpen, na nakaipit sa index at middle finger niya—iniikot-ikot niya 'yon na parang ang saya-saya lang ng buhay niya.