Spy

34. Het is een ramp

Langzaam maak ik me klaar. Ik heb helemaal geen zin om naar dat feestje te gaan, maar Raven heeft me overgehaald. Raven krult mijn haar en ik moet eraan wennen. Ik heb altijd stijl haar gehad. Ik heb nog nooit mijn haar gekruld gezien.

'Je ziet er echt mooi uit!' roept Kaylee. Ik glimlach als bedankje naar haar en doe dan wat mascara op.

'Kunnen we gaan?' vraagt Raven na een tijdje. Ik ben al klaar en sta op om achter haar aan te lopen. We gaan richting het huis waar het feest gegeven wordt en lopen naar binnen. Het ruikt verschrikkelijk naar zweet en drank en het is er heel erg warm. Al snel zijn we Kaylee kwijt. Die zal vast wel weer een jongen gezien hebben.

'Wil je wat drinken?' roept Raven naar mij.

'Ja, lekker!' Ze verdwijnt tussen de mensen en komt even later terug. Ik ruik er even aan en de geur van alcohol komt mijn neus binnen. Als Raven even niet kijkt, zet ik het bekertje op een tafel achter mij. Ik drink geen alcohol en daar blijf ik bij.

'Kom!' Ze trekt me mee de dansende menigte in en begint zelf ook te dansen. Ik dans mee, ook al kan ik niet goed dansen. 'Het is echt gezellig!'

'Ja, klopt!'

Na een tijdje ga ik ergens zitten. Al snel zie ik Logan. Ik ga naar hem toe en begroet hem. Zijn krukken heeft hij niet meer nodig. 'Hey! Wat heb jij met je haar gedaan?'

'Raven heeft het gekruld. Ik vind het echt verschrikkelijk!' Hij lacht kort.

'Je overdrijft. Zo erg is het nou ook weer niet. Het staat je best leuk.' Hij grijnst jongensachtig naar me. Hij slaat een arm om mijn schouder, die ik meteen van me afhaal, en ik kijk hem gefrustreerd aan. Ik erger me kapot aan die krullen en hij zegt dat ze leuk zijn. Echt niet.

'Zeg nooit meer dat krullen me leuk staan! Het is een ramp!' Hij lacht kort.

'Kom je even mee? Ik moet nog heel even wat bespreken over morgen,' fluistert hij in mijn oor. Ik knik en ga achter hem aan. De jongen bij hem fluit naar ons en loopt dan de andere kant op.

'Wat wilde je zeggen?' vraag ik zodra we buiten staan, waar het rustig is.

'Wil je met ons mee naar Cara? Want we kunnen ook een camera ophangen in de ruimte, zodat jij vanuit een andere kamer mee kunt kijken.'

'Dat is goed. Want ik denk toch niet dat ik erbij wil zijn.'

'Dan bel ik nu meteen even mijn vader om te zeggen dat hij camera's op moet hangen. Goed?' Ik knik en Logan belt zijn vader op. 'Ik heb het er net met Dakota over gehad.' Hij is even stil. 'Ja, je moet camera's ophangen. Kun je dat zo snel mogelijk doen?' Zijn vader praat. 'Oké, is goed. Tot morgen.' Hij hangt op en kijkt me aan.

Ik glimlach naar hem. Zijn bruine ogen hebben een kleine glans in het maanlicht. Het ziet er schattig uit. 'En, wat zei hij?' vraag ik om het gestaar te onderbreken.

'Hij stuurt nu wat mensen om camera's te installeren.' Ik bijt onbewust op mijn lip. Zodra ik doorheb wat ik doe, stop ik er direct mee. 'Ben je bang voor morgen?' Kort denk ik na.

'Nee, meer zenuwachtig. Ik wil gewoon dat alles goed verloopt.' Dat is niet gelogen. Alles moet perfect gaan. Als één van de jongens bij mij blijft, heb ik een probleem. Dan kan ik me niet omkleden en me bij de rest voegen als Cara. Ze mogen me absoluut niet komen zoeken.

'Het komt goed. Cara doet ons niets.' Heeft hij zijn mening over Cara veranderd? Gelooft hij nu serieus dat Cara ongevaarlijk is? Tuurlijk niet. Hij probeert me gewoon gerust te stellen, zoals elk goede vriendje zou doen.

Ik ben echt een idioot. Ik líeg tegen mijn eigen vriendje. Hoe kan ik zo stom zijn? Hij is zo lief voor me en ik doe dit.

Misschien wordt het tijd. Misschien is mijn tijd hier geweest en moet ik gaan verhuizen. Het is beter als ik Logan vergeet. En dat hij mij vergeet. Ik kan hem de waarheid niet vertellen. Hij zal zo boos worden. Dat kan ik niet. Ook al moet hij het weten. Het is beter als ik ga. Als ik de afspraak morgen heb gehad, ga ik een nieuw appartement zoeken aan de andere kant van het land. Ik zal Logan missen, maar het is beter zo.

Mijn missie is allang voltooid. Ik had al weg moeten zijn, maar dat weet Drew niet. Ik ga hem volgende week vertellen dat Logans vader ongevaarlijk is en niet veel schade brengt. Dan is mijn missie officieel afgelopen en moet ik weg. Om vervolgens nooit meer terug te komen.

Ik zal snel uit zijn gedachten zijn. Hij heeft zo weer een ander. Hij zal mij vergeten en een gelukkig leven leiden. En ik blijf gewoon alleen achter. Maar dat verdien ik. Ik ben degene die liegt. Ik ben degene die pijn verdient. En ik weet dat ik Logan ook pijn ga doen als ik ineens verdwijn. Maar die pijn zal minder zijn dan de pijn die ik hem aandoe als hij weet wie ik echt ben. Hij zal weten dat ik degene ben die mensen heeft vermoord. Dat mensen bang voor mij zijn. Hij zal het weten en het zal hem pijn doen.

Ik doe liever mezelf pijn dan dat ik hem pijn doe.

Vanaf overmorgen ben ik geen Dakota meer. Vanaf overmorgen zoek ik geen contact meer met Logan. Ik verhuis, krijg een ander nummer en ga verder met mijn leven. Al het contact met Logan wordt verbroken en het zal zijn alsof Dakota nooit heeft bestaan. Dakota is dan slechts een vage herinnering in onze gedachten. Ze verdwijnt voorgoed.

'Ik ga nu. Ik ga je missen,' fluister ik tegen Logan. Ik loop weg en probeer opkomende tranen te negeren. Hij weet niet dat dit mijn afscheid is, maar zo voelt het voor mij wel. We zien elkaar alleen morgen nog. En dan ben ik weg.

Logan gaat mij vergeten.

En ik zal hem nooit vergeten.

Dit was een opvulhoofdstuk. (Het volgende hoofdstuk is wel leuk, vind ik ;))