Spy

14. Monster

Een klopje op de deur verraadt dat er iemand is en ik snel naar de deur toe. Kay glimlacht vrolijk naar me als hij me ziet. 'Hey, hoe gaat het?' vraagt hij.

'Goed. Zullen we gaan?'

'Ja, ik ken een gezellig cafeetje hier in de buurt. Zullen we daarnaartoe gaan?'

'Ja, leuk.' Ik loop met hem mee en onthoud de weg die we lopen. Niet dat ik bang ben dat we verdwalen, maar ik wil gewoon geen gesprek opstarten.

'Hier is het.' Hij gaat naar binnen en begroet het meisje achter de bar glimlachend. Hij komt hier dus vaker. We gaan zitten aan een tafeltje in de hoek van het cafeetje en ik pak de menukaart. 'Ik kan je de brownies aanraden. Die zijn hier echt heel erg lekker.'

'Oké, dan denk ik dat ik de brownies neem met een zwarte koffie.'

'Goede keus. Ik neem precies hetzelfde.' Niet veel later staat de serveerster bij ons tafeltje en geven we onze bestelling door.

'Dus,' begint hij, 'waarom ben je in Londen?'

'Ik wilde op avontuur.' Meer ga ik niet vertellen, want als spion mag ik nog steeds geen details geven. 'Wat doe jij eigenlijk in een hotel als je hier woont?'

'Ik woon niet in Londen, maar in Cambridge. Ik heb hier een baan gevonden, maar nog geen huis. Dus nu woon ik tijdelijk in een hotel.'

'Leuk. Hoe lang ben je hier al?'

'Ik ben hier nu drie dagen. En jij?'

'Twee dagen, maar daarvoor ben ik ook al een tijdje hier geweest. Ik moest alleen even terug, omdat mijn ouders me nodig hadden.'

'Dus je kent de stad al een beetje?'

'Een klein beetje.'

'Dan kun jij me vast wel even een rondleiding geven.'

'Ik ben bang van niet. Ik ken alleen de weg naar de dichtstbijzijnde supermarkt en het huis waar mijn oppaskindje woont,' grinnik ik.

'Dat is jammer, nou ja, dan laat ik jou alle toeristische plekjes zien.' Hij glimlacht charmant en neemt vervolgens een slok van zijn koffie.

'Goed. Wanneer wil je de reisleider uit gaan hangen?'

'Kun je morgen?'

'Nee, ik moet morgen de hele dag oppassen. Maar overmorgen kan ik wel.'

'Goed, dan kom ik je om half negen 's ochtends ophalen bij jouw kamer.'

'Deal.'

~

'Goede morgen,' glimlach ik als Mariah de deur opent. Ze glimlacht stijfjes terug en laat me binnen.

'Hoi, Dakota. Fijn dat je er bent. Ik moet nu weg, maar je weet wat je moet doen. En als het echt dringend is, bel je dit nummer. Doei.' Ze grijpt haar tas van de kapstok, roept nog wat en is dan de deur uit. Wat een haast...

In de woonkamer zit Luca glimlachend naar de televisie te kijken. Ze kijkt niet op als ik de kamer binnenstap en lacht om iets wat op het scherm te zien is. 'Hey, Luca.' Ze kijkt nu wel op en rent vrolijk naar me toe.

'Hoi.' Ze klampt zich vast aan mijn been en mompelt wat onverstaanbaars. Ik maak haar voorzichtig los van mijn been, zodat ik op mijn hurken kan gaan zitten en ooghoogte ben van Luca.

'Wat zei je?'

'Is Monster weg?'

'Wie is Monster?'

'Mariah is Monster,' mompelt ze verlegen. 'Oh!' roept ze ineens bang. Ze deinst bij me weg en ik zie aan haar dat ze traanoogjes krijgt. 'Dat had ik niet mogen zeggen.'

'Rustig, Luca, ik doe je niks. Waarom ben je zo bang? Mariah is toch lief?' Ik weet ook wel dat ze dat niet is, maar ik doe alsof ze dat wel is.

'Nee, ze is gemeen. Ik mag mama niet zien.'

'Mama? Maar Mariah is toch jouw mama?' Luca vertelt meer dan ze mag van Mariah, dat weet ik zeker.

'Nee, Mariah is mama niet. Mama heeft zwarte haren. Ik ook.' Ze glundert trots en laat een plukje haar zien. Ik besluit om niet te reageren op het meisje. Ik weet namelijk niet zo goed wat ik nu moet doen. Ik kan Luca niet zomaar meenemen om iets wat ze heeft gezegd, daar heb ik meer bewijs voor nodig. Bovendien is Luca een klein kind met veel fantasie, ze kan dingen verzinnen. Ook al weet ik dat dit niet verzonnen kán zijn.

'Mag ik een geheimpje vertellen?' fluistert het meisje voor mij. Haar oogjes staan verlegen en ze is een beetje in elkaar gedoken. Je kunt aan haar houding zien dat ze bang is voor iets. 'Mama en papa zijn hier niet. Mariah zegt dat zij mama is omdat mama niet voor mij wilt zorgen.'

'Waarom wil mama niet voor jou zorgen?' fluister ik terug.

'Weet ik niet. Als ik vraag naar mama, is Mariah boos.'

'Weet je hoe mama eruit ziet?'

'Ze heeft zwart haar,' is het enige wat ze zegt. 'Boas moet weg,' roept ze ineens naar iets of iemand achter mij. Ik kijk over mijn schouder en zie een stevige man staan.

'U mag niet met Luca praten over haar moeder,' snauwt hij.

'En waarom niet?' daag ik hem uit. Misschien krijg ik ook nog wel wat informatie van hem, omdat hij niet goed oplet met wat hij zegt.

'Dat is iets waar Mariah het niet graag over heeft.'

'Maar misschien Luca wel. Ik ben hier voor Luca, om haar te vermaken en op haar te letten. En volgens mij is jouw taak iets wat niet te maken heeft met Luca of met mij. Dus ik zou het erg op prijs stellen als je nu weer verder gaat met je eigen dingen.' Ik draai me weer om naar Luca, geen antwoord verwachtend van Boas.

'Ik waarschuw u alleen, dame. Mariah houdt er niet van als je het hebt over de moeder van Luca.'

'Je hebt zojuist anders wel toegegeven dat er iets meer is dan wat mij verteld wordt. Iets over de moeder van Luca. Waarom is dat Mariah niet?'

'Dat zijn uw zaken niet, dame. Dus ophouden anders krijgt Mariah dit te weten,' dreigt hij. Ik lach cynisch.

'Als je gaat dreigen, werkt dat niet bij mij, Boas.'

'Goed, maar je moet er nu mee ophouden, want dit is niet goed voor Luca.'

Dit boek staat op On Hold, zoals sommigen al hebben gezien. Dit heeft een reden, die sommigen van jullie al hebben gelezen in mijn Rants-boek of op mijn profiel. Maar voor degenen die het nog niet weten, er is woensdag iets heel erg gebeurd bij mij. Mijn moeder is toen opgenomen in het ziekenhuis (daar ga ik verder liever niet op in). Daardoor zijn mijn gedachten nu helemaal daarbij en kan ik me nergens anders op concentreren. Ik heb gister wel geprobeerd om op school te zijn, maar ik ben na drie lesuren naar huis gegaan, omdat het niet lukte. Vandaag ben ik ook thuisgebleven. Mijn moeder is gelukkig wel weer thuis sinds vijf uur, maar het is nog steeds afwachten op de uitslagen.

Ik wil iedereen bedanken voor de lieve, opvrolijkende, steunende berichtjes. Ik vind het fijn dat er mensen zijn die zo met me meeleven, ondanks dat ze me niet persoonlijk kennen. Heel erg bedankt <3