Spy

30. Op repeat

Het gaat zo goed met Logan dat hij vervroegd naar huis mag, dus dat is goed nieuws. Het is nu drie weken nadat hij in het ziekenhuis is beland. Ik ben elke dag bij hem langsgegaan. Tussen ons gaat het ook goed. Logan lijkt totaal vergeten dat ik een spion ben en ik maanden tegen hem heb gelogen. Hij behandelt me gewoon zoals hij Dakota behandelde en dat vind ik fijn.

Toch wil ik het iets rustiger doen in onze relatie. Ik hou van hem en hij van mij. Hij heeft me vergeven, maar ik heb mezelf nog niet vergeven. Ik ben nog steeds boos op mezelf en vind het moeilijk om bij Logan te zijn als ik de hele tijd in mijn hoofd zit met schuldgevoel. Echter weet ik zeker dat ik er vanaf kom.

Ik ben Logans vader nog steeds dankbaar. Hij heeft me gered terwijl hij me helemaal niet mocht. Hij heeft het zendertje aangezet en gevolgd. Hoe hij in contact is gekomen met mijn organisatie weet ik niet, maar dankzij hem hebben ze me kunnen bevrijden.

'Kom je?' Logan pakt mijn hand vast en neemt me mee de kamer uit. Arina bespreekt nog wat laatste dingetjes met de dokter voordat we gaan. Arina wilt nog even in het winkeltje bij het ziekenhuis kijken en Logan moet nog naar het toilet, waardoor ik overblijf met Giovanni.

Het blijft een minuut ongemakkelijk stil, waarna ik mijn kans grijp om hem te bedanken. 'Bedankt voor het melden van mijn locatie.' Giovanni kijkt naar me op en haalt zijn schouders onverschillig op.

'Het was niets.' Hij blijft zijn kille blik houden, al is het wel wat minder chagrijnig dan anders.

'Ik meen het. Bedankt. Ik weet dat u mij niet mag, vanwege mijn naam. Maar je hebt er wel voor gezorgd dat ik gered kon worden.'

Zijn blik verzacht wat en hij zucht kort. 'Ik heb gezien hoeveel mijn zoon om je geeft en ik weet hoe koppig hij kan zijn, dus ik ga hem niet verbieden met je om te gaan. Volgens mij val je best wel mee namelijk. Daarom heb ik ervoor gezorgd dat je gered zou worden. Ik weet hoe erg Logan het zou vinden als je er niet meer zou zijn.' Ik glimlach dankbaar naar hem.

Zelfs Giovanni heeft me vergeven. Nu moet ik mezelf nog vergeven.

~

'Mijn vader valt best wel mee als je hem leert kennen,' begint Logan als we samen op zijn bed zitten. Waarom begint hij hierover? 'Ik heb jullie gezien, straks in het ziekenhuis. Jij glimlachte en hij keek bijna gelukkig. Waar hadden jullie het over?'

'Ik bedankte hem, omdat hij mijn locatie heeft doorgegeven.'

'Hoe wist hij jouw locatie?'

'Je medaillon, er zit een zendertje voor noodgevallen in. Voor het geval dat je hem kwijtraakt.'

'Fijn dat ik dat ook weet,' mompelt hij sarcastisch. Ik lach kort. 'Hoe ging de reddingsactie?' vraagt hij na een tijdje.

'Ik ben hier nu, dus ik denk dat het wel goed ging. Voordat ze kwamen draaide ik door. Aloys had me het familiebandje van mijn vader en jouw medaillon gegeven en toen draaide ik door. Ik begon ongecontroleerd te schoppen en slaan. Ik was zo van slag door de sieraden. Nu nog steeds eigenlijk. Toen kwam Ray binnen. Aloys-. Hij is-.' Op een of andere manier krijg ik het niet uit mijn mond. Ik heb hier jaren van gedroomd, de moordenaar van mijn ouders dood, maar nu het zo is, voelt het onwerkelijk. Ik voel me bijna schuldig tegenover zijn zoon en zijn vrouw. Ik weet hoe het voelt als er een gezinslid wordt ontnomen en nu is hetzelfde gedaan bij Aloys' familie.

'Is hij dood?' Ik knik klein.

'Ray schoot hem neer.' Logan slaat zijn armen om me heen en ik laat mijn hoofd tegen zijn borstkas aanvallen. De kamer is een lange tijd gevuld met stilte, die wordt verbroken door de jongens die luidruchtig binnenkomen. Max is de eerste die een opmerking maakt.

'Cara, je bent er ook.' Ik knik.

'Je ziet er niet vrolijk uit. Wat is er gebeurd?' concludeert Thom. Logan kijkt me vragend aan, waarop ik knik, als teken dat hij het mag vertellen.

'Aloys heeft het familiebandje van haar vader al die tijd gehad. Het is nooit teruggevonden en ze had gedacht dat het kwijt zou zijn. Maar hij heeft het dus al die tijd bij zich gehouden om haar er later mee te kunnen confronteren.' Aloys heeft me fysiek helemaal niks gedaan, op de kogel en lompe handelingen na. Hij heeft me mentaal mishandeld. Hij heeft gebruik gemaakt van mijn ouders.

'Wat erg,' fluistert Thom ademloos. Hij vindt het duidelijk erg naar.

'Waar is hij nu? Hij is toch wel gevangen genomen?' vraagt Max. Ik schud mijn hoofd.

'Hij is niet gevangen genomen-.' Anthony onderbreekt me met een luide 'wat'. 'Hij is dood. Hij is neergeschoten,' maak ik mijn zin af.

'Heb jij dat gedaan?' vraagt Taylor nu. Ik schud mijn hoofd opnieuw en vertel dat Ray hem heeft neergeschoten om mij te beschermen.

'Mag ik een paracetamol? Ik voel me niet zo lekker,' mompel ik, terwijl ik mijn eten gedeeltelijk omhoog voel komen.

Gedachten van Aloys schieten door mijn hoofd. Zijn smerige grijns die zijn gele tanden laat zien, zijn grijze haar, zijn enge, bijna zwarte ogen, zijn borstelige wenkbrauwen, die altijd in een frons lijken te staan. De gedachten van zijn dreigende houding, over me heen gebogen met een pistool, maken me misselijk. Zou hij ook zo dreigend hebben gekeken bij mijn ouders? Zou hij hen ook bedreigd hebben, voordat hij ze vermoordde?

'Tuurlijk.' Logan haalt vlug een paracetamol en een glas water. Ik neem het pilletje snel in.

Beelden van een mogelijk scenario van hun dood nemen mijn hoofd over en zijn het enige wat ik kan zien. Mijn ouders. Aloys. Een pistool. Een knal. Geschreeuw. Een dood lichaam. Bloed. Nog meer geschreeuw. Gehuil. Nog een knal. Nog een dood lichaam. Nog meer bloed. Duister gelach. En opnieuw. Ik voel dat ik moet overgeven, maar het me niet lukt.

De beelden spelen steeds opnieuw af in mijn hoofd, als een liedje dat op repeat staat. Ik probeer de gedachten weg te drukken, maar het lukt niet. Ik zit vast in de film die zich steeds herhaalt in mijn hoofd. De bezorgde stemmen van de jongens vagen helemaal weg.