ေအာင္သီဟကခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူမဟုတ္ေလေတာ့သူ႔ေဘးနားကေအာင္စုကိုၾကည့္ေနမိသည္။ေအာင္စုကသူေပးတဲ့လက္ေဆာင္ကိုထုတ္ၾကည့္ေနသည္။အဝါႏုေရာင္ရွပ္အကႌ်
ေလး။ေအာင္စုကသူ႔ကိုအ့ံၾသဟန္နဲ႔လွည့္ၾကည့္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္အဝါေရာင္ႀကိဳက္မွန္းကိုႀကီးဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ"
“အဝါေရာင္ေလးကမင္းနဲ႔လိုက္တယ္ထင္လို႔
ဝယ္လာတာ"
ေအာင္စုကအကႌ်ကိုျဖန္႔ၿပီးလက္လ်ိဳ ၾကည့္သည္။ကြက္တိျဖစ္ေနသည္။အကႌ်မွာမျဖဳတ္ရေသးတဲ့တံဆိပ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့“M-size” တဲ့။
ေအာင္စုနဲ႔ထေနာင္းတို႔ညီအကိုကခႏၶာကိုယ္အရမ္းႀကီးေသးတဲ့သူေတြမဟုတ္။အရပ္အေမာင္းကလည္းပံုမွန္ေယာက္်ားေလးေတြလိုပဲ။ရွည္လြန္းတဲ့ထဲမပါသလိုပုလြန္းတဲ့ထဲလည္းမပါ။ဇမၺဴ တို႔
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ကိုကေျခာက္ေပေက်ာ္
ေအာင္ရွည္လ်ားတဲ့အရပ္အေမာင္းေတြနဲ႔လိုက္
ဖက္ညီတဲ့ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကိုပိုင္ဆိုင္ထား
ေလေတာ့သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ေအာင္စုတို႔ညီအကိုက
ေသးေသးေကြးေကြးေလးလိုျဖစ္ေနသည္။
ေအာင္စုကတံဆိပ္မွာပါတဲ့ေစ်းႏႈန္းကိုဖတ္ၾကည့္သည္။သံုးေသာင္းရွစ္ေထာင္ဆိုပါလား။မ်က္စိမ်ားမွားသလားလို႔ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ဖတ္ၾကည့္
ၿပီးမွေသခ်ာသြားသည္။
“ကိုႀကီး"
“ဟင္"
“ေနာက္တစ္ခါဒီလိုေစ်းႀကီးတဲ့လက္ေဆာင္မိ်ဳး
ဝယ္မေပးနဲ႔"
“မႀကီးပါဘူးစုေလးရဲ႕”
“အကႌ်တစ္ထည္သံုးေသာင္းေက်ာ္ဆိုတာမ်ားတာေပ့ါကိုႀကီးရာ။ဘာလုပ္မွာလဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေတာမွာေနတာေတာ္သင့္ရံုပဲေပါ့”
“အင္း…မင္းစကားေျပာတာလူႀကီးေလးလိုပဲ"
ေအာင္စုကသူဝတ္ထားတဲ့အကႌ်ကိုကိုင္ျပသည္။
“ဒီမွာကၽြန္ေတာ္ဝတ္ထားတဲ့အကႌ်ေတြ႕လား"
“အင္းေတြ႕တယ္”
အကႌ်ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ေရႊစက္ေတာ္ေရာက္အမွတ္တရဟုေရးထားသည္။
YOU ARE READING
အညာမြေယာခြေတောမှာပျော်ပုံရှာတော့(Completed)(U&Z)အညာေျမယာေျခေတာမွာေပ်ာ္ပံုရွာေတာ့
General Fictionခင်ဗျားတော့ကျုပ်လက်ကပြေးမလွတ်တော့ပါဘူး။ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုလာဖို့သာပြင်ပေတော့... မလာဘူးလား...မလာရင်ကျုပ်ကမရရအောင်ဆွဲခေါ်မှာလေခင်ဗျားရဲ့... ဇမ္ဗူထက်ရှား "ခင္ဗ်ားေတာ့က်ဳပ္လက္ကေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲကိုလာဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့...မလာဘူးလား...မလာရင္က...
