Spy

27. Hoe kun je?

De wond is verzorgd en Aloys heeft me opgesloten in een kamertje met alleen een matras, krukje en tafeltje. Zuchtend ga ik op het matras zitten. Liggen doet teveel pijn door de wond. Mijn horloge is afgepakt, dus ik kan geen noodsignaal meer versturen. Ze zullen het ding waarschijnlijk verwoest hebben, dus mijn locatie achterhalen, kan dan ook niet meer.

Dat betekent dat ik zelf een uitweg moet zien te vinden. Voorlopig doe ik nog niks, want de wond is nog gevoelig. Zodra ik geen last meer heb van mijn schouder kan ik beginnen met ontsnappingspogingen.

'Meekomen.' Een man met pistool in zijn broeksband opent de deur voor me. Ik sta op en negeer de man volledig als hij me vastpakt en begeleidt naar een ruimte. Aloys is er al en wijst me te zitten op de stoel. Ik doe zonder iets te zeggen wat hij zegt en kijk overal naartoe, behalve naar de man voor mij.

'Ik weet dat jij weet waar de kluis is. Zeg het.'

'Waar heb je het over?' snauw ik, net alsof ik geen idee heb waar hij het over heeft. Ik weet heel goed wat hij bedoelt.

'De kluis. Waar is die?' Hij zet een dreigende stap op me af, maar ik blijf gewoon kalm zitten. Hij kan me niet vermoorden en dat weet hij net zo goed als ik. Dat hij mijn ouders heeft vermoord, was dom, want nu weet hij nog steeds niet waar de kluis met het geld en de papieren zich bevindt.

'Geen idee. Mijn ouders zijn dood, of was je vergeten dat je ze hebt vermoord?' snauw ik.

'Nee, dat was ik niet vergeten. Dat was mijn beste actie tot nu toe.' Krak. Dat was mijn hart. Ik laat de pijn niet merken en kijk hem boos aan. 'En zeg me nu waar ze het geld hebben verstopt!' roept hij nu, iets kwader dan net.

'Mijn mond blijft dicht.'

'Dan krijg ik het wel op een andere manier uit je. Pas maar op, liefje.' Ik walg van de manier hoe hij me noemt. 'Je gaat het zwaar krijgen. En misschien dat vriendje van je ook.' Hij loopt de kamer uit en even later neemt dezelfde man als net me weer mee naar mijn cel.

Wat zou Aloys gaan doen? Als hij Logan pijn durft te doen, gaat hij eraan. Dan is het jammer voor zijn zoon, maar dan moet hij er maar gewoon mee leven dat zijn vader er niet meer is. Dan schakel ik gewoon mijn gevoel uit en gaat Aloys eraan. Maar alleen als hij aan Logan komt.

~

Mijn gevoel van tijd ben ik onderhand wel kwijtgeraakt. Ik weet alleen dat ik hier al twee dagen zit, omdat ik wel gewoon eten krijg in de ochtend, middag en avond. Dan is het een simpel optelsommetje om te weten dat ik hier al twee dagen zit. Welk uur het nu exact is, weet ik niet. De schotwond is ook elke dag een keer gecontroleerd en ik heb elke dag een prik gehad. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik vertrouw het niet helemaal.

Niemand heeft iets tegen me gezegd. Aloys heb ik niet meer gezien en ik ben bang voor wat hij gaat doen. Ik weet zeker dat hij nu bezig is met het zoeken naar Logan en ik kan niks doen om hem te beschermen.

Het kleine, vieze raam is de afgelopen dagen de enige manier geweest om naar buiten te kijken. Veel kan ik niet zien door de viezigheid op het glas, maar volgens mij kan ik in de verte een boerderijtje zien liggen. Ik kan niet zien of het nog bewoond wordt of niet.

'Ik heb een verrassing voor je. Leuk hè?' Ik schrik op van Aloys stem en draai me meteen naar hem toe. 'Kom maar mee.' Hij pakt mijn bovenarm vast en neemt me mee naar een andere ruimte. Er staat alleen een tafel met twee stoelen. Beiden gaan we zitten. Voor Aloys staan twee doosjes, sieradendoosjes. Wat zou erin zitten?

'Wat doe ik hier?'

'Je bent nieuwsgierig naar wat erin zit, niet?' is het enige wat hij zegt. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat is hij van plan? 'Nou, het is van jou. Open het.'

'Waarom?'

'Geen vragen stellen. Doe het gewoon.' Een beetje twijfelend pak ik het ene doosje op. Ik vertrouw het niet helemaal. Iets zegt me dat ik niet leuk ga vinden wat erin zit. Dat het foute boel is. Ik bekijk het doosje goed voordat ik het open. Een beetje vragend bekijk ik het armbandje wat erin zit. Een leren, gevlochten bandje. Het ziet er al een beetje versleten uit.

Ik pak het uit het doosje en draai het een keer rond. Mijn blik valt op de sierlijke letters in het bandje.

PSC McCarter.

Mijn hart zakt de grond in. Dat is mijn vaders armband. Paul, Serene en Cara McCarter. Hij heeft het afgepakt!

'Hoe kun je?' schreeuw ik. Ik sta op van mijn stoel en buig dreigend over de tafel heen. Aloys blijft kalm zitten. 'Dit is van mijn vader! Je hebt het gestolen!' Hij reageert niet en speelt wat met het tweede doosje. Ik hijg van woede en sla op de tafel. Hoe durft hij?!

Ik sta op het punt om emotioneel in te storten, maar dat plezier gun ik hem niet. Ik houd me sterk. Hij verdient mijn verdriet niet. Hij verdient helemaal niks, behalve dezelfde pijn als die ik ervaar. Als ik kon, zou ik hem nu met mijn eigen handen wurgen, maar dan zal ik sowieso nog meer in de problemen komen.

Ik raas nog een tijdje tegen hem uit, terwijl hij licht grijnzend naar me kijkt. Na een paar minuten begint hij te praten. 'Je hebt het tweede doosje nog niet geopend.' Hij schuift het naar me toe en wacht mijn reactie af.

Ik wil niet weten wat erin zit. Het armbandje van mijn vader heeft me al genoeg geschokt. Toch maak ik het open. Mijn adem stokt nog meer bij het zien van de inhoud. Dit wordt me teveel. Hij heeft hem aangeraakt. Hij heeft hem pijn gedaan. Hij gaat eraan.

SHAWN MENDES
O MIJN GOD
22/23 MAART
NIEUWE MUZIEK
AAAHHHHH

En verder zit ik al twee dagen ziek thuis met heftige hoofdpijn. Elk licht doet pijn aan mijn hoofd en harde geluiden zijn verschrikkelijk.