Spy

8. Verslagen

Mijn telefoon gaat over. Op het scherm staat de codenaam van Drew. Ik neem op.

'Met Dakota.'

'Hoi, Dakota. Ben je alleen?' Zodra ik heb gezegd dat ik alleen ben, begint hij weer te praten. 'Ik heb net een spoedmelding gekregen hier in de buurt. Het is overmorgen, maar geen van de spionnen is goed genoeg getraind hier voor. Jij móet komen. Als je niet komt, zullen er mensen vermoord worden.'

'Goed, ik kom zo snel mogelijk. Vertel me alle informatie die ik moet weten.'

'Je gaat samen met Ray en de jurk haal je bij mij op. Je moet eerder naar binnen dan dat het begint, nog niet in de jurk. Jullie moeten een man en vrouw tegenhouden. Ze zijn van plan om een bom af te laten gaan zodra iedereen in de zaal is. Het is aan jullie de taak om te voorkomen dat ze de bom kunnen plaatsen. Als het ze toch lukt, moeten jullie de bom onschadelijk maken en de mensen in veiligheid brengen. Dit is erg belangrijk, want er zullen veel belangrijke mensen zijn. Dit mag niet mislukken. Er zullen meerdere spionnen zijn om jullie te helpen waar ze kunnen als dat nodig is. De man en de vrouw zullen in het donkergroen gekleed zijn. Groene jurk en een groene stropdas.'

'Oké, goed.'

'Tot morgen. Het vliegticket is al geregeld.' Drew hangt op en ik pak meteen mijn spullen, terwijl ik de informatie nog eens doorneem. Drew klonk erg gestrest.

~

Zodra ik de taxi uitstap, voel ik me zenuwachtig. Normaal ben ik nooit zenuwachtig voor een opdracht. Ik doe het gewoon. Maar nu voelt het heel erg anders.

Als ik het gebouw instap, begroet Zarena me vrolijk. 'Hey!' begroet ik haar. Ze neemt me meteen mee naar de vergaderzaal. Er zitten al een hoop spionnen. Drew staat voor het bord.

'Ga zitten.' Hij wijst naar de lege stoelen en we nemen plaats. Hij legt het hele plan uit. Iedereen luistert geconcentreerd naar hem. 'Begrepen?' eindigt hij zijn verhaal. Iedereen knikt en Drew loopt de ruimte uit. Meteen komt Zarena naar me toe.

'En, hoe gaat je zoektocht naar dat meisje?'

'Goed. Ik heb een oppasbaantje gekregen bij Mariah thuis. Als ik denk dat ik genoeg informatie heb gewonnen, ga ik verder met mijn plan. Luca noemde Mariah een monster, dat is al een klein begin.' Ik wil haar nu niet alles uitleggen.

~

Samen met Ray sluip ik naar binnen. De rest van de spionnen is allemaal al op hun plaats. We blijven bij de deuropening staan en kijken om het hoekje de zaal in. In alle vier de hoeken van de zaal, staan pilaren. In de dichtstbijzijnde hoek, bij de in- en uitgang, staan twee mensen te rommelen. Ze halen een plaat van de muur. Ik knik naar Ray, die naar binnen stormt met zijn wapen voor zich uit. De man en vrouw schrikken op en de man pakt meteen zijn pistool.

Hij gaat voor de vrouw staan, terwijl zij verdergaat met de bom plaatsen. Hij grijnst gemeen naar Ray. 'Denk jij echt dat je ons kunt verslaan?' spot de man. Ray reageert niet op zijn opmerking.

'Laat dat wapen los en schakel de bom uit,' dwingt hij. De man lacht humorloos. Zoals verwacht. Het loopt precies zoals we hadden gepland. Zodra de vrouw klaar is, pakt ook zij haar wapen en richt het op Ray. Dit is mijn teken. Ik spring in het luchtrooster in het plafond en kruip naar het volgende luchtrooster, boven de zaal. Ik laat me er voorzichtig uit vallen en sta nu achter de man en vrouw. Ze hebben mij niet door.

Ik pak het verdovingsspuitje uit mijn zak en steek het in de nek van de vrouw, die achter de man staat. Ze valt meteen achterover en ik vang haar behendig op. De man heeft nog niks door en blijft Ray aanstaren. Ik bind de vrouw vast en plak tape over haar mond heen. De verdoving werkt namelijk niet lang en ze mag absoluut niet ontsnappen. Ik pak haar wapen vast en controleer of ze nog ergens een ander wapen heeft.

De man blikt kort achter zich en ziet dat zijn vrouw er niet meer staat. Dan ziet hij mij. Ik grijns naar hem. 'Had je mij nog niet gezien?' glimlach ik liefjes. De man reageert echter niet en begint een gevecht met me. Ray hoort de eerste mensen aankomen en snelt de zaal uit om de andere spionnen te waarschuwen.

De man is goed getraind en geeft me een aantal rake klappen. Toch blijf ik volhouden. Zodra in de deuropening een bekend gezicht verschijnt, raak ik afgeleid. Wat doet hij hier? Hij hoort hier niet te zijn. De man weet me vast te binden en pakt de wapens uit mijn broeksband.

'Cara!' roept de vertrouwde stem geschrokken.

'Ga weg! Het is te gevaarlijk hier!' roep ik naar hem.

'Ik ga niet weg zonder jou!' Logan komt op me af en trekt zijn pistool uit zijn broeksband.

'Moet je vriendje je nu komen redden? Wat schattig, maar zielig. Nu gaan jullie allebei dood.' Ik grom boos naar de man en probeer mijn handen uit de strakke knoop te trekken. Waar blijft Ray? De man pakt mijn bovenarm beet en sleurt me ruw mee. Hij zet het pistool tegen mijn hoofd en ik slik. 'Nog een stap dichterbij of ze gaat eraan,' sist de man naar Logan. Alsjeblieft, Logan, ga weg.

'Ik kom hier wel uit. Ga gewoon weg. Ik red me wel.'

'Nee.' Verdomme. Verdomme. Verdomme. Hij moet hier weg. Deze man is gevaarlijk. 'Cara, ik blijf hier. Ik ga niet weg zonder jou.' Hoe graag ik ook wil dat hij vertrekt, zijn woorden doen wel iets met me. Hij geeft nog iets om me. In ieder geval genoeg om me te redden.

'Cara,' zegt de man. 'Waar heb ik die naam eerder gehoord?' Hij grijnst smerig. Hij weet het antwoord op zijn eigen vraag al. Ik probeer de knoop los te krijgen. Ik voel in mijn kontzak van mijn broek. Hebbes. Ik pak het kleine, maar scherpe vijltje en wrijf het langs het touw. Hij heeft me door en grijpt de vijl uit mijn hand. 'Mislukt,' fluistert hij. Ik voel zijn stinkende adem in mijn nek.

'Volgens mij ben ik de eerste die Cara McCarter heeft verslagen.'

Spannend... Ghehe, ik weet wat er gebeurt in het volgende hoofdstuk. En of er doden vallen. Het spijt me alvast, dat jullie dat even weten.

Ik wil niet naar school morgen. Ik wil helemaal geen nieuwe vrienden maken, want ik heb al vrienden en daar ben ik tevreden mee. Stomme, nieuwe school.