Spy

6. Kaia en Ronald

'Hallo, ik ben Cara,' stel ik mezelf voor. De man en vrouw voor mij stellen zichzelf voor als Kaia en Ronald. 'Ik heb, denk ik, goed nieuws voor jullie.'

De twee kijken met vragend aan. 'Zoals jullie weten uit mijn mail, woon ik nu in jullie oude huis. En ik heb de kamer van Luca gevonden. Ik heb rondgekeken omdat ik zo verbaasd was. En toen heb ik dit briefje gevonden.' Ik laat ze het briefje zien. Kaia slikt.

'Dat heb ik geschreven,' fluistert ze.

'Ja. Willen jullie me meer over Luca vertellen? Ik wil jullie helpen met zoeken. Ik vind het zo erg dat jullie kind van jullie ontnomen is. Ik ben al een beetje op zoek gegaan, maar ik zou het fijn vinden als jullie me meer kunnen vertellen, zodat het makkelijker is voor mij om haar te vinden.'

'Kun jij ons helpen dan? Ik vind het echt heel erg fijn dat je ons wilt helpen. We zijn wanhopig op zoek, maar kunnen niks vinden. Zelfs de politie heeft geen bruikbare aanwijzingen.'

'Luister, ik weet dat het raar klinkt. Maar ik ben een spion. Ik ben erop getraind om mensen op te sporen en ik ben er zeker van dat ik Luca kan vinden.' Hopelijk geloven ze mij. Het is niet helemaal waar, ik ben niet getraind om mensen te vinden, maar ik kan het wel een beetje.

'Een spion?' vraagt Kaia verbaasd. Haar mond hangt een beetje open.

'Ja, een spion. Ik ben geboren binnen die organisatie en heb bijna mijn hele leven getraind om zo goed te worden als ik nu ben. Maar geen zorgen, ik ben ongevaarlijk voor onschuldige burgers. Ik ben er alleen om onschuldige mensen te beschermen en te verdedigen.'

'Dus jij kunt ons echt helpen?' Kaia heeft de tranen bijna in haar ogen staan. Haar smekende blik doet me veel. De pijn om het verlies van haar kind, is gewoon te voelen. Ik knik. Nu komen de tranen vrij. 'Dank je wel! Je bent onze laatste hoop.'

'Geen probleem. Zouden jullie meneer informatie kunnen geven over Luca? Dan kan ik verder met mijn zoektocht.' Ronald begint meteen te vertellen.

'Luca heeft zwart haar en lichtblauwe ogen. Haar neus lijkt heel erg op die van mij en de vorm van haar gezicht is meer dat van Kaia. Ze is net drie geworden, vorige maand. Ze is erg vrolijk en is vrienden met iedereen. Ze wilt alleen maar spelen en lachen met mensen. Luca vergeet soms het verschil tussen spel en het echt. Ze doet geen vlieg kwaad en is erg slim. Ze onthoudt veel.'

'Bedankt. Ik denk dat ik hier wel wat mee kan. Ik ga Luca vinden en zodra ik haar gevonden heb, laat ik het weten.' Ik glimlach naar het tweetal.

Dat gesprek heb ik gehad vlak voordat ik naar Londen vertrok. Kaia en Ronald waren erg geschrokken toen ik ze vertelde dat ik hun dochter wilde zoeken. Maar ik ben hun laatste kans. Zelfs de politie kan het meisje niet vinden. Die Mariah moet veel geld betaald hebben om de beste mensen in te huren.

~

Met oortjes in mijn oren, loop ik over straat. Ik doe alsof ik niets kom doen, maar loop wel richting de gigantische villa van Mariah. Voor de poort blijf ik staan om zogenaamd iets op mijn mobiel te zoeken. Ik schrik op als ik een vrouw met een klein kind aan hoor komen.

'Hallo,' begroet ik haar, om aardig over te komen.

'Hoi.' Ze klinkt niet erg vrolijk.

'Wat een schattige dochter heeft u.'

'Dank je wel.' Ze wilt verder lopen, maar ik houd haar tegen.

'Wacht, Mevrouw! Ik ben hier net komen wonen en ik weet de weg naar de winkels niet. Ik moet boodschappen doen en ik ben verdwaald. Kunt u me de weg wijzen naar de dichtstbijzijnde supermarkt?'

'Sorry, ik moet mijn dochter wegbrengen naar de opvang en ik ben al te laat. Ik heb haast.'

'Ik kan wel oppassen. Ik ben dol op kleine kinderen.' Niet helemaal waar, maar grotendeels wel. Kleine kinderen zijn leuk. Totdat ze gaan huilen.

'Goed,' zegt ze gehaast. 'Kom morgen om half twaalf hiernaartoe en dan praten we verder. Ik moet nu echt gaan. Doei!' Ze loopt snel verder. De weg naar de supermarkt heeft ze niet meer gegeven. Aardig...

Nou, ja. Ik ben in ieder geval dichter in haar buurt gekomen. Ik zoek mijn weg terug naar huis. Onderweg vindt mijn brein het leuk om weer eens aan Logan te denken. Waarom moet ik daar steeds aan denken?

Telkens als ik heb geaccepteerd dat het niks meer wordt, denk ik weer aan hem en voel ik me nog slechter. Ik word er gek van, maar kan er niets aan doen. Het is moeilijk om iemand te vergeten als je de hele tijd aan diegene herinnerd wordt.

Ik schud de gedachten aan Logan uit mijn hoofd en loop verder. Ik let op alle mensen en gebouwen. Gewoon om mijn eigen gedachten even te verzetten.

Zodra ik de deur van mijn hotelkamer dichtdoe, gaat mijn telefoon over. Ik neem niet op en laat de telefoon overgaan. Als het echt belangrijk is, belt diegene wel terug. Zuchtend laat ik mezelf vallen op bed.

Nu ik weet hoe het is om een vriendin te hebben die er altijd voor je is, voel ik me eenzamer dan ooit. Helemaal alleen in een vreemd land, zonder vrienden of bekenden. Misschien doe ik er toch niet goed aan om te verhuizen naar Australië?

Jawel, ik moet. Ik heb het appartement gekocht en alles al geregeld. Nu kan ik niet meer terug. Het is beter zo. Dit is hoe mijn leven eruit gaat zien. In Australië, missies voltooien voor de organisatie. Alleen. Geen vrienden. Want ik kan hen alleen maar pijn doen.

Verveeld zet ik de televisie weer aan. Ik kijk naar Say Yes To The Dress, maar ben meer bezig met mijn gedachten dan het programma. Ik ga tegen de hoofdsteun zitten en leg mijn hoofd in mijn nek.

'Mama? Alsjeblieft. Help me. Ik heb je nodig. Wat moet ik nu? Ik mis je. Waarom ben je er niet? Geef me hulp, alsjeblieft,' fluister ik. De woorden komen als gepiep uit mijn mond.

'Geef me alsjeblieft een teken. Ik heb je zo hard nodig. Heb jij dit ook meegemaakt? Weet je hoe dit voelt? Ik voel me zo eenzaam. Ik heb niemand meer, want ik doe iedereen pijn en verlaat iedereen.'

Ik zit nog urenlang in dezelfde houding. Totdat ik in slaap val.

Ik ben moe. En ik wil niet aan school denken. Sorry trouwens voor dit saaie hoofdstuk. Over een paar hoofdstukken komt er meer actie.