ဆရာဝန္ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးတဲ့အထိထေနာင္းထပ္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ထိုအခ်ိန္ကာလအတြင္းဇမၺဴ ထေနာင္းေဘးကမခြာေပ။ထမင္းလည္းစားခိုင္းလို႔မရေပ။ကိုယ့္အသက္ေလးေတာင္ဘာမွမစားရတာ။သူကဘာလို႔စားရမွာလဲ။
ေန႔ခင္းတစ္နာရီထိုးေတာ့ထေနာင္းျပန္ႏိုးလာသည္။ဇမၺဴ ထေနာင္းကိုငု႔ံၾကည့္ၿပီးပ်ာပ်ာသလဲေမးသည္။
“အသက္ႏိုးၿပီလား။ေရေသာက္မလားဟင္။
ဗိုက္ေရာဆာေနၿပီလား"
ထေနာင္းသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။အသံတစ္
စမထြက္သလိုလႈပ္လႈပ္လည္းမရွိ။ညကၿမိဳ႕
သားေကာင္မူး႐ူးကြဲၿပဲေနေပမဲ့သူကမူးေနတာမွမဟုတ္တာ။သူအကုန္မွတ္မိသည္။ၿမိဳ႕သားကိုရြံရွာမုန္းတီးတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။သူ႔အၾကည့္ကစကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာထက္
ပိုထိေရာက္သည္။
ဇမၺဴ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္သြားရသည္။ဒီတစ္ခါမွထ
ေနာင္းသူ႔ကိုတကယ္မုန္းၿပီထင္ပါရဲ႕။
“အသက္…အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႔အသက္ရယ္။အသက္မေက်နပ္ရင္ခါတိုင္းလိုပဲကိုယ့္ကို႐ိုက္ပါ။ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။ႀကိဳက္သလိုဆဲပါ။အဲလိုမိ်ဳး
ၾကီးစကားမေျပာဘဲနဲ႔ေတာ့မေနပါနဲ႔အသက္ရဲ႕"
ဇမၺဴ ကထေနာင္းရဲ႕ပုခံုးကိုကိုင္ဆြဲလႈပ္ရမ္းၿပီး
ေျပာလိုက္ေတာ့ထေနာင္းမ်က္ႏွာရံႈ႕မဲ့သြားသည္။အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့ၿမိဳ႕သားကသူ႔ပုခံုးကိုဆက္ၿပီးလႈပ္ရမ္းေနေတာ့ထေနာင္းၿမိဳ႕သားဆံပင္ကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။
“ေတာ္ေတာ့ဟ…မင္းတစ္ခါလႈပ္တိုင္းငါေသမတတ္နာတယ္ဟ။ငါလႈပ္မရလို႔မလႈပ္တာကိုမ
ေသမခ်င္းသတ္ေနတယ္။ေသခ်င္းဆိုး၊ကာလ
နာ၊ငလူးမ၊လဒေကာင္"
ထေနာင္းဆီကသာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အသံေလးေတြထြက္လာေတာ့မွဇမၺဴ ျပံဳးႏိုင္သြားသည္။ထေနာင္းရင္ဘတ္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး-
“ေအာင္မေလး…အခုမွပဲစိတ္ေအးသြားတယ္။ကိုယ့္အသက္ေလးပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ"
>>>>>>>>>>>>
ေန႔ေတြလေတြရက္ေတြအလီလီေျပာင္းလဲလာ
ၿပီးတဲ့ေနာက္ထေနာင္းနဲ႔ဇမၺဴ တို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးအေျခအေနကလည္းအနည္ထိုင္ၿပီးေနသားက်လာခဲ့သည္။
VOUS LISEZ
အညာမြေယာခြေတောမှာပျော်ပုံရှာတော့(Completed)(U&Z)အညာေျမယာေျခေတာမွာေပ်ာ္ပံုရွာေတာ့
Fiction généraleခင်ဗျားတော့ကျုပ်လက်ကပြေးမလွတ်တော့ပါဘူး။ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုလာဖို့သာပြင်ပေတော့... မလာဘူးလား...မလာရင်ကျုပ်ကမရရအောင်ဆွဲခေါ်မှာလေခင်ဗျားရဲ့... ဇမ္ဗူထက်ရှား "ခင္ဗ်ားေတာ့က်ဳပ္လက္ကေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲကိုလာဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့...မလာဘူးလား...မလာရင္က...
