Spy

7. Spel en het echt

Zuchtend loop ik het hotel uit. Ik bedenk onderweg een aantal leugentjes die ik kan gebruiken als Mariah iets vraagt waar ik geen antwoord op kan geven. Bijvoorbeeld over mijn adres of mijn naam. Moet ik eigenlijk liegen over mijn naam of niet? Dat ze banden heeft met criminelen, is zeker, maar ik weet niet of ze ooit van de naam Cara McCarter heeft gehoord. Ik besluit om de naam Dakota te gebruiken. Dan loop ik in ieder geval geen risico.

De poort van het landgoed is dicht. Moet ik nu aanbellen? Na even twijfelen, bel ik toch aan. Mariah komt echt niet zelf naar buiten. Al snel gaat de poort open en kan ik de lange oprijlaan op lopen. Na vijf minuten kom ik eindelijk aan bij de voordeur. Mariah staat al in de deuropening op me te wachten. Luca staat er ook bij.

Beleefd glimlach ik naar de twee. 'Goede dag.' Ze zegt een vage hallo terug en laat me dan binnen. Ik hang mijn jas op de kapstok en loop dan de kamer in. Er staat een grote bank in de kamer, waar ze op plaatsneemt. Luca gaat achter de bank met een pop spelen.

'Jij wilde graag oppassen?'

'Ja, dat lijkt me leuk.'

'Oké. Dat komt wel handig uit, want ik heb het de laatste tijd zo druk dat ik al vroeg de deur uit moet en pas laat weer thuis kom. Een groot bedrijf hebben is leuk, maar ook vermoeiend.' Gaat ze nou alleen opscheppen over haar bedrijf?

'Dat snap ik.'

'Eerst heb ik een paar vragen. Wat is je naam? Hoe oud ben je? Waar woon je en kun je goed met kleine kinderen overweg.'

'Ik ben Dakota Hamilton, ik ben negentien jaar oud. Ik woon hier in Londen. Maar omdat ik nog niet in mijn appartement kan, woon ik nu in een hotel. Ik vind kleine kinderen erg leuk. Zo vrolijk, zorgeloos en fantasierijk.'

'Fijn. Maar ik heb wel een aantal eisen voor je. Want ik wil wel dat mijn kleine meid in goede handen is.' Ik knik. 'Ten eerste mag je niet met haar van het terrein af, tenzij je een bodyguard bij je hebt en ik weet waar je naartoe gaat. Ik ben nogal bekend en ik ben nogal bang dat mensen mijn Luca iets aandoen om geld te kunnen krijgen.'

'Begrepen. Bovendien kan ik haar zelf ook nog wel een beetje beschermen. Ik doe al sinds mijn vierde aan vechtsporten.'

'Mooi. Ten tweede mag je alleen op de begane grond, de eerste etage en in de tuin komen. De rest is privé.' Ik knik weer. 'Ten derde wil ik dat je me belt als er iets is wat verdacht overkomt. En ik wil dat ik je altijd kan bereiken. Wanneer dan ook. Zelfs als je op het toilet zit. Heb altijd een mobiel bij.' Deze vrouw doet wel heel erg bezorgd. Alsof ze bang is voor iets.

Alsof ze iets moet verbergen.

Of iemand.

'Oké. Verder nog iets?'

'Je mag eten pakken wanneer je wilt. Ik zal je straks nog wel even wijzen waar alles is. Lust je iets te drinken?'

'Ja, lekker. Heeft u thee?' De vrouw voor mij knikt en staat op om twee kopjes thee te zetten. Zodra Mariah de kamer uit is, komt Luca naar me toe.

'Kom je mij redden?' vraagt ze zacht.

'Redden? Waarvan?' vraag ik verbaasd.

'Van het monster. Ze houdt me gevangen in het kasteel en ik mag heel veel spelen. Maar ik wil mama en papa zien. Weet jij waar mama en papa zijn?' Haar oogjes zijn groot en kijken me bijna smekend aan.

'Let niet op haar. Ze ratelt maar wat. Ze is nog klein, maar heeft een grote fantasie.' Mariahs stem laat me opschrikken. Ik vond de woorden van Luca niet zo heel erg verdacht, maar de manier waarop Mariah tegen me praat, zet me aan het denken. Ze weet dat Luca de waarheid spreekt. Maar ik mag dat niet weten.

'Nee, Mariah, er is echt een monster!'

'Luca, kan je heel even mee komen. Sorry, Dakota. Ik heb haar al zo vaak gezegd wat er nou echt aan de hand is, maar ze luistert niet zo goed. Excuseer me even.' Ze neemt Luca mee de keuken in, maar ik kan toch horen wat ze zegt tegen het kind.

'Luca. Stout kind. We hebben al heel vaak afgesproken dat ik mama ben en dat ik geen monster ben! Noem me nooit meer een monster. Dat is niet aardig,' snauwt ze.

'Maar mama, jij bent toch het monster? Jij speelt altijd monstertje met me?' Haar zachte stemmetje vult de ruimte.

'Dat is tijdens een spelletje, Luca. Nu doen we geen spelletje en ben ik Monster niet. Nu ben ik gewoon mama. Goed?' Haar stem verzacht wat, maar ik vind het nog steeds te hard voor een kindje van drie. Mariah gaat verder, maar ik kan niet meer goed verstaan wat ze zegt.

Even later komen ze de kamer weer in. Luca gaat stilletjes verder met haar pop en Mariah komt weer tegenover me zitten. 'Sorry. Luca vergeet soms het verschil tussen spel en het echt.' Ik denk aan de woorden van Ronald, 'Luca vergeet soms het verschil tussen spel en het echt'.

'Dat snap ik. Ze lijkt vol te zitten met fantasie.' Mariah knikt.

'Dat klopt. Ze leeft volledig in haar eigen wereldje. Op de opvang waar ze eerst zat, was ze altijd bezig over monsters en prinsessen. Zij was de prinses en de andere kinderen moesten haar redden van het monster.' Ik zie wan Mariah dat ze nog iets wilt zeggen, maar zich net op tijd bedenkt.

Mariah laat het gesprek op een subtiele manier overgaan op haar bedrijf, maar ik heb het door. Ik heb het door als mensen van onderwerp veranderen om ergens niet over te hoeven praten. En dat is wat Mariah nu doet. Ik laat haar haar gang gaan en luister aandachtig toe, misschien praat ze per ongeluk haar mond voorbij.

Na een tijdje zeg ik dat ik nog wat dingen moet regelen voor een appartement en sta op.

Ik zag net pas dat de poll voor de Netties kort verhaal al sinds vijftien augustus online staat. Zouden jullie alsjealsjealsjeblieft op Ik Raakte Je kwijt willen stemmen? Stemmen kan tot 29 augustus. Ik zou het echt heel leuk vinden.