Ε.

LXXXV - Εδώ.

Κι όμως, τα κατάφερα ως τώρα.
Εγώ που έλεγα πως δε θα τη βγάλω μέχρι τα Χριστούγεννα.
Κι όμως, είμαι εδώ, κι ας με δηλητηριάζω κάθε μέρα.
Το ξέρω πως με σκοτώνω σιγά σιγά.
Μα αυτό με κάνει για λίγο να νιώθω ζωντανός.
Εκεί δεν είναι άλλωστε η ουσία?
Να νιώθουμε ζωντανοί, ακόμα κι όταν όλα γύρω μας πέφτουν κατά γής.

Ένα μακάβριο πάζλ, με τα κομμάτια μου δέντρα, σκόρπια σ' ένα δάσος. Βότσαλα, αραδιασμένα στον βυθό μου.

Εγώ είμαι ο θεός δημιουργός.
Εγώ είμαι ο θεός καταστροφέας.

Ένας μανιακός, αυτοκαταστροφικός θεός του τίποτα και του παντός.

Ατελείωτος.

Δέσμιος της ίδιας μου της φύσης.
Σκλάβος του αυταρχικού εγώ μου.

Του έρωτά μου, που ζεί πίσω από έναν κρύο καθρέφτη.

Έρμαιο του τώρα.
Της πλέον περιορισμένης μου ζωής, σε χακί, σκοπιές και απομόνωση.

Της οργής μου και της κραυγής που κανείς δεν άκουσε ποτέ.
Εκείνης που χάθηκε στο θρόισμα των φύλλων, έξω από το δωματιό μου. Όταν τα κόκαλά μου τρίζανε στο στέρνο μου, κρατώντας με αγκαλιά για να μη με χάσω κι εγώ.

Ένιωσα εγκατάλειψη, ίσως πλασματική.
Ίσως πραγματική.

Θυμάμαι να γράφω, ένα βράδυ, που μεθυσμένο όνειρο ήμουν πριν ξεψυχήσει το πρωί:
"-Ποιός θα σε σώσει αν δεν είσαι εσύ καν εκεί για τον εαυτό σου?"

Κανείς.

Δεν είμαστε σωτήρες κανενός άλλωστε.
Μόνο ο δικός μας.

Τώρα βλέπω καλύτερα.
Τυφλός, μα βλέπω.
Νεκρός, μα νιώθω.
Ανόητος, μα ξέρω.

Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.
Τίποτα δεν τελειώνει.

Ακόμα κι όταν ο χρόνος ξεψαχνίσει τις σάρκες μου από τον σκελετό μου, εδώ θα είμαι.

Το εγώ και το εδώ,
ένα γράμμα δρόμος.