14/11/24
Είστε όλοι ψεύτες.
Υποκριτές με χάρτινα προσωπεία.
Εγωιστές που δηλητηριάζουν ο,τι ακουμπίσουν με το κατράμι τους.
Είμαι αλλεργικός σε όλους σας.
Είμαι το πρόσωπο που τσαλακώνεται κάθε βράδυ.
Τα έχω όλα, μα δεν έχω τίποτα.
Το μεγάλο κενό μέσα μου, ήταν, είναι και θα είναι η απουσία μου από τον εαυτό μου.
Έκανα το λάθος να ψάξω fillers σε άλλους.
Αποκούμπι στο κενό.
Πλέον, με εγκατέλειψα κι εγώ.
Χαμένη υπόθεση.
Πλοίο που βουλιάζει όσο περνάει η πουτάνα η ώρα.
Κι εγώ, μια πουτάνα δίχως ταρίφα,
γαμιέμαι στο ακόνι του σήμερα, του χθές, του μετά.
Είστε όλοι ψεύτες.
Υποκριτές με βολικά αν κι εφόσον.
Το ενδιαφέρον σας είναι μπάσταρδα εγωιστικό.
Έχω αποστροφή στους εγωιστές.
Θέλω να φυτέψω μια σφαίρα στα σπλάχνα μου,
να με μπολιάσω με το τελευταίο act of self love.
Να με θεραπεύσει από τη ζωή μου.
Αργά ή γρήγορα θα το κάνω, σε ένα ντελίριο αφοσίωσης στον εαυτό μου.
Και ίσως, ίσως,
βρω γαλήνη.
Και ίσως, ίσως,
νιώσω κάτι επιτέλους πέρα από σήψη.
Είχε πλάκα όσο κράτησε.
Όπως όλα τα παιχνίδια.
Έπαιξα,
Έχασα.
Και?
"-Ξαναπαίξε", θα μου πεις.
Όχι αγάπη μου.
Ώρα να μαζευτούν τα παιχνίδια πίσω στο κουτί τους.
Ώρα να μαζευτώ κι εγώ.
Μακριά σας.
Μακριά μου.
Η θαλπωρή σας, ζέχνει.
Και όποιος κλάψει για εμένα,
είθε να είναι οσκαρικός χαρακτήρας.
Όποιος με θέλει εδώ,
αέρας να μου γεμίζει τα πνευμόνια,
θέλει σαδιστικά να με βλέπει να υποφέρω.
YOU ARE READING
Ε.
Non-FictionΊσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χ...
