ညဆယ္နာရီ။ဇမၺဴ တစ္ေယာက္တည္းအခန္းထဲမွာအိပ္ေနရာကေနထထိုင္လိုက္သည္။ရြာဆိုေတာ့ဆယ္နာရီကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ဟိုလူဘာလို႔အိမ္ေပၚမအိပ္တာလဲ။အိမ္ေပၚမွာကေမွာင္မိုက္မေန။ဘုရားခန္းထဲမွာထြန္းထားတဲ့မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းရွိသည္။
ဇမၺဴ အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။အိမ္ေအာက္
ထပ္ေရာက္ေတာ့လည္းတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးကက်ယ္ဝန္းေပမဲ့ေနရာလြတ္၊အခန္းလြတ္မွန္သမွ်စပါးအိတ္ေတြ၊ဆန္အိတ္ေတြအပံုလိုက္အထပ္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့က်ယ္က်ဥ္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။ဇမၺဴ ကေအာက္ထပ္မွာလူရွာမေတြ႕ေတာ့ေအာ္ေခၚသည္။
“ဒါလင္ေရ…ဒါလင္"
“အသဲေရ…အသက္”
“ေဟ့ေကာင္ၿမိဳ႕သား…ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ"
ထေနာင္းအခန္းတစ္ခုထဲကထြက္လာျမင္ေတာ့ဇမၺဴ ကအေမကိုျပန္ရွာေတြ႕သြားတဲ့ကေလးလိုမိ်ဳးေက်နပ္သြားသည္။
“အသက္ေလး…"
“ဘာအသက္ေလးတုန္း။မေတာ္တေရာ္ေတြမေခၚနဲ႔။နားကေလာတယ္"
“ဘာလို႔အိမ္ေပၚကိုလာမအိပ္တာလဲ"
“ေအာက္ထပ္မွာလူမရွိလို႔ေပါ့ကြ။ေအာက္မွာအိပ္ေနတာ"
“အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္လည္းေအာက္မွာအိပ္မယ္”
“မရဘူး။ငါ့ႀကီးေတာ္အခန္းကခုတင္ကေသးတယ္။မင္းအိပ္ဖို႔ေနရာမရွိဘူး”
“အဲဒါဆိုအသက္အိမ္ေပၚလာအိပ္။အသက္အ
ခန္းကအက်ယ္ႀကီးပဲ"
“မအိပ္ႏိုင္ပါဘူး"
“အဲဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ကၽြန္ေတာ္လည္း
တစ္ေယာက္တည္းမအိပ္ရဲဘူး"
“မအိပ္ရဲရေအာင္မင္းကကေလးလား"
“အသက္နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ကေလးပါေနာ္"
“အ့ံၾသပါ့…အရြယ္အစားနဲ႔မွမလိုက္။အခုမင္းကဘာလို႔ေအာက္ဆင္းလာတာလဲ"
“ရႉးရႉးေပါက္ခ်င္လို႔။လိုက္ပို႔ေပး"
“ဒုကၡ…ဒုကၡ။လာလိုက္ခဲ့"
ထေနာင္းကဇမၺဴ ႕ကိုအိမ္ျပင္ေခၚၿပီးအိမ္သာလိုက္ပို႔ေပးသည္။အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာစပါးက်ီကလည္းရွိေနေသးသည္။
YOU ARE READING
အညာမြေယာခြေတောမှာပျော်ပုံရှာတော့(Completed)(U&Z)အညာေျမယာေျခေတာမွာေပ်ာ္ပံုရွာေတာ့
General Fictionခင်ဗျားတော့ကျုပ်လက်ကပြေးမလွတ်တော့ပါဘူး။ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုလာဖို့သာပြင်ပေတော့... မလာဘူးလား...မလာရင်ကျုပ်ကမရရအောင်ဆွဲခေါ်မှာလေခင်ဗျားရဲ့... ဇမ္ဗူထက်ရှား "ခင္ဗ်ားေတာ့က်ဳပ္လက္ကေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲကိုလာဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့...မလာဘူးလား...မလာရင္က...
