Spy

33. Schietles

'Dakota!' Logan komt bij ons staan en ik kijk hem vragend aan. 'Kan ik je even alleen spreken?' Hij kijkt kort naar Raven, die knikt en haar mobiel pakt. Samen met Logan loop ik naar buiten.

'Wat is er?'

'Cara heeft een brief gestuurd met de datum, tijd en plaats. Kun je volgende week woensdag om negen uur?' Ik knik beduusd. Het komt zo dichterbij. Ik ben echt zenuwachtig. 'Hé, gaat het? Als je niet wilt gaan, hoeft dat niet, hè.'

'Nee, ik wil gaan,' komt twijfelend uit mijn mond. Logan kijkt me indringend aan.

'Weet je het zeker? Ik wil niet dat je je verplicht voelt. Als je echt niet mee wilt, moet je niet gaan.'

'Ik denk dat ik gewoon even op een afstandje, buiten het zicht van iedereen, wil blijven. Is dat goed?' Hij knikt en slaat een arm om me heen. De andere gebruikt hij om te steunen op de kruk. 'Ik ga weer naar binnen. Raven vraagt zich vast af waar ik blijf.' Ik geef hem een kus op zijn mond en ga dan naar binnen.

~

'Ben je klaar voor je eerste schietles?' vraagt Logan. Ik knik. Je kan dit, spreek ik mezelf in, gewoon doen alsof je niet kan schieten. We lopen de hal binnen en gaan bij een baan staan. Logan komt achter me staan en steunt op één kruk, om met de andere hand mij te helpen. Hij wees de hulp van Max af, dus dan moet het maar zo. Hij doet het eerst een keer voor en laat mij dan schieten. Hij legt me wat trucjes uit en helpt me met richten.

'Dit is best leuk,' mompel ik, zogenaamd verbaasd over het feit dat een schietschijf kapot schieten leuk is.

'Als je dit al leuk vindt, dan moet je eens schieten op een pop,' fluistert Logan in mijn oor.

'Is dat zo bijzonder dan?' Je doet eigenlijk precies hetzelfde, alleen dan bij een pop. Bij een pop is het inderdaad wel leuker. De kogels boren door het lichaam heen en ik kan niet ontkennen dat het wel een beetje een goed gevoel geeft. Een pop is een goed alternatief voor een mens. Bij een mens is het - af en toe - ook wel een beetje zielig, want die voelt echt pijn.

Logan negeert mijn vraag en neemt me mee naar een ander deel van de hal, waar de poppen staan. Hij wijst me plekken aan waar een mens dodelijk gewond kan raken en waar niet. Hij vertelt me waar ik het beste iemand kan raken om hem tijdelijk uit te schakelen en voor langere tijd. 'Voor nu is het belangrijker om iemand voor korte tijd uit te schakelen. Probeer het maar eens.'

Ik richt op de pop met hulp van Logan. Hij staat achter mij en heeft zijn ene hand om mijn hand liggen. De andere hand raakt mijn schouder aan. 'Schiet maar.' Ik haal de trekker over en de kogel vliegt op de pop af. Ik heb expres niet op de plek waar ik eigenlijk hoor te schieten, gericht, zodat het lijkt alsof ik dit nog nooit heb gedaan.

Na de les, ga ik mee met Logan. 'Weet je,' mompelt hij, 'mijn been doet al minder pijn. Ik verwacht dat ik aan het eind van de week gewoon weer kan lopen zonder krukken.'

'Gelukkig.' Ik ga zitten op zijn bed en kijk naar Logan, die naast me zit. Zou mijn moeder ook zo'n magisch gevoel hebben gehad als ze naast mijn vader zat? Zou Logan nu hetzelfde voelen als ik? Ik hoop het wel. Ik hoop dat hij zich net zo gelukkig voelt als ik en dat dit hetzelfde gevoel is als mijn ouders dat voor elkaar hadden.

'Zullen we een film kijken?' vraag ik.

'Is goed. Welke film wil je zien?' Hij pakt zijn laptop van het bureau en legt hem op zijn bed neer. Hij start Netflix op en zoekt een leuke film. Zodra ik een interessante film zie, wijs ik er enthousiast naar.

'Die lijkt me leuk!'

'Mij ook.' Hij zet de film aan en ik leun tegen zijn schouder. We kijken de film in stilte. Ondertussen ga ik met mijn hand over zijn borst. Mijn vingers omlijnen de zes blokjes één voor één en af en toe laat ik een tevreden zuchtje ontsnappen. Zijn hand ligt op mijn schouder en cirkelt kleine rondjes. De film is wel leuk, maar ik kijk liever naar Logan.

Zijn bruine haren zitten warrig, zoals altijd, en zijn ogen staan geconcentreerd op het scherm. Zijn kaaklijn is vanaf de zijkant goed te zien. Zijn volle, zachtroze lippen staan net niet op elkaar. Ik zou nu zo graag zijn lippen willen voelen. Maar ik houd me in. Zijn bruine irissen hebben een donkere rand en een lichtere binnenkant, waar ik telkens weer in verdrink.

'Ik wist nooit hoe het voelde om van een jongen te houden, maar ik denk dat ik dat nu wel weet, Logan,' mompel ik. Hij kijkt naar me en heeft een lieve glimlach.

'Ik weet het nu ook.' Ik kom iets overeind en laat mijn lippen de zijne voorzichtig raken. Een bom vol vlinders - of olifanten - ontploft in mijn buik. Hij verdiept de kus en duwt me voorzichtig in het matras. Zijn tong speelt een spelletje met die van mij en een overweldigend gevoel overspoeld me.

Voorzichtig laten we elkaar los. Ik kijk hem in zijn ogen aan. Hij is zo oprecht. En dat terwijl ik tegen hem lieg over mijn identiteit. Waarom moet het zo gaan?

'Hé, Kota, shht. Wat is er?' Hij veegt met zijn duim over mijn wang om een traan weg te vegen. Ik had niet eens door dat ik aan het huilen ben. 'Je kan me alles vertellen. Dat weet je toch?' Ik knik.

'Ik wil je gewoon niet kwijt,' fluister ik. Ik ben bang dat ik hem kwijtraak als hij weet wie ik echt ben. En ik wil niet bang zijn. Ik ben nooit bang.

Hij maakt een vertederd geluidje en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Je raakt mij niet kwijt. Weet je wat ik net heb gezegd? Ik zei dat ik van je houd. En dat zal zo blijven. Wat er ook gebeurt.' Ik sla mijn armen om hem heen en duw mijn gezicht in zijn hals. Ik snuif zijn geur op en kom een beetje tot rust.

'Dank je, Logan. Je bent er altijd voor me,' mompel ik.

Ben ik de enige die dit soort momentjes super schattig vind?

Dit boek is helaas al bijna afgelopen :( maar ik heb wel al weer een nieuw boek klaarstaan. Ik hoef dat boek alleen nog te verdelen in hoofdstukken en te verbeteren, voordat het helemaal klaar is. Ik heb al een bijpassende cover. Ik vind het wel jammer dat Spy alweer bijna afgelopen is :'(