Spy

23. Op naar de waarheid

Zuchtend stap ik uit bed. Ik heb vannacht gewoon weer in het huis geslapen. Nou ja, je kan het niet echt slapen noemen. Ik werd constant wakker door dromen over mijn ouders.

Ik maak me klaar en ga naar school. Logan zal wel niet komen, aangezien hij denkt dat ik - Dakota - weg ben. Ik ben er nog. Verrassing. Waarom zou ik een onschuldig iemand iets aan doen? Waarom zou ik mezelf iets aandoen?

Ray brengt me naar school. Op schoolplein is het rustig. Alleen Logan en zijn vrienden zijn er. Ze staan ver weg van de anderen en ik ga zuchtend naar binnen. Wat zal hij doen als hij me ziet? Ik kijk kort naar hem, maar kijk meteen weer weg als hij me met grote ogen aankijkt. Hij stormt op me af en omhelst me stevig. Ik wurm me uit zijn greep en kijk hem aan.

Ik moet doen alsof ik hem niet wil zien. Ook al wil ik hem heel erg graag zien. Hij kwetste me door me te negeren nadat ik had gezegd dat ik hem leuk vind.

'Logan? Wat is er?' Ik doe gewoon net alsof ik niet weet waarom hij me knuffelt.

'Ik ben zo blij dat je er nog bent,' mompelt hij, bijna onverstaanbaar.

'Wat?' vraag ik verward. Logan blikt kort iets achter mij.

'Kun je vanmiddag afspreken?' vraagt hij, mijn vraag negerend.

'Nee,' snauw ik. Daarna ga ik naar binnen. Ik heb geen zin om bij hem te zijn. Hij moet weten dat hij me niet zomaar kan negeren terwijl ik hem heb gezegd dat ik hem leuk vind. Hij heeft me pijn gedaan.

'Dakota, wacht!' Hij pakt mijn hand vast, maar ik ruk me meteen los.

'Ik wil niet dat je me aanraakt, Logan.'

'Waarom?'

'Ben je vergeten wat je hebt gedaan? Maak het niet verwarrender voor me, alsjeblieft.' Ik maak het voor mezelf verwarrender, maar dat houd ik er nu even buiten. Ik vervolg mijn weg en stop mijn spullen in mijn kluisje. Raven is ziek vandaag, dus ik ben alleen. In de aula is het drukker dan buiten en het is moeilijk om een plekje te vinden. Ik ga op de vensterbank zitten en pak mijn mobiel. Ik vraag hoe het gaat met Raven en krijg al snel antwoord.

Na vijf minuten gaat de bel en loop ik naar het juiste lokaal. De docent is er al en ik ga zitten op een plek bij het raam. Als iedereen zit, begint de docent met zijn les.

In de eerste pauze zit ik weer alleen bij het raam. 'Hey.' Logan komt naast me zitten.

'Wat?' snauw ik.

'Zij heeft iets over mij gezegd, of niet?'

'Wie is "zij"?' Ik weet heel goed wie "zij" is, maar dat kan ik niet zeggen.

'Dat weet je best.'

'Nee, dat weet ik niet. Waar heb je het over?' Ik kijk hem zo verward mogelijk aan en knijp mijn ogen samen.

'Waar ben je dit weekend geweest?' Hij knijpt zijn ogen nu ook nadenkend samen.

'Bij mijn familie in mijn oude woonplaats.' Hij staat op, loopt naar Max en Taylor en zegt iets tegen hen. Nu loopt hij zomaar weg. What the fuck. Ik weet waarom maar, hij denkt van niet. En nu maakt hij zichzelf verdacht. Hij is niet echt heel slim bezig.

Even later komt hij weer terug. 'Kun je vanmiddag afspreken bij mij thuis?' Ik schud mijn hoofd weer. Waarom blijft hij dit proberen?

'Waarom doe je zo? Ik dacht dat je me niet leuk vindt?'

'Wat? Hoe kom je daar nou bij?'

'Je hebt het me zelf duidelijk gemaakt. Ik vertelde je wat ik voelde. En de rest van de tijd ontweek je me. Dat is heus niet kwetsend.' Dat laatste komt sarcastisch uit mijn mond. Ik sta boos op en ga naar mijn kluisje. Ik heb geen zin in hem nu.

'Dakota, wacht!' roept hij me hopeloos achterna. Maar ik negeer hem. Gelukkig achtervolgt hij me niet en kan ik even alleen zijn, tot de bel weer gaat.

~

Shit, ik heb geen vervoer naar huis. Ray kan me niet ophalen en ik heb zelf geen auto. Verdomme. Nu moet ik lopen. Zodra ik de straat uit ben, stopt de auto van Logan langs me. Ik loop stug door.

'Dakota, stap in!'

'Nee.'

'Ik laat je niet alleen naar huis lopen.'

'Waarom niet? Ik kan prima voor mezelf zorgen. Het is niet zo dat ik vermoord word als ik alleen loop, dus laat me met rust.'

'Dakota, dat kan wel!'

'En hoe groot is die kans? Ik loop zo vaak alleen over straat!'

'Toen zat er geen moordenaar achter je aan!' roept hij gefrustreerd. Ik zie Max hem een stoot geven.

'Nu moet je haar alles vertellen,' fluistert hij.

'Logan, wat bedoel je?' vraag ik angstig. Ik ben helemaal niet bang voor die moordenaar. Want ik weet dat hij het over Cara heeft. Ik ben Cara, waarom zou ik bang zijn voor mezelf?

'Stap in. Ik leg het je uit. Bij mij thuis,' zucht Logan. Ik doe wat hij zegt en we rijden naar zijn huis.

'Mam! Ik ben thuis!' roept Logan door het huis. Even later komt zijn moeder de trap af.

'Hoi, liefje. Hallo, Max, Taylor, Dakota. Wacht!' Ze kijkt mij met grote ogen aan.

'Wat is er?' vraag ik verward.

'Mam, Dakota is met ons mee.' Logan articuleert heel duidelijk, alsof hij iets duidelijk wil maken aan zijn moeder zonder dat ik het begrijp.

'Ja, dat zie ik ook wel.' Ze neemt hem mee naar een andere ruimte en ik hoor ze praten over mij. 'Ik dacht dat Cara haar had ontvoerd!'

'Dat dacht ik ook!' Max duwt me de ruimte uit, zodat ik de twee niet meer kan horen, en maakt wat chocolademelk. Na vijf minuten komen Logan en zijn moeder de woonkamer ook in. Logan neemt tegenover me plaats en wrijft over zijn slapen.

'Vertel op. Ik wil weten waarom ik niet over straat mag lopen. En waarom er een moordenaar achter mij aan zit. En waarom jullie dat weten.' Ik kruis mijn handen voor mijn borst en kijk Logan dringend aan.

'Oké, goed. Maar je moet niet schrikken.' Hij vertelt het hele verhaal, van het begin tot nu. Hoe moet ik reageren? Hoe moet je reageren op de waarheid, als je die al lang weet?

Ik heb besloten om de covers die ik nu heb, gewoon af te wisselen. Ik vind ze allebei leuk en kan niet kiezen. Dus ik wissel het gewoon af.

Dit hoofdstuk is trouwens een beetje vaag, maar dat komt doordat ik dit hoofdstuk eerst vanuit Logans Point Of View heb geschreven, waardoor ik het hele verhaal daar al heb verteld. Maar ik heb later besloten om alle hoofdstukken vanuit Logan als bonushoofdstukken te gebruiken, dus het hele verhaal kunnen jullie aan het einde van het boek lezen. In het volgende hoofdstuk komen ook nog wat dingen terug van het verhaal dat Logan vertelt, dat zijn vooral dingen die niet in het bonushoofdstuk verteld worden. (Dit geldt trouwens voor meerdere hoofdstukken.)