Spy

25. Logan is gek geworden

Ik maak me onherkenbaar en ga dan richting het bos. Het is een uur vroeger dan de afgesproken tijd, maar zo weet ik zeker dat niemand me ziet aankomen. Ik neem weer plaats op een tak en wacht tot er mensen komen. Mijn voorspelling komt uit. Een half uur voor de afgesproken tijd, zetten een aantal mannen wat vallen klaar. Ik grijns, nu weet ik precies waar ik niet moet gaan staan.

De mannen zijn al snel klaar en even later komen Logan en zijn vrienden er ook bij staan. 'We hebben nog niks gezien.' Matthias knikt en wrijft over zijn stoppelbaard.

'Mannen! Speur de omgeving af. Doe haar geen pijn!' De mannen knikken en lopen weg. Matthias, Logan en zijn vrienden blijven staan. 'En jullie blijven hier. Je moeder vermoordt me als jullie ook maar één schrammetje hebben.' Hij is bang voor Logans moeder, interessant.

De jongens kijken oplettend om zich heen en ik wacht het moment af. Ik klim naar beneden en loop rustig naar de jongens toe. 'Hey,' zeg ik. Hun hoofden draaien mijn kant op en ze kijken allemaal woedend. 'Nou, nou. Niet zo boos. Ik ben er nog maar net. Ik heb niks gedaan.' Ik houd mijn handen onschuldig omhoog.

'Je loog.'

'Waarover?' Ze hebben het over Dakota.

'Je had haar helemaal niet!' Logan wil op me af vliegen, maar wordt tegengehouden door Max.

'Dat is waar. Maar ik heb ook nooit gezegd dat ik haar wel had.' Ik vind het geweldig om verwarrend te zijn. Hun hersenen zien denken is vermakelijk. De jongens blijven stil. 'Ik ben hier, omdat jullie me wilden zien. Heb ik dat goed begrepen?'

'Hoe weet je dat?' vraagt Matthias.

'Een goede spion verklapt nooit geheimen. Maar goed, waarom wilden jullie me zien?'

'We willen praten.' Anthony zet een stap naar voren.

'Ik houd van persoonlijke ruimte. Dus die zou ik me maar geven,' sis ik, zodra hij nog een stap dichterbij zet. 'Er zijn maar een paar mensen die dichterbij mogen komen.'

'Wie?' durft hij te vragen.

'Dat gaat jou niks aan.'

'Waarom doe je zo? Waarom vermoord je mensen?' Logan zet een stapje dichterbij, mijn waarschuwing negerend.

'Zelfverdediging. Zodra mensen weten wie ik echt ben, hoe ik eruit zie, zullen ze voor de rest van hun leven achter me aan gaan. Dat wil ik niet. Niemand mag weten wie ik ben. En er zijn ook mensen die niet zo verstandig zijn en mij proberen te vermoorden, die gaan zelf hun dood tegemoet. Mijn acties hangen af van anderen.' Het is waar. Ik zal nooit iemand vermoorden voor mijn plezier. Al moet ik toegeven dat het soms wel leuk is om mensen te zien smeken om genade vlak voordat ik een eind aan hun leven maak. Vooral als ze het zelf uitgelokt hebben.

'Dus als wij jou niks doen, doe jij ons niks?'

'Goed begrepen.'

'Maak je onschuldige slachtoffers?' vraagt Max.

'Nee, waarom zou ik? Ik schiet er niks mee op.' Max knikt, maar heeft nog steeds een argwanende uitdrukking. 'Ik spreek de waarheid. Ik lieg nooit, behalve over mijn identiteit.'

'Heet je in het echt ook Cara McCarter? Want je zegt net dat als mensen weten wie je echt bent, ze het niet overleven.' Taylor kijkt me bedenkelijk aan.

'Ja, mijn naam is Cara McCarter. Nog meer vragen? Ik beantwoord ze met plezier.'

'Dus je leeft met een schuilnaam?'

'Ja. En niemand zal die ooit te weten komen.' Ze weten het al lang, maar dat houd ik even terzijde.

'Als ik weet dat je liegt en iemand ook maar iets aandoet, ga je eraan,' sist Logan. Hij is nog steeds bezorgd om Dakota.

'Ik doe niks als jullie ook niks doen. Ik wil een deal sluiten, jullie gooien je wapens daar en ik gooi de mijne erbij. Deal?' Ik leg mijn pistool op de aangewezen plek. 'Ik ben nu onbewapend. Vertrouwen jullie mij?' Ik zie dat de jongens twijfelen, maar uiteindelijk toch hun pistool bij de mijne gooien. Matthias volgt al snel en alleen Logan twijfelt nog.

'Kom op, Logan. Ik heb geen wapens meer en ik ga niet vechten. Heb je nog meer nodig om me te vertrouwen?'

'Kom niet aan Dakota.'

'Dat was ik niet van plan.' Mijn stem klinkt zo oprecht mogelijk.

'Doe je muts af.'

'Ben je gek geworden!' roept Anthony naar hem. 'Wil je dat ze ons allemaal vermoord?'

'Nee, ik weet zeker dat ze een masker op heeft. Haar gezicht is dan nog steeds bedekt,' hoor ik hem zeggen. 'Ik wil gewoon haar haarkleur zien. Dan zijn we al een stapje dichterbij.' Hij doet niet echt zijn best om zacht te praten. 'Doe je het?' vraagt hij uitdagend.

'Goed.' Ik zet mijn muts langzaam af. Alleen mijn zwart met bordeauxrode masker bedekt mijn gezicht nu nog. Mijn ogen en mond zijn nu te zien. Maar ik pers mijn lippen op elkaar, zodat ze minder vol lijken dan ze zijn, en knijp mijn ogen een beetje samen, zodat de ijsblauwe kleur minder opvalt. 'Tevreden?'

'Zeker.'

'Zwart haar was te verwachten,' mompelt Max. Ik grijns.

'En toch denk ik erover om het blond te verven.' Dat ben ik helemaal niet van plan, maar zo breng ik ze in de war. 'Nou, willen jullie nog wat weten of zo? Want ik vind het een beetje saai. Er is helemaal geen actie.' Ik vind het eigenlijk niet zo erg dat ik niet hoef te vechten, want ik wil niet met Logan of zijn vrienden vechten. Maar de normale Cara zou dat wel willen.

'Je wilt actie? Die kan je krijgen,' sist Logan. Shit, dit is niet de bedoeling.

'Wat wil je?' vraagt Thom verbaasd aan hem. Logan antwoordt kort en gaat dan in vechthouding staan.

'Logan, ben je gek geworden?!' roept Matthias. 'Weet je niet wie ze is? Ze maakt je af! Ik heb je ouders beloofd dat je levend terugkomt en daar houd ik me aan!'

'Bang?' grijns ik naar Matthias. Hij snuift boos en houdt Logan vast. 'Als hij wilt vechten, doen we dat toch? Ik zal beloven dat ik niemand zal vermoorden.' Ik houd mijn handen onschuldig omhoog.

'Goed.' Logan kijkt boos en gaat klaarstaan. Ik doe hetzelfde en wacht op zijn aanval. Ik ga zelf nooit als eerste in de aanval, dat is mijn tactiek. De ander uitlokken. Hij probeert me te raken met zijn vuist, maar ik ontwijk en geef hem een rake klap tegen zijn borstkas. Ik vind het niet leuk om met Logan te vechten als hij het als een serieus gevecht ziet.

We gaan zo nog even door, totdat Logan grijpt naar zijn been. Spijt raast door mijn lichaam. 'Het spijt me,' fluister ik, waarna ik wegren. Dit was niet de bedoeling.

Ik heb eindelijk een galajurkachtig-iets gevonden. Nu hoeft mijn moeder niet steeds te zeggen dat ik een jurk moet gaan kopen. Even voor de duidelijkheid, ik heb een grote haat voor jurken. En mijn moeder wilt per sé dat ik een jurk aan doe naar het afscheid van de school en dat vind ik echt k*t. Maar nu heb ik een jurk waar ik tevreden mee ben. Voor zover dat mogelijk is.