Ε.

LXXXIII - Στο νερό.

Η μουσική μου, έχει ξεχάσει να με ακούει.
Το πεντάγραμμο, εδώ και μήνες, στέκει άδειο.
Προσοχή, σα φαντάροι οι νομείς του χαρτιού, περιμένουν την εντολή μου να ζωγραφιστεί πάνω τους και ανάμεσά τους το παιχνίδι της μελωδίας μου. Μα τώρα, μοναχά σιωπή.

Η χαρά, θα με επισκευτεί μονάχα όταν το μπουκάλι αδειάσει και το πακέτο μείνει μισό. Όταν το τσιγάρο, το καλό, θα φτάσει τζιβάνα.

Εκεί, χαμογελώ.
Δεν ξέρω γιατί.
Τότε, δε με νοιάζει.
Με νοιάζει που έστω και η χημική μου ευφορία με αγκαλιάζει.

Η μόνη αγκαλιά που είμαι ικανός να νιώσω.
Χημική, πλαστή και με το πρώτο φως, τη ψάχνω στα παπλώματα δίπλα μου.

Με πιάνω να με κοιτάω ξανά, στον κρύο μου καθρέφτη.
Με μισώ.
Με παράτησα ακόμα κι εγώ.

Αλήθεια όμως, με έχω παρατήσει?
Η υπόσχεση του να με τελειώσω, είναι εκεί.
Να κάνω το βήμα.
Στο κενό?
Στην κάννη?

Νεκροβατώ.

Είπα σε έναν φίλο μου καλό,
αν είναι να με θάψουν σε δυό μέτρα γης,
να το ξεχάσουν.

Όπως ξεχάστηκα κι εγώ.

Να με καθαιρέσουν στο βαθύ γαλάζιο θέλω.
Στην άβυσσο.
Εκεί που κανείς δε θα με βρεί ποτέ.
Εκεί που κανείς δε θα με ενοχλήσει.
Εκεί που εν τέλει ανήκω.

Να βλέπω, τη θάλασσα να καταπίνει κάθε βράδυ τον πύρινο, προφυρό ήλιο και το πρωί, να τον ξερνάει από τα σπλάχνα της ξανά.

Και ίσως, τα μελτέμια του καλοκαιριού και οι φορτούνες του χειμώνα, να έχουν και κάτι από εμένα.

Ένας λιβάς, ζεστός και ξερός, να λέει την ιστορία μου
και μια θυμωμένη τραμουντάνα, να θεριεύει τα κύματα με την κραυγή μου.

Στο νερό, κανείς δε μπορεί να σε δεί να κλαίς.