Spy

3. Socialisatie

Ik maak een salto en land achter de robot op mijn hurken. Ik schop zijn benen onder zijn lichaam uit en de robot valt. De robot staat snel weer op en stormt op me af. Ik spring opzij en draai de arm van de robot op zijn rug. Ik duw zijn arm steeds iets hoger tot de arm loskomt van zijn lijf en gooi de losse arm weg. De robot draait zich woest om en pakt mijn polsen vast in zijn hand, zodat ik niet veel kan. Ik trap in zijn stalen buik en zie dat het een beetje ingedeukt is.

'Cara! Genoeg!' De robot valt uit en zijn greep wordt slapper, totdat zijn arm slap langs zijn lichaam hangt. Ik zucht, ik had nog verder willen vechten. Ik was aan het winnen. Ray komt de ruimte binnen en pakt de arm van de robot van de grond.

'Goed gedaan, Cara, maar moest je nou echt zijn arm eraf rukken? Nu is er weer een robot kapot.' Ik grinnik en haal mijn schouders op.

'Je weet toch dat ik er helemaal voor ga. Robot of mens, hij gaat eraan als hij me aanvalt.' Ray lacht kort.

'Goed gedaan. Over twee uur moet je bij het lokaal zijn.' Ik knik en ga de simulator uit. Ik loop naar mijn kamer en douche kort, waarna ik wat te eten pak en start Instagram op.

De twee uur zijn snel om en ik loop richting het klaslokaal. Een paar kinderen lopen net weg en ik ga naar binnen. In dit lokaaltje heb ik vroeger ook les gekregen, nu ben ik achttien en hoef ik geen lessen meer te volgen als ik dat niet wil. Ik ben er blij mee, want nu kan ik doen wat ik het leukst vind, vechten. Ik ga zitten aan één van de tafels en wacht op de spion die mij les moet gaan geven in het zijn van een normaal meisje.

Ik wens haar veel succes, want als er iets is wat ik niet wil, is een normale achttienjarige worden.

De vrouw komt even later binnen en stelt zich voor. 'Ik ben Zarena. En jij bent Cara. Ik heb veel over je gehoord.' Ze glimlacht en ik schud haar hand. 'Laten we beginnen. Wat weet je al over het leven van een achttienjarig meisje dat geen spion is?'

'Hun levens zijn saai.'

'Dat is waar. Wat weet je nog meer?'

'Ze moeten naar school, zijn slap, truttig of gemeen.'

'Daar ga je de mist in, Cara. Ze zijn niet allemaal slap, truttig of gemeen. Ik ben zelf naar een gewone middelbare school gegaan en heb hele leuke vriendinnen gehad.'

'En wat wil je daarmee zeggen?' vraag ik. Ik snap niet dat ze die slappelingen verdedigt.

'Dat het mensen zijn. De meeste zijn niet getraind en sommigen zijn types waar je beter weg kan blijven. Maar er zijn ook mensen die super aardig zijn. Cara, misschien kan je een vriendin maken. Misschien word je verliefd!' Ze springt nog net niet op van haar stoel en het ergert me.

'Ik maak geen vrienden. Ik haat mensen en ik word al helemaal niet verliefd,' snauw ik. Hoe kan ze denken dat ik verliefd word? Verlíefd! Het maakt je zwak. En als ik zwak ben, word ik vermoord door mijn tegenstanders.

'Oké, dan niet. Maar je moet wel doen alsof. Maar goed, we gaan nu beginnen met de eerste les. Draag niet te opvallende kleren. Dat houdt in dat je niet te veel zwart mag dragen.' Ze kijkt me streng aan en ik verwijd mijn ogen.

'Wat! Maar mijn kledingstijl is zwart. Alles is zwart! Zelfs mijn ondergoed!'

'Daarom hebben we al een gehele nieuwe kledingkast gekocht voor je. Precies zoals alle andere meisjes daar dragen.'

'Maar-.' Ik wil meer zeggen, maar er komt niets uit mijn mond. Nooit gedacht dat het nog erger kon worden dan mijn karakter aanpassen.

'Het is niet lang. Als jij snel je taak oplost, dan mag je snel weer zwarte kleding dragen. En dat je een nieuwe stijl hebt, betekent niet dat je helemaal geen zwart meer mag dragen. Je moet alleen geen zwarte duivel lijken, dan zal iedereen je aankijken als je daar een stap binnen de school zet. Begrepen?' Ik knik zuchtend. Dit wordt nog een vermoeiende taak.

'Goed. Dan nu je karakter. Je bent nogal opvliegend, niet?' Ze kijkt me aan en glimlacht kleintjes.

'Is daar iets mis mee?' snauw ik boos, mijn hele humeur is nu al verpest. Zoals ze al zei, opvliegend.

'Nee, maar probeer het voor je te houden. We willen niet dat je opvalt en iedereen afkatten als iets je niet bevalt, helpt daar niet echt bij. Ben gewoon aardig voor iedereen en kom voor jezelf op zonder gemeen over te komen.'

'Prima.' Hoe ga ik dit in Godsnaam doen?!

'En dan nog een laatste dingetje, gebruik geen geweld.' Ik knik. Alsof ik dat van plan was... Het lijkt me logisch dat ik daar niet iedereen in elkaar moet slaan zodra ik daar zin in heb. 'Heb je nog vragen?'

'Ik moet vrienden worden met de zoon van de drugsbaas, maar hoe weet ik wie dat is en hoe kom ik dichterbij hem, zonder dat het opvalt?' Ik heb nog nooit echt sociaal contact gehad met leeftijdsgenoten. Ik heb nog nooit vrienden gehad. De enige mensen waar ik mee praat zijn mijn collega's en mensen die ik een paar seconden later dood op de grond heb liggen.

'Dat is niet zo moeilijk. Ga op je gevoel af. Ik heb gehoord dat jouw gevoel heel vaak klopt, dus nu zal dat ook wel zo zijn. En als ik iets heb geleerd van mijn middelbare schooltijd, is het wel dat de populairsten meestal iets te verbergen hebben. Zoek naar een jongen die denkt dat hij de baas is van de school. Grote kans dat je dan de zoon hebt gevonden. En het is niet zo'n probleem om vrienden met hem te worden, vraag hem gewoon iets en praat met hem.' Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan.

Ik ben niet sociaal. Ik praat niet graag met vreemden als ik weet dat ze daarna gewoon nog leven.

Fijne paasdagen!

Cara is niet echt sociaal. Ik ook niet.