Ε.

LXXXIV - Πλαστικό.

Είναι μια κούκλα,
κάθεται δίπλα μου στο γραφείο.
Την βρίκανε λέει, σε μια παραλία,
παρατημένη, ξεχασμένη.

Ποιός να ξέρει?

Εκείνη μοναχά, και το κρατάει μυστικό,
κρυμμένο, κάτω από το καρώ της φόρεμα.

Στο πλαστικό της στέρνο, φυλαγμένο βαθειά,
δεν κινδυνεύει να της το πάρει κανείς.

Μου την φέρανε εδώ,
στο δωμάτιό μου,
να βρει παρέα ίσως,
στην αποξενωμένη μου συντροφιά.

Σε τέσσερις τοίχους,
σε απομόνωση στο πουθενά.

Σε μια καταδίκη, που πάντα αλλάζει μα πάντα μένει ίδια.
Απλά φοράει σήμερα, ένα άλλο προσωπείο.

Μια φωτιά, κρύα μας καίει και τους δυό.
Εμένα, με γλύφουν οι ψυχρές της γλώσσες
και με βλέπω να σκευρώνω, όσο τα ρολόγια χτυπούν και ο ρόγχος του χρόνου ξεψυχά απάνω μου.

Εκείνη, δεν ξέρω ακόμη.
Δε μου έχει πει.

Κοιτάζει με χαμόγελο και όλο τσαχπινιά,
σα να μην την νοιάζει τίποτα.
Μπορεί να σκέφτεται εκείνη την παραλία.
Το ηλιοβασίλεμα,
ένα άγγιγμα.
Μια αγκαλιά,
κι ας είναι μοναχά ένα παιχνίδι.

Ποιός ξέρει ποια ψυχούλα την κρατούσε μαζί της?
Να της έφερνε χαμόγελο, μόνο που υπάρχει εκεί τριγύρω?

Σε ρωτάω πως σε λένε.
Δε μου λες.

Γι' αυτό κι εγώ θα σε βαφτίσω, μέχρι να μου πεις.
Είσαι η Σιδερένια μου.
Μπορεί το πλαστικό να είναι το δέρμα και η σάρκα σου,
μα είσαι σιδερένια.

Κι εσύ.

Κάνε μου παρέα, όσο τα πίνω και απόψε.
Άκου με να ψιθυρίζω στο σκοτάδι και να ονειρεύομαι
κόσμους άλλους, μακρία από εδώ, μα τόσο κοντά.
Είτε με δάκρυα, είτε με οργή.
Με πάθος και χαρά.

Χόρεψε μαζί μου.
Τραγούδησέ μου, όσο εγώ γράφω.

Απάντησε στη μελωδία μου,
με λέξεις που χορεύουν στον αποπνικτικό αέρα γύρω μου.

Τραγούδα μου, κι εγώ θα σου γράψω σερενάτες και οπερέττες που κανένας άλλος δε θ' ακούσει.

Ο,τι...

Ο,τι βγάλει απόψε η χημεία στο κατεστραμμένο και εθισμένο μου μυαλό.

Προβληματικό και προβληματισμένο.

Γέλα μαζί μου, ή μαζί με εμένα.
Δε με πειράζει.
Μα μη μου κλάψεις ποτέ μικρή μου κουκλίτσα.
Άσ' το να το κάνω εγώ και για τους δυό μας.

Σε κάποια παραλία, μπορεί να βρούμε όσα χάσαμε,
όσα ποτέ βρήκαμε.

Τα πελάγη , τα παίρνουν όλα μα καμιά φορά,
τα κύματα,
οι ταχυδρόμοι του νερού,
μας τα φέρνουν όλα πίσω.

Ό,τι και να 'ναι αυτό.

Μέχρι τότε, θα έχουμε ο ένας τον άλλο.

Κι εγώ, δε θα σε αφήσω ποτέ.

Ποτέ δεν φεύγω.

Όπως και να σε πω,
όπως κι αν σε είπαν,
εσύ θα είσαι  πάντα η κούκλα.

Κι εγώ θα σου κρατώ συντροφιά.

Βρες γαλήνη στο γραφείο μου,
τουλάχιστον εδώ, κανείς δε θα σε ξεχάσει.