BERDEL

Bölüm 106-Ya Sen Olmasaydın?!

EVEEEET OKUR BÖCÜKLERİM!!!İşte yine yeniden karşınızdayım.Güpgüzel bir bölüm oldu bence yazarken çok keyif aldım.Umarım,umarım beğenirsiniz.Şöyle bir baktım duvarıma ne çok yol katetmişiz sizinle değil mi?Ne bölümler yazmışım,ne yorumlar yazmışsınız...Böyle yoğun duygular hissediyorum ki ama bunların içinden en güzeli sizi ne kadar çok sevdiğim oluyor.Ayrıca bir şey daha söyleyip sizi yeni bölümle başbaşa bırakacağım.Hikayemi biricik okul arkadaşlarım da okuyormuş.Teneffüslerde öyle güzel sohbetler yapıyoruz bu kitap üzerinden tadından yenmiyor valla.Onlara da size çok teşekkür ediyorum.Ehh!Hadi artık okuyun bakalım Beğenecekmisiniz yoksa daha iyisi olabilirdi mi diyeceksiniz???

Hayatımın bazen muhteşem ve kusursuz olduğunu düşünürdüm.Aslında bazen değil sıklıkla bunun böyle olduğunu düşünürdüm.Her şey kusursuzdu adeta.Ne bir kötülük ne de umutsuzluk vardı.Ama...Ama şimdi öyle değildi.Artık hayatımın kusursuz ve muhteşem olduğunu düşünmüyordum ya da düşünmek istemiyordum.Eğer hayatımı bir şeye benzetecek olsam bu kesinlikle bir küçük kibrit kutusu olurdu.Evet,değersiz bir kibrit kutusunun içinde diğer insanlar gibi yaşamaya çalışan bir kibrit çöpüydüm.Neden böyle hissettiğimi bile bilmiyordum.Ama öyleydim işte.Benim diğer insanlardan farkım hayatımdan mükemmel bir insanın olmasaydı.Değersiz bir kibrit çöpünü yakabilecek ve bütün ormanı tutuşturabilecek gücü bana bahşeden biri vardı hayatımda.Doğruyu söylemek gerekirse mükemmel ve kusursuz hayatımı o bu hale getirmişti.Çünkü beni aptal duygularla karşı karşıya bırakmak zorunda kalmıştı ki benim gücüm bu duyguları halt edemedi ne yazık ki.Ama asla şikayetçi değilim bu durumdan.Hatta bazen iyi ki bile diyorum.Bir insan sürekli acı çekmeyi ister mi? Şahsen ben istiyormuşum çünkü bunu da yeni anladım.Ama dediğim gibi onu kaybetmek istemiyorum.Her şey yoluna girmişken karşıma sürekli bir şeyler barikat kuruyor ve ben yine öylece durup hayatımı mahvediyorum.Keşke diyorum keşke bir kibrit çöpünden daha fazlası olabilseydim...Sonra o meşhur iç sesler devreye giriyor. 'Neden'diyor 'Neden kendini bu kadar paha biçilemez görüyorsun ki?Sen de tıpkı diğer insanlar gibisin.'diyor.Susuyorum ve düşünüyorum. 'Neden onlardan farklı olmayayım ki?'diyorum.Ama güölü iç ses hiç düşünmeden sorumu yanıtlıyor. 'Çünkü sen tıpkı diğer insanlar gibi duygularına yenik düştün.Aşk gibi bir yelkene binip pırıltılara kapıldın ama hayat bundan ibaret olamaz.Aşk gerçek değildir.Onda hep acı,hüzün ve umutsuzluk vardır.Ona ancak aciz insanlar inanır ve sen ona inandın.İşte bu yüzden hayatın ancak bir kibrit kutusundan ibaret olabilir.Bir daha asla dışarı çıkamayacaksın.'diyor ve boğazımda bir şeyler düğümleniyor.Bunları...evet evet bunları duymak istemiyorum.Ben eğer bir kibrit kutusunda olsam bile mutluyum.MUTLUYUM.İç sesime meydan okurcasına bağırıyorum. 'Sevmek,aşık olmak acizlik mi? Hayır HAYIR değil.O yeryüzündeki en değerli duygu.Evet çok acı çektiriyor ama yine de yaşamak için bir dal oluyor.Hyatta kalıyorsun,nefes alıyorsun onun sayesinde.Binlerce kez şükrediyordun Allah'a.Onu,bu hayatı sana verdiği için.Tek bir hücreyken bile içine bütün bu duyguları sığdırdığı ve sana bunları tattırdığı için.'Güçlü iç ses sadece kahkaha atıp uzaklaşıyor benden.Ama beni yine karamsarlıklarımla başbaşa bırakıyor.

Şimdi ise soğuk ve karın lapa lapa yağdığı bugünde bir banka oturmuş sadece düşünüyordum.Daha doğrusu o korkunç anı defalarca kez yaşıyordum.

Dün...Ah!!Yine hatırladım o anı.Evet dün;daha doğrusu dün gece.Uzun zamandır görmediğim o iğrenç kabuslardan birini görmüştüm.Kabusun her anı çok çok iğrençti.Çağrı...Ben...Dağ evi...Yalnızlık...İğrenç dokunuşlar...Yalvarış ve yakarışlarım...

Bir anda Azat'ın o iğrenç ana tanık olması ve karşımda bana acıyarak bakması.Sanki bütün her şeyin sorumlusu benmişim gibi benden nefret edercesine bakması...