A Diamond Between Us

CHAPTER 55

"Nothing from each of you matched the patient."

Napapikit ako at napahawak kay Ada nang marinig sa doctor 'yon. Nasa hospital kami ngayon para magpa-test kung sino ang p'wedeng mag-match sa amin pero like what the doctor said, wala sino man sa amin.

"What we can do, Doc?" Sabi ni Tito Jorge sa doctor bago napabuntong-hininga si Doc.

"We need to find a donor who is willing to donate their bone marrow to the patient."

Saan naman kami hahanap ng willing mag-donate? Napahawak ako sa sentido ko nang ma-realize iyon.

"His blood type was so rare. He is AB negative, meaning one percent of the population has this kind of blood type. I was confused while testing all your blood using the Human Leukocyte Antigen. I thought her sister could be a match, but it wasn't."

"We can post online. We can also coordinate with some NGOs here or even in the Philippines, so we can find a donor."

Napatingin kami lahat kay Edric nang i-suggest niya 'yon.

"Yeah! Good idea... But, how? We don't know anyone or any NGO that can help us."

May pag-aalala na sabi ni Mommy Khim kay Edric.

"Don't worry. I know how to, I will do my best to help."

Napangiti ako kay Edric nang sabihin niya 'yon.

"We can coordinate with the World Health Organization regarding our callings. I will use my knowledge to coordinate with them and other NGO in the Philippines."

"Wow... Thank you so much, Edric!"

"You're welcome, Tita. It's all for Mark." Ngumiti si Edric.

"Thank you, Edric." I smiled at him.

After some discussion with Doctor Smith, umuwi na kami at pinagpahinga na si Mark. He's still not good in shape, kada araw na dumadaan pahina nang pahina siya kaya walang araw rin na hindi ako umaalis sa tabi niya.

I am so worried about him, sumabay na rin ang pag-iisip ko sa kung paano kami makakahanap ng donor. Sana makahanap kami ng donor as soon as possible.

"Love..."

Nagulat ako nang marinig ko ang boses niya na tinawag ako. Nakatulog na pala ako sa table ko habang nag-aaral.

"B-bakit ka tumayo?" Tumayo ako agad at inalayan siya paupo sa kama.

"I saw you sleeping on our table. Dito ka na lang matulog." Turo niya sa kama namin.

"Hindi ko lang namalayan, love. I need to finish the activity. I'm fine. Don't worry, intindihin mo ang sarili mo. Magpapagaling ka pa." I touched his right cheek and gave him a small smile.

"But you look tired..." may namumuong luha sa mga mata niya.

"Why?" dalawang kamay ko na ang nakahawak sa mukha niya.

"Dahil sa akin, nagkakaganiyan na ka'yo," hinawakan niya ang kamay ko saka niya iyon pinilit na tanggalin sa mukha niya. "Ang pabigat ko, love... I'm sorry." He wiped his tears.

"No, Love. H'wag ka mag-sorry. Don't think that way, please... Hindi ka pabigat, okay?" hinawakan ko ang kamay niya. "Hindi mo ba napapansin?" tumingin siya sa akin. "Lahat kami nage-effort para sa'yo... Gagawin ba namin 'yon kung pabigat ka para sa amin?"

Natahimik siya habang patuloy pa rin umiiyak. Niyakap ko siya at hinaplos ang likod niya. "Love," I hug him more. "Mahal na mahal kita, namin. Kaya please, magpagaling ka, ah? Hihintayin ka namin." Kumalas na ako sa pagkakayap saka siya hinarap at hinalikan.