Spy

24. Hij haat Cara

Oké, er zit een moordenaar achter me aan. Nou ja, ik zit achter mezelf aan. Ik zou willen dat ik het hem kon vertellen en we samen hierom konden lachen. Maar hij zal het me nooit vergeven en nooit meer met me willen praten. Misschien haat hij me zo erg dat hij me gevangen neemt. Hij heeft het zelf gezegd. 'Zodra ik Cara te pakken krijg, zal ze nooit meer buiten komen.'

Ik heb niet geprobeerd om het op te nemen voor Cara, want dan zou Dakota verdacht worden. En dat is niet de bedoeling. Het is verwarrend om te denken terwijl je twee personen bent. Echt heel erg verwarrend. Ik moet mezelf bij mijn namen noemen om het te kunnen snappen.

Logan heeft zo'n grote haat voor Cara dat ik het hem nooit zal durven vertellen. Ik vind hem echt geweldig en ik zou bijna zeggen dat ik mijn leven met hem wil doorbrengen, maar dat kan niet. Hij haat Cara, hij vindt Dakota leuk. Ik ben ze allebei, maar Cara is mijn echte identiteit. Ik kan niet voor de rest van mijn leven de rol van Dakota blijven spelen. Ik kan niet voor de rest van mijn leven een ander spelen.

Logan haat Cara. Meer dan wat dan ook. Hij zou het me nooit kunnen vergeven. Maar ik wil hem zo graag alles vertellen. Ik wil hem de waarheid vertellen. 'Ik ben Cara. Maar alsjeblieft, veroordeel me niet. Ik doe dit omdat ik niet beter weet. Ik doe dit om de wereld voor ergere dingen te beschermen. Alsjeblieft, geloof me. Ja, het is waar, ik heb over alles gelogen, maar mijn gevoelens voor jou zijn echt,' zou ik hem willen zeggen. Maar dat kan niet. Als iemand erachter komt, zal diegene voor de rest van zijn leven achter me aan gaan. Tot iemand hem vermoord. En waarschijnlijk ben ik dat, want dat is mijn opdracht. Zorg ervoor dat iedereen die weet wie je bent, dat niet meer kan doorvertellen.

Nadat Logan me alles heeft verteld, ben ik bij hem gebleven. Hij wilde niet dat ik zou gaan, omdat hij bang is dat mij wat overkomt. Maar ik ga mezelf niets aandoen. Ik wilde naar hem schreeuwen dat hij me moest laten gaan, zo heftig was het. Ik wilde hem vertellen dat ik mezelf niets aan zou doen. Maar dat kan niet. Ik was in het huis van mijn vijand. Ik moest in mijn rol blijven. Zodra zijn vader erachter komt, zal hij me neerschieten. De rest is mogelijk om te praten, maar zijn vader niet.

Het was heftig. Toen ik opstond om weg te gaan, heeft Logan me opgesloten in de woonkamer met alle deuren op slot. Zodat niemand er meer in of uit kon. 'Dit is zodat Cara er niet in kan.' Of uit, wilde ik zeggen. Wist hij veel dat Cara al in de ruimte was. Hij draaide bijna door, gewoon omdat hij niet wilde dat onschuldige mensen slachtoffer werden. Als er slachtoffers vielen, zouden dat mensen van de organisatie moeten zijn. Dat zei hij.

Ik vond het vervelend om hem zo te zien. En dat allemaal door Cara. Ik ben de veroorzaker. Hij is zo bezorgd om Dakota, dankzij Cara. Hij is bezorgd om mij, dankzij mij. Snap je mijn verwarring?

Ik haat mezelf. Normaal dacht ik nooit zo na over mijn opdrachten. Ik voerde ze uit en ging verder met mijn leven. Maar nu is alles anders. Ik ben verliefd. Op de jongen die de zoon is van een drugsbaas. Fijn dit. Kuch.

Hoe krijg ik het voor elkaar om mezelf in zo'n positie te werken?

Ineens schrik ik op uit mijn gedachten door de bel. Ik snel naar beneden en open de deur. 'Drew?'

'Ja, sorry. Ik ben de sleutel vergeten.' Hij stapt naar binnen. 'Ik heb weer een nieuwe opdracht voor je. De drugsbende waar je nu onderzoek naar doet, heeft weer een nieuwe deal gesloten. Weer nep. Ze hopen dat Cara weer opduikt. Of ze je willen ontvoeren of alleen willen praten, weet ik niet. Morgen om half negen aan de rand van het bos. Dus dezelfde plaats en tijd als de vorige keer.'

'Goed.'

'Geen doden. Echt niet.'

'Geen zorgen, dat was ik niet van plan.'

'Cara, nu is het anders. Je mag echt niemand vermoorden.'

'Waarom niet?' Als het voor mij een levensbedreigende situatie is en moorden de enige oplossing is, dan moet ik wel.

'Omdat ze je zullen vinden. Je mag daarom ook absoluut níet naar het hoofdkantoor of naar huis komen. Er staat een auto klaar bij de loods aan de andere kant van het bos. Daar moet je naartoe. Die auto zal je wegbrengen naar een veiligere plaats.'

'Oké. Dus ik moet eerst kilometers rennen?' Hij knikt. 'Oké, dat moet lukken.' Mijn conditie moet genoeg zijn om een hele marathon twee keer te lopen. Dus dit moet wel lukken.

'Goed. Dan ga ik hier even de rest van de administratie doen, want ik wil niet opvallen voor de buurt.' Ik knik en hij loopt richting de kamer waar zijn laptop staat. Ik zucht en pak wat te drinken.

'Oh ja!' Ik loop de trap op en ga Drews kamer binnen. 'Ik heb een klein probleempje.' Ik glimlach schuldig naar hem en hij zucht diep.

'Wat is er?'

'Logan, je weet wel, die zoon van de drugsbaas. Ja, ehm.' Hoe zeg ik dit? 'Hij vindt Dakota leuk. En heel misschien heb ik, toen ik Cara was, gezegd dat ik wist van Dakota. Nu is Logan bezorgd om haar en beschermd hij haar. Hij gaat er vanuit dat Cara Dakota een keer aanvalt. Maar ik kan onmogelijk mezelf aanvallen. Hoe ga ik dat doen?'

'Cara, hoe kun je zoiets stoms zeggen!' Hij wrijft over zijn slapen en zucht gefrustreerd.

'Sorry, ik dacht dat het een goed idee was. Want ik dacht dat hij Dakota niet leuk vond. En dus ook niet zo bezorgd zou zijn. Maar hij is bezorgder dan ik dacht.'

'Oké.' Hij denkt kort na. 'Cara, je doet niks. En Dakota moet gewoon doen zoals Dakota zou reageren. Dus je gaat jezelf niet aanvallen. Ik ga ook niemand op Dakota afsturen.' Ik knik.

Blegh. Ik ben moe. Maar in plaats van te slapen, zit ik op Wattpad. Hahaha ik ben zo dom. En melig.

Ik had deze week toetsweek. Echt leuk. Voel je mijn sarcasme? Als je het niet voelt ben je dom, wamt mijn sarcasme druipt er vanaf. Maar goed, ik dwaal af. We hadden zeven toetsen (waarom ze dit een toetsweek noemen weet ik niet, want in normale weken hebben we ook wel eens zoveel toetsen...) en ik heb scheikunde, Duits, economie, geschiedenis en Nederlands verpest. Biologie en topografie VS gingen wel. Voor topo heb ik een tien en biologie een zeven komma vier.

Mijn week was echt geweldig... Daar is het sarcasme weer. Ik had bij scheikunde een kleine black-out, Duits was gewoon niet te verstaan (het was een luister slash kijktoets). Die mensen praatten veel te snel en de katten in het filmpje leidden me af. Geschiedenis was gewoon vaag en Nederlands waren vijf of zes teksten van vier of vijf pagina's lang. En dan nog 42 vragen om te beantwoorden. En dat allemaal in tachtig minuten. F*cking k*t toetsen.

Dit was mijn lulverhaal over school weer. Interessant hè? Nee, eigenlijk niet.

En nu ga ik slapen. Welterusten en tot morgen  (of tot overmorgen, ik weet niet wanneer ik weer wat ga plaatsen)!

Doei!