Spy

2. Nieuws

'Nieuws vanuit Spanje. De moord die is gepleegd op Sergey Filipson is nog steeds onopgelost. Op het lijk zijn geen sporen gevonden en in zijn penthouse zijn geen enkele aanwijzingen getroffen. Wel is de vrouw ondervraagd.' Ik grijns en lach kort. Stelletje idioten. Ze denken echt dat ze te weten kunnen komen wie die Sergey heeft vermoord.

'De vrouw heeft toegegeven een nacht bij Sergey te zijn gebleven. Toen ze wakker werd, lag ze in de inloopkast. Ze is gaan kijken en trof een lege slaapkamer aan met een paar bloedspetters en een snee in de muur, waar een mes in heeft gezeten. De ruiten waren gebroken en ze heeft meteen de politie gebeld.' De nieuwslezer luistert aandachtig naar de reporter ter plaatse.

'Heeft de buurt van de man ook niets gezien?'

'Nee, er is niets gezien of gehoord. Eén overbuurvrouw heeft een zwarte schim zien springen vanaf het balkon, maar daar bleef het bij. De schim is de moordenaar, vermoedt de overbuurvrouw. Maar bewijs is niet gevonden.'

'Vreemd. We horen zo snel mogelijk meer over deze mysterieuze moord op Sergey Filipson. En dan nu-.' Ik zap weg en lach voldaan. Die Spaanse idioten zullen niets vinden. Geen enkele vingerafdruk, geen enkele bloeddruppel van mij. Helemaal niets. Ik sta op van de bank en kleed me om in mijn trainingskleren.

'Goedemorgen,' begroet ik Ray, die al staat te wachten.

'Goedemorgen, Cara. We gaan vandaag een les op de schietbaan doen.' Ik knik en volg hem naar de schietbaan. 'Heb je al gehoord over je nieuwe opdracht?' Hij kijkt even achterom en loopt dan weer verder.

'Ja, heeft deze training er iets mee te maken?'

'Goed geraden. Jij gaat leren om je pistool zo te verstoppen dat mensen niet zien dat je een pistool hebt. Datzelfde geldt voor messen en shuriken.'

'En hoe doe ik dat?' Nieuwsgierig kijk ik hem aan.

'Dat ga ik je nu laten zien. Draai je even om.' Twijfelend draai ik me om. Ik heb altijd geleerd dat je nooit zomaar je rug mag keren als iemand het vraagt of als je diegene niet vertrouwt. Ik bereid me voor op een aanval, maar die komt gelukkig niet. 'Draai maar weer terug.' Ik kijk hem onderzoekend aan. 'Zie je waar ik mijn pistool heb?'

'Nee.' Hij haalt het pistool uit de binnenkant van zijn mouw en grijnst.

'Deze plek is geschikt voor kleinere pistolen. Ze passen er makkelijk tussen en je krijgt ze snel te pakken zonder dat iemand het ziet.' Hij geeft me het pistool en ik stop het in mijn mouw. Het valt niet op in mijn trainingskleding.

'En nu?'

'Nu probeer je zo snel mogelijk je pistool te pakken zonder dat ik het zie en op de pop te schieten.' Hij loop een stukje verder en komt dan terug gewandeld. Ik schud snel het pistool uit mijn mouw en schiet op de pop. 'Dat was al goed, maar het kan nog beter. Ik zag dat je wat uit je mouw haalde. Pas daar goed mee op, want niemand mag zien dat je een pistool in je mouw hebt zitten.' Ik knik en we proberen het opnieuw.

'Heel goed. Dit ging nog een stuk beter.' We gaan door totdat ik het perfect kan en gaan dan verder naar het volgende onderdeel.

'Heel goed gedaan, Cara. Morgen heb je geen training van mij, maar van de spion die jou gaat helpen met het zijn van een normaal meisje.' Ik rol met mijn ogen en knik. Ik wíl helemaal geen normaal meisje zijn, zo ben ik niet. Ik kan het ook niet.

Ik pak mijn pistool, messen en shuriken en stop ze terug in mijn tas. Daarna loop ik terug naar mijn kamer, waar ik meteen onder de douche spring.

Ik ben nooit een normaal meisje geweest. Ik ben hier opgegroeid. Dit is mijn leven. Vechten, moorden, ik ben niet anders gewend. Mijn ouders hebben hier ook gewerkt, maar ik heb ze nooit goed gekend. Ze zijn omgebracht door hun eigen slachtoffer. Ik hoop dat ik die man ooit drie shuriken door zijn keel kan gooien. Door hem zit ik al bijna mijn hele leven zonder ouders.

Ooit zal ik hem zien. Ooit zal hij die sterren voelen. Ooit. Ik zal mijn wraak krijgen. Hoe dan ook. Al kost het me mijn eigen leven. Hij komt er niet mee weg. Niemand zit aan mijn ouders zonder de gevolgen te ondergaan.

Ik train voor mijn ouders. Mijn ouders zullen trots op me zijn als ik hun klus afmaak. Ze zullen op me neerkijken vanuit de Hemel en glimlachen. Als die man eindelijk geen leven meer heeft, zullen mijn ouders en ik eindelijk kunnen rusten.

Ik stap onder de douche vandaan en droog me af. Ik doe een makkelijke joggingbroek aan en een sweater en plof dan neer op de bank. Vanmiddag wordt een rustige middag. Mijn training is afgezegd, omdat Ray iets moest regelen, en ik heb geen zin om naar buiten te gaan.

Het leven van een spion is druk, maar ook eenzaam. Dus als je een keer een vrije middag hebt, ben je vaak alleen. De enige vrienden die ik heb zijn Holly en Ray. En dat zegt heel wat, want met Holly praat ik niet zo veel en Ray is mijn trainer, die wel eens meer is geweest dan alleen een trainer...

Ik zet de televisie aan en zap wat naar verschillende zenders. Er is niets interessants op, dus laat ik de televisie staan op de nieuwszender. Misschien hebben die idioten wel weer nieuwe dingen over de moordenaar van Sergey, ik dus, en denken ze dat ze weer een stap dichterbij de dader zijn.

Hopeloos. Ze zijn allemaal hopeloos. Altijd denkt de politie dat ze me kan vinden. Altijd. En elke keer mislukt het. Telkens als ze denken dat ze er zijn, is er weer iets anders wat niet klopt. En dan moeten ze weer helemaal opnieuw beginnen. Het is jammer dat ik het niet mee kan maken van dichtbij.

Ze kennen mijn naam, maar hebben geen bewijs. Ik ben een ninja, stil, maar levensgevaarlijk.