Spy

11. Crimineel

Waarschuwing: kort gevecht, zonder bloed.

'Hey,' begroet ik hem.

'Xavier! Waarom sta je niet bij de kassa?' Er komt een man binnen gelopen en zijn uitdrukking verzacht als hij Raven ziet. 'Oh laat maar.' Raven grinnikt en begroet de man. Ik neem een slok van mijn MilkaLatté.

'Dit is geweldig!' Raven lacht en knikt.

'Ik zei het toch!' De man glimlacht.

'Ben je nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien?' Ik knik.

'Ja, mijn vader kreeg een nieuwe baan hier en mijn broer en ik moesten mee verhuizen. Ik zit nu bij Raven in de klas.' De man knikt en gaat naar de klanten, die net binnen zijn gekomen. Xavier moet ook weer aan het werk en laat ons alleen.

'Die man was de vader van Xavier. Het café is van hem.' Ik knik en neem nog een slok van mijn Hemelse drinken. Even later rinkelt het belletje bij de deur en stapt een groepje jongens naar binnen. Vooraan lopen Logan en zijn vrienden. Zodra hij mij ziet, grijnst hij. Ik rol mijn ogen en richt me weer op Raven. Mijn blik blijft echter niet lang hangen bij Raven, maar wordt naar buiten getrokken.

'Zag je dat?' onderbreek ik haar verhaal. Ze kijkt me vragend aan. Ik geef geen antwoord en snel naar buiten toe. Die man heeft het tasje van die oude vrouw gestolen! Ik ren zonder twijfelen achter de man aan en haal hem al snel in. Het maakt me niet uit dat ik de aandacht van de mensen op straat trek. De man rent een steegje in en draait zijn hoofd om als hij doorheeft dat er iemand achter hem aanrent. Ik grijp zijn schouder en breng hem tot stilstand.

'Durf je wel? Die oude vrouw overvallen,' sis ik. Hij grijnst zijn vieze tanden bloot en wil me een klap in mijn maag geven. Ik zet snel een stap opzij en hij rent terug naar de plek waar hij de vrouw heeft beroofd. Ik ren hem achterna en roep dat mensen de politie moeten bellen.

Ik versnel mijn pas en pak zijn arm stevig vast. Hij struikelt achterover en staat zo snel mogelijk weer op. Ik pak zijn arm en draai die met een snelle beweging achter zijn rug. Hij kermt van de pijn. 'Stelen is niet zo netjes, hè?' sis ik boos. Al snel hoor ik een auto stoppen en ik draai mijn hoofd om naar het geluid. Mensen staan met open mond te kijken en klappen zodra de politie de man van me overneemt. Hij geeft me een kwade blik, maar ik negeer hem.

Raven komt langzaam aangelopen met de vrouw. Ze heeft een bange blik op haar gezicht en trilt een beetje. 'Gaat het, mevrouw?' vraag ik zodra ik bij de vrouw ben. Ze glimlacht klein en kijkt me dankbaar aan.

'Dank je wel, meisje. Wat kan ik doen om je te bedanken?'

'U hoeft niets te doen. Dat is niet nodig.'

'Jawel, meisje. Je hebt een heldendaad verricht. Je verdient een cadeautje,' dringt ze aan. Ik hoor mensen klappen en de vrouw krijgt haar tasje weer aangereikt. Ze wil haar portemonnee pakken maar ik houd haar tegen.

'Mevrouw, dat is echt niet nodig.' Achter de vrouw staan Logan en zijn vrienden te kijken met open mond. De politie komt naar ons toe en vraagt ons wat dingen.

'Bedankt. Dankzij uw hulp hebben we de tasjesdief kunnen oppakken. We waren al een paar weken opzoek naar hem. Hij heeft al vijf vrouwen beroofd van hun tas met geld en wist ons elke keer te ontwijken.' Ik werp zijn bedankjes ongemakkelijk weg. Ik doe dit voor een goed doel, ik hoef geen bedankjes te krijgen.

'En omdat we een beloning hebben beloofd voor degene met de gouden tip of degene die de dader pakt, krijgt u die.'

'Ik hoef de beloning niet. Dat is niet nodig,' wijs ik hem vriendelijk af.

'Weet u het zeker? We willen het graag uitbetalen.' Ik knik. Ik hoef het geld niet. Ik heb duizenden euro's op mijn rekening staan voor het voltooien van mijn missies. Ik heb geen geld nodig. Ik wil mensen niet hun geld aannemen alleen omdat ik ergens mee heb geholpen. Dit was niks vergeleken met wat ik normaal doe. Bovendien zou ik dan mijn rekeningnummer moeten vertellen aan de politie en dan weten ze meteen dat ik teveel geld heb voor een achttienjarige.

'Ik weet het zeker.'

'Oké, nou.' Ik kan merken dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat iemand dit afwees. 'We komen nog wel een keer langs om u te ondervragen over net. Hoe heet u en waar woont u?' Ik geef hem mijn naam en adres en dan gaat hij naar de oudere dame.

Nadat ze klaar zijn, komt ze naar mij toe. 'Kan ik echt niets doen om je te bedanken?' Ze blijft maar aandringen.

'Nee. Alhoewel, misschien kunt u een keer meegaan om iets te drinken?'

'Dat doe ik. Hier, meisje, dit is mijn adres. Ik ben altijd thuis, tenzij ik boodschappen aan het doen ben.' Ze glimlacht en schrijft haar adres op een blaadje, dat ze vervolgens aan mij geeft. Ze zegt me gedag en loopt dan verder naar huis.

'Dakota! Je bent een heldin!' roept Raven.

'Dat valt wel mee,' wimpel ik het weg. Hier was niets bijzonders aan. Ik zorg er heel vaak voor dat criminelen de bak in draaien of nooit meer kunnen ademen. Ik voel me niet echt een heldin, ook al was dit vrijwillig en was dit geen opdracht.

'Zullen we wat gaan drinken? Ik heb hard gerend.' Ze knikt en we lopen het cafeetje weer binnen. Xavier en zijn vader komen meteen op me af, net zoals een aantal andere mensen.

'Hoe deed je dat?' vraagt Xavier meteen.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik beoefen al lang vechtsporten en ik heb een goede conditie. Het ging vanzelf. Ik zag die man de tas stelen en ik zette mijn verstand uit.' Mensen luisteren aandachtig en stellen vragen. Iedereen is nog verbaasder dan ik over het feit dat een normaal meisje een crimineel heeft gepakt.

Ik zou nu eigenlijk op moeten letten bij Duits, ook al kijken we een serie. Maar Wattpad is veel leuker. Dadelijk heb ik economie en om half vier ben ik uit. Ik heb echt een hekel aan economie, en Duits.