Spy

6. Project

Vermoeid sta ik op. Het is gisteravond laat geworden en waar Kaylee is blijven hangen, weet ik niet. Nadat ze in slaap viel, ben ik weggegaan met Logan. Beneden ben ik Raven gaan zoeken. Toen ik haar uiteindelijk had gevonden, zijn we naar boven gegaan om Kaylee te halen, maar die was weg. We hebben nog even gezocht en zijn toen vertrokken zonder haar. Raven was nog redelijk bij en vertelde dat Kaylee wel eens vaker verdwijnt en dan de volgende dag opduikt. Ze vertelde ook dat Kaylee dan waarschijnlijk met een jongen mee is gegaan.

Ik kleed me aan en maak ontbijt voor mezelf. Ray brengt me weer naar school en geeft me ondertussen een preek over laat naar bed gaan. Ik verdedig mezelf met het argument dat het bij mijn missie hoort om om te gaan met leeftijdsgenoten.

Ik stap de auto uit bij school en zwaai Ray gedag. Op het plein staan al wat groepjes te wachten en ik voeg me bij Raven. Kaylee zit hier niet op school, dus Raven was, voordat ik kwam, altijd alleen. Dat heeft ze me gisteren ook al verteld in de pauze.

'Dakota!' Verward draai ik me om. Wie roept mij nou? Een eindje verderop wenkt Logan me. Ik excuseer me bij Raven en ga naar Logan.

'Is je vriendin in orde?'

'Wat boeit jou dat? Jij mag mij toch niet, of wel?' Uitdagend kijk ik hem aan.

'Ik wil gewoon weten of je haar nog mee hebt gekregen naar huis. Is dat zo erg?' Hij negeert mijn vraag en dat stoort me. Hij hoort verdomme te antwoorden.

'Ja, dat is erg. Want jij bent niet bezorgd om mensen. Ik ken je nu precies één dag en ik weet nu al hoe jij bent. Je bent een arrogante zak.' Oké, ik ben misschien goed in het achterhalen van iemands persoonlijkheid, maar zelfs een blinde die doof is, kan weten dat hij een zak is.

'Luister, niemand noemt mij een zak,' sist hij en hij duwt me tegen de muur.

'Volgens mij heb ik het net al gedaan, of niet?' grijns ik. Ik daag hem uit, ik weet het, maar dit is wat ik het liefste doen. Mensen zien ontploffen van woede is geweldig.

'Daag me niet uit.'

'Want anders?' Hij duwt me nog een keer tegen de muur en een lage grom ontsnapt hij zijn mond. Je bent geen weerwolf, idioot.

'Je weet niet wie ik ben, maar je moet opletten voor mij.' Mijn gedachten worden bevestigd. Hij is sowieso de persoon waar ik naar opzoek ben. Wel een beetje jammer dat we een slechte start hebben gemaakt. Nu duurt het langer voordat ik nog een naam op mijn lijst met slachtoffers van mijn missies mag schrijven...

'Zal ik doen, Zak. Maar ik denk dat ik je wel zie, je ego is namelijk zo groot dat het me bijna verpletterd.' Ik grijns naar hem en maak me los uit zijn greep. Raven staat me met grote ogen aan te kijken als ik weer bij haar kom staan.

'Durf jij zo'n grote mond op te zetten tegen hem?' vraagt ze verbaasd. Ik knik. Waarom zou ik dat niet doen? Ik ken genoeg verdedigings- en aanvalstechnieken, dus als ik echt in gevaar ben, zou ik ze vast mogen gebruiken.

De bel gaat en de groepjes mensen vormen samen een grote massa, die het schoolgebouw inloopt. Ik heb nog nooit op een school gezeten. Ik kreeg les in kleine groepjes kinderen, die net zoals ik zijn. Zij werken ook als spion of hebben ouders bij de organisatie. Ik loop met Raven naar het juiste lokaal en we gaan ergens achterin zitten. Achter ons gaan Logan en een vriend van hem zitten. De docente begint met haar les, maar ik let maar half op. Ik heb dit al gehad vorig jaar.

'Oké, dan heb ik nu een opdracht voor jullie. Jullie gaan met de persoon achter of voor jullie samenwerken. Dus Diana en Sarah, Phil en Tanya. Logan en Dakota.-' Ho, wacht. Ik moet met Logan. De uitleg over de opdracht gaat aan me voorbij. Ik bereid alvast een plan voor om zijn huis te doorzoeken. Waarschijnlijk krijgen we de opdracht niet in de les af en moet het thuis nog afgemaakt worden. Voor mij de perfecte kans om het huis even te bekijken.

'Jij mag al het werk doen,' fluistert hij, terwijl hij naar voren bukt en in mijn nek ademt.

'Echt niet,' sis ik terug. 'Jij gaat ook wat doen.'

'Dat dacht ik niet. Ik doe nooit iets en nu dus ook niet.' Ik zucht gefrustreerd. Verdomme, hoe kan deze jongen zo vervelend zijn. Hij is de ergste jongen die ik tot nu toe heb ontmoet. En ik heb heel veel jongens ontmoet op mijn missies. Ze waren daarna wel meteen dood, en Logan als het goed is niet. Ik heb ooit een vreemde gast ontmoet die vlak voordat hij vermoord werd door mij, vroeg of hij nog even mocht poepen. Dat is ook echt het enige waar je aan denkt als je weet dat je over een paar minuten dood bent...

'Dan is dit nu een keer iets anders. We werken er wel aan bij jou thuis als we het nu niet afkrijgen, dus ik zou maar opschieten.'

'Bij mij thuis, hè? Wat wil jij bij mij thuis doen? Waarom kan het niet bij jou?' Met een geamuseerde grijns op zijn smoel kijkt hij me aan.

'Omdat er op dit moment verbouwd wordt bij mij en het niet handig is als je wilt overleggen met elkaar en er telkens een boor doorheen komt. Dus, kun je vandaag na school?'

'Ja, ik kan,' zucht hij geïrriteerd. Ik mompel nog een onverstaanbaar woord en draai me dan weer om. Ik luister naar het laatste stukje uitleg van de docente en verzamel dan informatie over de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Ik weet hier al veel over, maar ik moet wel doen alsof ik nog niet zo veel weet over het onderwerp.

De rest van de les gaat snel voorbij en ik negeer alle propjes die Logan verveeld naar mijn hoofd gooit.

Emma en ik moesten, toen ik dit hoofdstuk schreef, een werkstuk maken over de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Het was een lang werkstuk, maar het is ons gelukt. We hebben uiteindelijk een 9,2 gehaald en daar zijn we blij om. Het leuke is dat we een dag voor de inleverdatum nog een deel van ons werkstuk moesten maken en onze geschiedenisdocent de hele tijd voorbij liep. Oeps...

Dit was mijn stomme verhaal voor vandaag.

Liefs Claire