Spy

21. Koningin en Prinses

Ik vond het niet leuk om afscheid te moeten nemen van Logan, maar ik moet echt weer terug naar Londen om op Luca te passen. Ik stap uit de taxi en ga het hotel binnen. Onderweg naar mijn kamer kom ik Kay weer tegen.

'Hey, jou heb ik al lang niet meer gezien. Hoe gaat het?' vraagt hij.

'Goed, ik heb mijn vriendje weer terug en voel me beter dan ooit. Hoe gaat het met jou?'

'Ook goed. Ik heb een appartementje gevonden hier in de stad en trek er volgende week in. Maar even terug naar jou, ik dacht dat je vriendje in Amerika woont?' Zijn stem klinkt verbaasd.

'Ja, dat is ook zo. Ik kom nu net weer aan in het hotel, ik ben namelijk naar Amerika geweest. Mijn ouders hadden me weer eens nodig,' glimlach ik. Zijn mond vormt een O. 'Maar goed, ik ga naar mijn kamer, want ik moet morgen weer de hele dag oppassen. Doei!' Hij mompelt nog een afscheid en gaat dan zelf ook verder.

Kay leek verbaasd toen ik zei dat ik mijn vriendje weer terug heb. Waarom zou dat zijn?

Ik besluit er verder niet over na te denken en gewoon naar mijn kamer te gaan. Ik pak mijn tas weer uit en plof dan neer op bed om bij te komen van de vliegreis. Niet dat ik ga slapen, maar ik ga gewoon even liggen.

Mij telefoon maakt een geluidje en meteen kijk ik wie het is. Raven. O ja. Die zou ik nog bellen. Ik neem meteen op en begroet haar vrolijk, wat ze nog vrolijker terug doet. 'Dus waar was je? En waarom was je je mobiel kwijt?'

'Lang verhaal. Maar ik ben nu een soort van nanny voor een meisje in Londen. Het is echt heel erg leuk. Maar het is dus in Londen, dus ik woon daar nu ook. Ik was mijn telefoon kwijt, omdat ik die vergeten was in Amerika. Toen ik voor mijn ouders weer terugkwam naar Amerika, zijn ze vergeten om hem te geven. Maar toen ik deze week weer kwam, hebben ze hem teruggegeven.'

'Je bent een nanny? Ik wist niet dat jij kinderen leuk vindt.' Ik hoor haar lachen.

'Ik vind niet alle kinderen leuk, maar dit meisje is heel erg lief.' En ik moet haar terugbrengen naar haar ouders, maar dat kan ik niet zeggen.

~

Luca is een film aan het kijken en ik bestudeer de woonkamer op verdachte dingen. Ik hoop eigenlijk dat Luca me de rest van het huis wil laten zien, want er moet gewoon íets te vinden zijn over Mariah of Luca. Iets wat niet bedoeld is voor buitenstaanders zoals ik. Iets wat me de waarheid vertelt. Want dat Mariah iets geheim houdt, is zeker.

Na een uur is de film afgelopen en springt het meisje vrolijk van de bank. 'Ik wil mijn kamer laten zien.' Ze pakt mijn hand en trekt me vrolijk mee naar boven. 'Kijk! Allemaal prinsessen en eenhoorns. Mama heeft ze laten tekenen.'

'Wat mooi. Deze lijkt op jou.' Ik wijs een prinses met blauwe ogen en zwart haar aan.

'Ja, want mama doet voor wat ze doet als ik iets stouts doe bij die. Dan tekent ze met rode stift.' Ze wijst naar de prinses die ik ook aanwees net. 'O, nee!' roept ze ineens en ze gaat in een hoekje zitten, helemaal ineengedoken. Verward loop ik op het fragiele meisje af. Ze schrikt van mijn hand op haar rug en kijkt me met bange ogen aan.

'Ik doe niks. Ik wil alleen weten wat je allemaal weet over Mariah.' Ik zet snel mijn mobiel aan om alles op te nemen voor het bewijs. Hoe meer bewijs ik heb, hoe sneller Luca hier weg kan.

'Mariah is niet Mama. Mariah is Monster. Kijk, dit is Mariah.' Ze staat schuchter op om een andere prinses aan te wijzen. 'Dit is koningin Mariah. En dit is prinses Luca. Koningin is heel gemeen en Prinses is heel bang voor haar.'

'Waarom is Prinses bang voor Koningin?' vraag ik, benieuwd naar het antwoord.

'Koningin doet Prinses pijn. Kijk,' fluistert ze, terwijl ze haar shirtje omhoog doet. Op haar buik loopt een grote snee. 'Koningin had mes.'

'Heeft ze je gesneden?' Het kleine meisje begint te huilen en knikt. Ik neem haar voorzichtig vast en troost haar. 'Geen zorgen, Luca. Ik ga de politie bellen om te zeggen dat je bang bent voor Mariah.' Met grote, hoopvolle, maar bange ogen kijkt ze me aan.

'De politie?' Ze schudt heftig haar hoofdje heen en weer. 'Dat mag niet! Dan wordt Koningin heel boos.'

'Maar Prinses mag niet bang zijn. Prinses wil toch naar echte mama?' Het kleine meisje knikt voorzichtig, maar ziet er nog steeds bang uit. 'Ik bescherm je, goed?' Ik neem haar mee naar beneden en roep dan naar de werkster dat ik ga wandelen met Luca.

De vrouw komt meteen op me af en houdt me tegen. 'Nee, dat kan niet. Het gaat zo regenen.'

'Dat is niet zo erg.'

'Nee, Mariah wordt woedend als ze hoort dat je met Luca de deur uit bent gegaan. Ik kan ontslagen worden. Dat kan niet!'

'Maar het is belangrijk. Luca heeft frisse lucht nodig.'

'Dat kan ook hier in de tuin, die is groot genoeg.'

'Ik wil haar de stad laten zien.'

'Goed,' zucht de vrouw. 'Maar je bent thuis binnen een uur, anders bel ik Mariah.'

'Geef ons iets meer tijd. Ik wil Luca ook meenemen naar de speelhal. Ze zal het vast leuk vinden.' De vrouw zucht en wuift dan haar hand als teken dat ik moet gaan. Snel ga ik de deur uit, voordat ze van gedachten verandert.

Oké, we zijn buiten. Nu nog naar het politiebureau. Na een halfuurtje lopen, zie ik het politiebureau al. Ik merk aan Luca dat ze erg zenuwachtig is, bang om weer gestraft te worden. Ik stel haar gerust met dat ik dat niet zal laten gebeuren en ga dan het gebouw binnen.

'Waarmee kan ik u helpen?' Ik leg de man achter de balie uit dat ik een gesprek wil met een agent en loop dan achter de man aan, naar een kantoortje.

Ik haat toetsweken. Gelukkig ben ik er na morgen weer voor een tijdje van af. Wiskunde ging zoals ik voorspelde slecht, natuurkunde is verpest, scheikunde is verschrikkelijk gegaan. Dit was een rotweek.

Ik weet niet wanneer het volgende hoofdstuk online komt. Het gaat nog steeds slecht thuis, dus ik heb absoluut geen idee wanneer ik zin en tijd heb om iets te plaatsen.