Spy

20. Robots en verhalen

Mama, waar ben je? Alsjeblieft. Ik heb je nodig. Ik heb het verpest. Ik heb het zo erg verpest. De eerste jongen die ik leuk vind en ik heb het verpest.

Nadat ik bij Logan wegliep, was de sfeer tussen ons gewoon een ramp. We praatten niet meer en keken elkaar niet meer aan. We dronken ons drinken op en daarna zijn de jongens weer gaan schieten. Ik had die woorden nooit moeten zeggen. Ik heb het verpest. Waarom deed ik dat?

Ik besluit om naar de hoofdlocatie te gaan. Ik neem alle steegjes en doe mijn muts over mijn hoofd. Mijn zonnebril zet ik op mijn neus. Zodra ik in het gebouw ben, ga ik meteen naar de sportruimte. Ray geeft training aan een wat jonger meisje.

'Cara, wat doe jij hier?' vraagt hij verbaasd.

'Mijn woede van me af slaan.' Ik loop rechtstreeks door naar de simulatie en zet de robot aan. Ik loop de ruimte binnen en start het gevecht. De robot rekt zijn armen uit, maar ik ontwijk zijn grijpers. Hij heeft even moeite om zijn grijpers uit de muur te krijgen en daar maak ik gebruik van. Gebruik elk moment dat de tegenstander verzwakt is.

Robots zijn extra leuk om mee te vechten, omdat die niet zo snel doodgaan. Hoe meer actie, hoe leuker. Ik vecht hard terug en negeer mijn bloedende knokkels. De pijn geeft me een boost. Pijn is voor mij een gevoel van leven, ik weet dat ik nog gevoel heb. Het gevoel dat bijna weg is, maar langzaamaan weer terugkomt. Door Logan.

Verdomme, Logan. Ik wilde mijn hoofd legen door het vechten. En alles wat ik doe is denken aan hem. Ik geef de robot nog hardere klappen en verlies mezelf in het gevecht. Ik vecht door, tot al het gevoel in mijn lichaam weg is.

Ineens laat de robot zijn armen zakken en sluiten zijn ogen. Ray komt de ruimte in en pakt mijn handen vast, die helemaal onder het bloed zitten. 'Cara, dit is niet de bedoeling. Wat is er? Ik heb je nog nooit zo hard zien vechten, niet nadat je ouders zijn vermoord,' fluistert hij.

'Er is niks.' Ik ruk mijn armen los en ga de ruimte uit. In de regelingskamer staat het meisje verbaasd te kijken. Ik geef haar een korte blik en loop stug door. In mijn ooghoeken zie ik nog net de geschrokken uitdrukking van het meisje. Ik negeer iedere blik van spionnen en ga regelrecht door naar mijn kamer. De meeste kleren hangen nog gewoon hier en ik gooi ze allemaal in een koffer. Morgen op school draag ik mijn eigen kledingstijl.

'Cara? Ik hoorde dat je hier was van Ray.' Drew staat in de deuropening en gebaart me om te gaan zitten op de bank. 'Volgens mij gaat niet alles volgens plan, of wel?' Hij blikt naar mijn handen. Ik zucht. Ik kan hem niet vertellen hoe ik me voel. Hij zal me toch niet begrijpen. 'Goed, ik heb een klusje voor je, waar je misschien van opknapt. Jij gaat morgenavond naar het bos. Eén van onze verkenners heeft iets opgevangen over een grote deal. Natuurlijk is die nep, maar jij moet gaan kijken, want ze verwachten dat jij er bent. Het is héél erg belangrijk dat je je masker niet af zet. Niemand mag weten hoe je eruit ziet. Niemand.'

'Goed. Misschien leidt dat me af.' Hij knikt en staat op.

'Oh, en bereid je goed voor. Wapens en verdovingsmiddel zijn handig,' knipoogt hij. Ik knik. 'Ik zal Zarena nog even hiernaartoe sturen, goed?' Weer knik ik. Ik heb behoefte om Zarena te spreken, waarom weet ik eigenlijk niet. Na een kwartier zit Zarena naast me op de bank.

'Jij zit ergens mee, dus vertel,' dringt ze aan.

'Ik heb hem verteld dat ik hem leuk vind,' fluister ik.

'Dat is toch niet erg. Zo gaat het leven van een normaal tienermeisje nou eenmaal. Je wordt verliefd en krijgt verkering. Zo erg is dat niet.'

'Maar in mijn geval wel!'

'Nee, in jouw geval ook niet.' Ze komt iets dichterbij en kijkt even naar de deur. 'Niet zeggen, maar je kunt de opdracht zo lang maken als je wilt. Als jij wil dat het een jaar duurt, kan dat best,' fluistert ze. Ik kijk haar vragend aan. 'Ze zullen er toch niet achterkomen. En anders vertel je gewoon dat je meer informatie wilde verzamelen. Dat kan toch?'

Ik geef geen antwoord. Wat moet ik zeggen? Wil ik wel dat ik langer een normaal meisje ben? 'Jij bent vroeger toch ook een normaal meisje geweest? Hoe was dat voor jou?' Zarena glimlacht.

'Ik vond het geweldig. Tot ik mijn grote liefde vond. Hij was spion hier. Ik had alles voor hem over, zelfs dit riskante leven. Maar mijn leven als gewoon meisje was geweldig. Ik ging naar school, lachte met vriendinnen. Ik had mijn hele toekomst uitgestippeld. En toen gooide hij alles in de war. Hij was mysterieus, maar zo lief. Ik viel voor hem en ben nooit meer opgestaan. Weet je over wie ik het heb?' Ik luister naar haar vertrouwde stem en schud mijn hoofd.

'Drew. We zijn al jaren gelukkig samen, maar niemand heeft het ooit gemerkt. Na een tijdje ben ik gestopt met het vechten en ben ik de trainingskant op gegaan. Dat kon ik veel beter. Ik leid nu samen met Drew de organisatie. Hij het grootste deel. En ik bepaal over de lessen. Misschien is wat ik je nu ga vertellen heftig. Maar ik wil dat je het weet.' Drew is haar vriend. Dat had ik niet zien aankomen. Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht dat ze een koppel zijn, of dat Drew überhaupt een relatie had. Ze kijkt me kort aan en gaat dan verder.

'Jouw moeder was mijn beste vriendin. Ik kwam bij de organisatie en zij trainde me. Ze was streng, maar leerde me veel. Ik keek naar haar op. Ze was de stoerste vrouw die ik ooit had gezien. Je kon met haar lachen. Toen ik hoorde dat ze zwanger was, was ik geschokt. Die onafhankelijke vrouw. De vrouw die altijd zei dat ze geen man nodig had. Ze vertelde me dat ze al een jaar lang stiekem een relatie had met een man. Hij zat niet in de organisatie, was zelfs een vijand. Maar zij slaagde erin om hem bij ons te halen. Ik was trots op haar. Ze deed alles voor hem. Onze beste spion was verliefd op de vijand.'

Mijn eigen moeder maakte hetzelfde mee als ik nu.

Ik had gister al willen posten, maar ik ben het gewoon vergeten, sorry. Op dit moment voel ik me gewoon echt kut, en het komt wel goed, echt wel, maar ik zit er nu gewoon even mee. En daardoor vergeet ik dus echt alles. Ik moet leren voor zeven toetsen, maar dat lukt ook niet. En schrijven lukt ook niet. Sorry, ik zal proberen weer iets vaker een hoofdstuk te plaatsen.