ေအာင္သီဟေအာင္စုမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး
ျပံဳးမိသည္။မ်က္ႏွာေလးကၾကည္ၾကည္လင္လင္
ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းေလးဆိုေတာ့ခါတိုင္းလိုပဲစားဝင္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။သူ႔မွာသာ…
ဟင္း…မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ေအာင္စုတစ္ကိုယ္လံုးမွာေျပာင္းလဲသြားတာဘာမွမရွိ။ျမင္ရတာနဲ႔တင္စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။စုေလးအနားကိုေရာက္လာေတာ့ကားတံခါးကိုသူဖြင့္ေပးသည္။
ေအာင္စုကားထဲမဝင္ေသးဘဲကိုႀကီးကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္မိသည္။ကိုႀကီးကအျဖဴ ေရာင္ရွပ္
လက္ရွည္ကိုတံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္ဝတ္ထား
ၿပီးအျပာႏုေရာင္ပုဆိုးေလးဝတ္ထားသည္။ပုဆိုး
ေလးကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္ထဲမွာတမိ်ဳးတမည္ခံစားရသည္။
ေခါက္႐ိုးရာအထင္းသားနဲ႔တံဆိပ္ခြာထားတဲ့ေနရာကစကၠဴ စေလးေတြကပ္က်န္ေနသည္။ဒါကို
ႀကီးကိုသူကန္ေတာ့ခဲ့တဲ့ပုဆိုးနဲ႔အကႌ်ပဲ။အခုခ်ိန္ထိအသစ္အတိုင္းပဲ။တစ္ခါမွမဝတ္ဘဲနဲ႔မ်ားသိမ္းထားခဲ့တာလား။
“တက္ေလ"
“ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ"
“လူရွင္းတဲ့ေနရာေပါ့။စုေလးနဲ႔စကားေျပာ
ခ်င္လို႔"
ႏွစ္ေယာက္သားကားထဲဝင္ၿပီးေက်ာင္းဝိုင္းထဲကျပန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။လမ္းတြင္ေအာင္သီဟက-
“အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးနဲ႔တူတယ္"
“ကၽြန္ေတာ္ကေက်ာင္းသားပဲေလ"
“ဟုတ္လို႔လား။ကေလးဗိုလ္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား"
“အဟီး…ဟုတ္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ကအေဝးသင္ပဲတက္တာမို႔ေက်ာင္းအားတဲ့အခ်ိန္ကိုဒီမွာလုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတာ”
“မင္းလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္တစ္ခုကိုရွာေတြ႕သြားတာပဲ"
“ကိုႀကီးေၾကာင့္ပါ။ကိုႀကီးစာသင္ေပးလို႔ကၽြန္ေတာ္လည္းသူမ်ားေတြကိုစာသင္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတာ…"
“ဟုတ္လား"
ေအာင္သီဟကရြာနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေနရာကိုေရာက္မွကားကိုလမ္းေဘးခ်ရပ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ကားေနာက္ခန္းထဲကမုန္႔အိတ္ႀကီးဆြဲယူၿပီးစုေလးကိုေပးသည္။
VOUS LISEZ
အညာမြေယာခြေတောမှာပျော်ပုံရှာတော့(Completed)(U&Z)အညာေျမယာေျခေတာမွာေပ်ာ္ပံုရွာေတာ့
Fiction généraleခင်ဗျားတော့ကျုပ်လက်ကပြေးမလွတ်တော့ပါဘူး။ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုလာဖို့သာပြင်ပေတော့... မလာဘူးလား...မလာရင်ကျုပ်ကမရရအောင်ဆွဲခေါ်မှာလေခင်ဗျားရဲ့... ဇမ္ဗူထက်ရှား "ခင္ဗ်ားေတာ့က်ဳပ္လက္ကေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲကိုလာဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့...မလာဘူးလား...မလာရင္က...
