Ε.

LXXVVII - 20/05/25

Μη με ψάξεις στα αστέρια. Μη με ψάξεις στο κενό. Ούτε εγώ δε με βρίσκω πια εκεί. Οι αχανείς εκτάσεις του βιός μου, με χαντακώνουν σε ό,τι στο διάλο απέμεινε από εμένα.

Δεν υπάρχει κανένας γενναίος, καινούργιος κόσμος να καλοσορίσει τον χαμό μου, τα δάκρυα, την δηλητηριώδη μου μιζέρια, που σαπίζοντας στην ρίζα του πυρήνα μου, σαπίζει κι εμένα.

Μια διαδικασία, που έρχεται μεθοδικά. Πόνος, οργή, απόγνωση, απομόνωση.

Ούτε εγώ δεν με αντέχω πια.

Στο τέλος τι μένει?

Η υπαρξή μου να παρακαλάει για σταγόνες φωτός, πριν όλα γύρω μου μαυρίσουν για πάντα.
Να με ξεδιψάσει.
Μα οι σπίθες του λυγμού, με πάρουν μαζί τους, σε μονοπάτια αλλά.

Μια ύπαρξη, δεμένη με τον κόσμο. Ένα μέρος της ολόκληρο. Ένα μέρος της το πήρε η λήθη και το κράτησε δικό της.

Μα εγώ το ζητώ πίσω. Και στο μισοσκόταδο, τραγουδώ...

Μελωδίες που κανείς δε θα ακούσει ποτέ κανείς, ψαλμωδίες για μια φωτιά καβάλα στο φυτίλι ενός κεριού, που έσβησε στη βροχή μου.

Ενώ ο κόσμος γύρω μου, πλημμυρίζει φώτα, μα εγώ πασχίζω να αναπνεύσω το φως του.

Να νιώσω ζωντανός.

Πως ίσως, εν τέλει έχω παλμό.

Χαμένος στις ομίχλες του τίποτα, βρίσκω την καταχνιά μου, εκείνη που ευχόμουν να είχα ξεχάσει κάπου μικρός.

Μικρέ μου. Μαυροφορεμένε μου πατέρα, Εσύ με σχιμάτισες. Εσύ με αγάπησες και με πρόδοσες.

Αλλά είσαι ό,τι μου έχει απομείνει. Και δεν έχει ξεμείνει πια πολύ από εσένα.

Μικρέ μου.
Μαυροφορεμένη μου καρδιά,
σιωπηλέ μου κριτή και δικαστή.

Μη με μισήσεις απόψε,
σου ζητάω ανακωχή.

Το πρωί βλέπουμε ξανά.

Μα τώρα μοιράσου την κατάχρηση μαζί μου, και όταν ο κόσμος ξημερώσει,σακάτεψέ με.

Και ίσως,
τότε ίσως μοναχά,
Μπορέσω να σου δώσω τον αντίπαλο που σου αναλογεί.

Μη με ψάξεις στα άστρα, εσύ που με διαβάζεις.

Ψάξε με στις σκοτεινές γωνιές του κόσμου, αν το θέλεις.

Ο χάρτης είναι στα χέρια μου, μα δε κρύβω ποτέ το σημείο του τύμβου μου.

Εκεί θα με δεις γυμνό,
άοπλο και μόνο.

Βρες με, εκεί που το φεγγάρι ματωμένο δακρύζει αλήθειες.

Βρές με, εκεί που οι κόσμοι χάνονται.