Spy

15. Blauwe plekken

'Zarena, ik heb belangrijk nieuws,' roep ik als ze op heeft genomen.

'Vertel.'

'Luca vertelde me dat Mariah niet haar moeder is. Kun je zo snel mogelijk hiernaartoe komen? Je moet me helpen.'

'Sorry, Cara, maar dat kan echt niet. Ik heb volgende week een belangrijke hackersmissie en ik kan echt niet komen. Je zult dit alleen moeten doen. Maar ik kan je vanuit Amerika wel helpen als je dat wilt?'

'Goed,' zucht ik. 'Ik was gister bij Luca om op te passen en toen vroeg Luca waar het monster was. Daarmee bedoelde ze Mariah. Ze vertelde dat haar echte ouders er niet zijn, dat haar echte moeder zwart haar heeft en dat Mariah boos wordt als Luca vraagt naar haar echte ouders. Toen kwam er een beveiliger binnen en die verstoorde ons gesprek. Hij zei dat ik het niet met Luca over haar moeder mocht hebben. Hij bevestigde Luca's woorden! En nu weet ik niet zo goed hoe ik verder moet. Kun jij meer informatie verzamelen voor mij?'

'Wat een verhaal...' mompelt ze. 'Maar ik zal even kijken. Weet je de naam van die beveiliger?'

'Ja, hij heet Boas. Zijn achternaam weet ik niet.'

'Goed. Ik zal kijken. Zodra ik iets weet, stuur ik een mail.'

'Bedankt.' We hangen op en ik val neer op het bed. Ik verveel me. Eerst had ik Logan en de jongens of Raven om iets mee te doen als ik me verveelde. Maar ik kan niet meer terug naar hen. Die leuke tijden zijn voorbij. Logan en ik zijn voorbij. De jongens haten mij. Raven vast ook, omdat ik zomaar weg ben gegaan, zonder iets te zeggen. Misschien moet ik haar een berichtje sturen.

Nee, ze zal vast boos worden.

'Jawel, je moet Cara. Je bent het haar verschuldigd. Ze is je beste vriendin,' spreek ik mezelf dwingend toe. Net als ik mijn oude mobiel wil pakken, hoor ik een klopje op de deur. Ik doe snel open en kijk verbaasd op als ik Kay zie.

'Hey.'

'Kan ik even binnenkomen?' vraagt hij. Ik knik en laat hem binnen. Ik ga achter hem aan de kamer in. Mijn laptop staat nog open op bed en mijn mail staat nog open. Shit. Dat mag hij niet zien. Onopvallend ga ik richting mijn laptop om mail weg te klikken. Uitzetten zou nu te lang duren en opvallen.

'Was je net aan het bellen?' Vragend kijk ik hem aan. 'Met ene Cara?' verduidelijkt hij zichzelf. Hij heeft me natuurlijk horen praten tegen mezelf. Het is maar goed dat hij denkt dat ik aan het bellen was.

'Ja, ze had een probleempje, maar ik heb haar geholpen.' Ligt het aan mij of is het nu echt heel erg ongemakkelijk aan het worden?

'Gelukkig.'

'Wat kom je eigenlijk doen?' verander ik het onderwerp. Misschien vergeet hij nu de mail en het "telefoontje".

'Ik verveelde me en ik dacht dat we misschien konden kletsen. Maar als je wilt dat ik ga, dan ga ik,' ratelt hij, terwijl hij oncomfortabel op en neer wipt op zijn hakken. Zijn handen zitten in zijn broekzakken en hij kijkt om zich heen, mijn kamer in zich opnemend.

'Nee, het is goed als je blijft. Ik moet alleen zo wel gaan. Dus je kunt niet heel lang blijven.'

~

Kay is net weg en ik wil net gaan, als er iemand belt. 'Cara?' Holly? Waarom belt Drews secretaresse?

'Ja?'

'Met Holly. We hebben een klein probleempje hier. We hebben je weer nodig. Kun je morgen hierheen komen?' De vorige keer dat ik naar een missie ging in Amerika, kwam ik Logan tegen, werd ik bijna verslagen en lag ik bijna een week in coma. Maar ik kan niet zomaar afzeggen als ze me nodig hebben.

'Is goed. Wat moet ik doen?'

'Een paar leden van een drugsbende hebben mensen gegijzeld en niemand komt binnen. We hebben jou nodig, want overmorgen is de reddingsoperatie. En er is niemand zo goed getraind als jij.'

'Ik kom er zo snel mogelijk aan.' Ik wil eigenlijk helemaal niet terug naar Amerika. Maar ze hebben me nodig. Ik kan ze niet in de steek laten, alleen omdat ik Amerika achter me wil laten en mensen wil vergeten.

Zuchtend pak ik weer een tas in met al mijn spullen die ik nodig heb. Dan kan ik straks meteen gaan als ik terugkom van Luca. Zodra ik alles in mijn tas heb gestopt, ga ik naar Luca. De werkster opent de deur voor me met een vriendelijke glimlach en biedt me meteen wat te drinken aan.

'Hey, Luca!' begroet ik haar enthousiast. Ze rent op me af en slaat haar korte armpjes weer om mijn benen heen.

'Hoi,' mompelt ze verlegen. Ik zie dat ze over haar wang een kleine snee heeft lopen en bekijk het goed. Mijn ogen glijden over de rest van haar lichaampje, op zoek naar nog meer verwondingen.

'Heb je het niet warm in je kleren? Het is best warm buiten.' Ze moet haar armen laten zien, daar kunnen ook verwondingen zitten.

'Jawel,' mompelt het meisje weer.

'Kom je mee, dan gaan we even andere kleren aandoen. Goed?' Ze knikt en pakt mijn hand vast, terwijl ze naar haar kamer loopt. Ik zoek in de kast naar een shirtje met korte mouwen en een kort broekje, zodat haar ledematen te zien zijn. 'Kan je jezelf aankleden of moet ik helpen?'

'Ik ben al zoveel jaar oud, hoor. Ik kan het helemaal zelf.' Ze laat trots drie vingers zien en duwt mij haar kamer uit. Ik loop maar met haar mee, anders is het een beetje zielig, en wacht op de gang op haar. Na een lange tijd roept ze me weer. 'Kijk!' zegt ze met een trotse glimlach.

'Wat goed!' speel ik mee. Het zit eigenlijk helemaal niet zo goed. Haar shirt zit gedraaid en haar broek is niet goed dicht, maar dat maakt niet uit voor haar. Ik doe toch maar even haar broek dicht, voor het geval dat hij naar beneden zakt, en draai haar shirtje toch maar even goed.

De blauwe plekken vallen wel op nu. 'Luca, hoe komt dat?' Ik wijs naar de blauwe plekken op haar armen en de snee op har wang.'

'Mama was boos, omdat ik over echte mama had gepraat.' Mariah heeft dit gedaan? Hoe durft ze?

Het is vandaag twee maanden geleden dat ik voor het laatst een hoofdstuk op Wattpad heb gezet, maar ik wilde jullie even een kleine update over mijn leven geven en de reden dat ik twee maanden niks heb geplaatst.

Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, is mijn moeder een tijdje opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar ze is ernstig ziek. Een kwaadaardige hersentumor. Ze is in deze twee maanden geopereerd en de bestralingen zouden starten, maar vlak voordat die zijn gestart, werd er een uitzaaiing ontdekt. De bestralingen gaan dus niet door en ze heeft een dubbele dosis chemotabletten. Het is dus maar afwachten wat die gaan doen.

In ieder geval, dat is de reden dat ik twee maanden lang geen hoofdstuk van één van mijn boeken heb geplaatst. De updates zullen nu nog steeds langzaam en onregelmatig zijn, maar nu weten jullie de reden.