"ငါ့ကိုအိမ္ျပန္ပို႔"
"စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားေနာ္အသက္"
"ငါ့ကိုအိမ္ျပန္ပို႔"
ထေနာင္းေအာ္ဟစ္ၿပီးဇြတ္အတင္း႐ုန္းကန္ေနသည္။ဇမၺဴ ကထေနာင္းကိုဖားေလးလက္ထဲက
ေနျပန္ဆြဲယူလိုက္သည္။
"အသက္စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားပါဆို။ကိုယ္ကအသက္ကိုဒီလိုေနရာမိ်ဳးမွာတစ္သက္လံုးမထားဘူး"
"ငါ့ကိုလႊတ္...ငါဒီမွာမေနဘူး"
"ဟုတ္တယ္အသက္ဒီမွာမေနခ်င္ဘူး။ကိုယ္သိတယ္။အခုခဏေလးပဲ။ခဏေလးပါပဲ။အသက္နဲ႔
ကိုယ္နဲ႔ဒီမွာေနၾကမယ္ေလေနာ္"
"မေနဘူး။ငါမေနခ်င္ဘူး။ငါ့ကိုလႊတ္...ငါ့ကိုလႊတ္"
႐ုန္းကန္တြန္းထိုးေနတဲ့ထေနာင္းကိုဇမၺဴ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ထေနာင္းအိမ္ထဲကေနေျပးထြက္သြားသည္။အိမ္ျပင္ေရာက္ေတာ့ေလေအးေတြနဲ႔ထိေတြ႕ၿပီးခ်မ္းစိမ့္သြားရသည္။ေႏြေပါက္ေနၿပီကိုျပင္ဦးလြင္ကေအးေနတုန္းပဲ။ထေနာင္းဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔လမ္းအတိုင္းေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းသည္။ၿမိဳ႕သားေကာင္ေရာသူ႔တပည့္အုန္းအင္ေရာအိမ္ထဲမွာတုန္းကအသည္းအသန္ဝိုင္းဖမ္းေနၾကၿပီးအိမ္ျပင္ေရာက္သြားေတာ့ဘယ္သူမွလိုက္မလာၾက။ထေနာင္းလမ္းအတိုင္းေျပးလာရင္းျခံတံခါးဝကိုေရာက္ေတာ့ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔သြားရသည္။ျခံတံခါးႀကီးကပိတ္ထားၿပီးတံခါးေရွ႕တြင္ဝတ္စံုနက္နဲ႔လူေတြ။
ဘာေတြတုန္းဟ...ကိုရီးယားကားထဲကလိုမ်ိဳးလူမိုက္ဂိုဏ္းေတြလား။ထိုလူေတြထဲမွတစ္ေယာက္ကေရွ႕ထြက္လာခဲ့သည္။
"အကိုေလးေနာင္းေနာင္းလားခင္ဗ်...ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"ငါ...ငါ...အိမ္ျပန္မလို႔"
"ေၾသာ္...အဲဒါဆိုရင္ဒီလမ္းအတိုင္းျပန္ေကြ႕
သြားလိုက္ပါ။အိမ္ျပန္ေရာက္ပါလိမ့္မယ္"
လခြီးလိုပဲ...အဲဒီအိမ္ထဲေတာ့ငါျပန္သြားပါ့မလား။ျခေသၤ့ဂူထဲကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ဝင္တဲ့ယုန္သူငယ္ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ဒါေပမဲ့ဒီလူမိုက္ေတြကဟိုေကာင္အေစာင့္ခ်ထားတာေနမွာ။
YOU ARE READING
အညာမြေယာခြေတောမှာပျော်ပုံရှာတော့(Completed)(U&Z)အညာေျမယာေျခေတာမွာေပ်ာ္ပံုရွာေတာ့
General Fictionခင်ဗျားတော့ကျုပ်လက်ကပြေးမလွတ်တော့ပါဘူး။ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုလာဖို့သာပြင်ပေတော့... မလာဘူးလား...မလာရင်ကျုပ်ကမရရအောင်ဆွဲခေါ်မှာလေခင်ဗျားရဲ့... ဇမ္ဗူထက်ရှား "ခင္ဗ်ားေတာ့က်ဳပ္လက္ကေျပးမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲကိုလာဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့...မလာဘူးလား...မလာရင္က...
