Will You Help Us?

Epilog

Pov. Kate

- ... schodzimy ze sceny i wtedy Mike obrzuca Cala mąką, a jak się zapewne domyślasz, Cal był mokry jak szczur i po wszystkim chyba z godzinę siedział pod prysznicem. - śmiech loczka niesie się po pokoju.

- Boże jak z dziećmi. - przewracam oczami, mimo że na usta ciśnie mi się uśmiech.

- Ale słuchaj mnie, to jeszcze nie koniec. Zgadnij co Calum zrobił w zemście.

- Nie wiem. Zjadł ostatni kawałek pizzy? Schował mu gitarę? - rzucałam pomysłami.

- Nie. Wytrzasną skądś proszki na przeczyszczenie i wsypał mu je do Coli. - głośny wybuch rechotu sam zmusza mnie do śmiechu.

- Powiedz chociaż, że przeczytał dawkowanie i nie wsypał mu całej porcji na raz.

- A gdzie tam. Mike dawno nie zaliczył takiego żołądkowego zgona.

- Czasami się zastanawiam czy wy się nie cofnęliście w rozwoju. - westchnęłam.

- Ej! Ale to nie ja! - zaczął się bronić.

- Oj bo uwierzę, że się nie śmiałeś.

- Sama nie mogłabyś ze śmiechu... - w moim pokoju zapanowała cisza. - A jak ty się trzymasz?

Zawahałam się przy wkładaniu ubrań do walizki. Koszulka z Batmanem nie wylądowała w środku tylko zwisała mi z ręki, rozplątując się z ładnej kosteczki, w którą ją złożyłam.

- Mam powiedzieć ci to co chcesz usłyszeć czy mam być szczera?

- Szczera. No może tak nie do końca. Nagnij delikatnie prawdę. - prychnęłam delikatnie na odpowiedź.

Wzięłam głęboki wdech żeby zastanowić się na czym tak na prawdę stoję. Nie krztuszę się już własnymi łzami, a koszmary zdarzają się coraz rzadziej. Zdarzy się że nawet ulegnę znajomym z uczelni i wyskoczę z nimi do kawiarni czy kina.

- Swój stan mogę określić jako całkiem niezły.

- Nie o to pytam. To wiem. Alan co jakiś czas mi raportuje co się z tobą dzieje.

- To o co pytasz? - zmarszczyłam brwi w konsternacji.

- Jak się czujesz?

- Wiesz gdzie uderzyć żeby zabolało.

- Przepraszam. Nie musisz odpowiadać. To i tak da mi jakiś zarys.

- Po prostu tego nie da się jednolicie określić... Jednego dnia wszystko jest super, wychodzę ze znajomymi, nie ma żadnych problemów. Drugiego nakładam na siebie od cholery zadań żeby tylko nie myśleć, a trzeciego poczucie winy kompletnie mnie dobija... Szukam sobie nowych zajęć, z nudów czytam podręczniki, ale pozwalam sobie na przepracowanie tego. Jest lepiej, to na pewno.

- W takim razie się cieszę. Ale dalej nie wychodzę z podziwu jak to ogarniasz.

- Lata praktyki. - skomentowałam, urywając temat. - Więc co macie następne na liście?

- Tydzień przerwy. - westchnął.

- Zasłużony. Słuchaj Ash, wiem że to są wasze marzenia i tak dalej, ale uważajcie na siebie okej? Świat biznesu potrafi być potężnym gównem.

- Wiem kocie... Dajemy sobie jakoś radę, a w razie coś ściągniesz nas do parteru gdy odlecimy. - zażartował, ale mi nie było do śmiechu.

Chłopacy już przed zespołem mieli problemy. Przecież poznaliśmy się w psychiatryku. Mając to wszystko z tyłu głowy nie mogłam przestać się martwić, że przez ciężką przeszłość którykolwiek z nich może łatwiej wpaść w kłopoty, albo co najgorsze wszyscy razem. Cały czas miałam rękę na pulsie. Co jakiś czas pomiędzy chłopakami wybuchały konflikty co było całkiem normalne, a ja robiłam za mediatora z innego kontynentu. Zazwyczaj powyzywali się jak dzieci z przedszkola, a później im przechodziło i się godzili. Jednak nie ich wewnętrzne problemy mnie martwiły. Najbardziej bałam się tego, że pomiędzy nimi pojawi się ktoś trzeci. Ktoś kto specjalnie namiesza między nimi, żeby mieć własne korzyści.