Γελάω, κανείς δε βλέπει πως κλαίω στ' αλήθεια.
Κλαίω, βλέπετε το πρόβλημα σα σύνολο.
Έχω γίνει ένα με αυτό, κι αυτό με εμένα.
Ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια, μισοάδεια πακέτα τσιγάρα και θάνατο, θα με βρεις. Πλακωμένο από χαρτιά, μεθυσμένα γράμματα κι επιστολές, σπασμενα πεντάγραμμα.
Ένα παλαιοπωλείο μιζέριας.
Ένα μαγαζάκι ξεχασμένο, σε κάποιο στενό. Εκθέματα να μαζεύουν σκόνη.
Αυτός είμαι.
Κρέμομαι κάθε μέρα, να μη πέσω στο κενό,
μα η αγχόνη δένει γύρω από τον λαιμό μου.
Σφίγγει.
Καυλώνω.
Μόνο η ιδέα του τέλους με φέρνει πια σε οργασμό.
Και να πάτε να γαμηθείτε άπαντες.
Ανάγκη δεν έχω κανέναν εκεί που πια αράζω.
YOU ARE READING
Ε.
Non-FictionΊσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χ...
