Ε.

LXXVVI - Ασήμαντα.

Η απουσία λίγων, η παρουσία των πολλών.
Όλα αυτά τ' ασήμαντα παραμύθια.
Τα ασήμαντα λόγια.
Τα ασήμαντα όνειρα.

Σαν εμένα, όπως είμαι.
Ζωντανός, νεκρός, ασήμαντος.
Ο κανένας.
Ο μεθυσμένος Οδυσσέας πάνω σε καράβια προς μια άγνωστη Ιθάκη.

Ξεχασμένος, κάτω από τον ήλιο του χθες.
Να καώ, να ξεφλουδίσει το καμμένο δέρμα μου από το χρέος μου στη ζωή. Τα αποκαΐδια του, να πάρουν μαζί τους και τη στάχτη σας όλων.

Εν τέλει, ένας αέρας να φυσήξει δυνατά, και να διαλύσω κι εγώ σε σκόνη. Όπου βγεί, όπου βγώ.
Δεν έχει σημασία το που, το πως. Σημασία έχει το τώρα.
Τα φαντάσματα του χθες, δεν είναι τίποτα, παρά η ηχώ μου.
Τι συμβαίνει γαμώτο, όταν η ηχώ σκεπάζει τις σκέψεις μου? Ο δραματικός μου μονόλογος, οκνηρεί και φαντάζει ψίθυρος μπροστά σε άλλαλες χορωδίες σκέψεων?

Πως σιωπεί κανείς την αηδία?
Πως το κάνεις να το βουλώσει ρε παιδί μου?
Έλα και πες μου, ενώ μου γεμίζεις το ποτήρι.

Άσ' το, γάμα το.

Φέρε το μπουκάλι.

Μετά, γάμα κι εμένα.

Θα είσαι ο πρώτος ή πρώτη, σαν πως?

Να μου.

Να σου.

Εδώ μέσα, σε αυτό το σάπιο μέρος, την πηγή όλων, το μυαλό μου, το γαμάω μόνο εγώ.
Με χημείες, που θα με ξεκάνουν αργά ή γρήγορα.
Ανυπομονώ.
Με σκέψεις, που θέλω να τις ξεκάνω.
Ή εμένα πρώτο.
Εύχομαι να με κερδίσουν τα δηλητηριασμένα μου γράμματα, με τα μαγικά μου φίλτρα. Και οι μονοκαντηλιές που κάνω λέξεις μαζί τους, να γίνουν οι μισές η αγχόνη μου, κι οι άλλες μισές, να μου δείξουν τον δρόμο στο όνειρο.  Από εκείνα που δε θες να ξυπνήσεις.

Από εκείνα που το πνεύμα σου, η ψυχή σου, όπως θέλεις πες το, τρέχει μακριά, ενώ το κορμί σου κρύο, λιώνει σε δυό μέτρα γης.