Spy

19. Dank je, Zarena

Iedereen was ontevreden om het vorige hoofdstuk. Ik vind het echt hilarisch om te lezen, omdat jullie echt boos waren op Cara. Veel plezier met het lezen van dit hoofdstuk. Word nu alsjeblieft niet boos ;).

'Niet. Ik ga binnenkort naar Londen terug.'

'Wat, waarom?'

'Ik moet een meisje redden. Ze is anderhalf jaar geleden ontvoerd. Zodra ik daar klaar ben ga ik verhuizen.' Ik zie aan Anthony dat hij iets wilt zeggen, maar dat niet doet.

'Voordat je gaat, kom je dan nog wel afscheid nemen?' Ik haal mijn schouders op. Ik weet niet of ik dat wel kan. Ik mis Logan nu al en ik probeer hem te vergeten, maar dat gaat lastig als ik hem steeds weer opnieuw zie.

'Ik weet het niet, Anthony.' Het is lastig om met hem te praten, wetende dat dit de laatste keer is dat ik met hem praat. Ik ga zijn oversekste opmerkingen eigenlijk toch wel missen. Ze maakten me altijd aan het lachen.

'Logan mist je.'

'Dat zei je net ook al,' mompel ik. Ik wil het niet horen, omdat ik het niet aan kan. De altijd sterke Cara kan dit niet aan, hoe ironisch.

'Omdat ik het echt meen, Cara. Hij is veel saaier nu jij weg bent. Al het leven in hem lijkt wel weggezogen of zo. Ik weet dat je nog om hem geeft. En geloof me, hij geeft ook om jou.' Meent hij dit? Houdt hij nog wel van me? Het is moeilijk om te geloven, omdat het zo onlogisch lijkt.

'Het spijt me, Anthony, maar ik kan dit niet. Ik hou nou van hem, inderdaad, maar het is beter als we elkaar vergeten. Ik heb mezelf en jullie in gevaar gebracht door zo goed bevriend te raken met jullie. Dat jullie ontvoerd waren, is mijn schuld. Ze hebben me in de gaten gehouden, dat moet wel. Het is beter als we elkaar nooit meer zien. Misschien niet beter voor mij, maar wel voor jullie.'

'Dat is niet waar. Ze vielen ons aan op een onverwacht moment. We konden niets, dat is niet jouw schuld. Wij hadden gewoon beter op moeten letten.' Zijn telefoon gaat over en hij excuseert zich. Hij zet een paar stappen bij me vandaan en hangt even later weer op. 'Ga je mee?'

'Waarnaartoe?'

'Logan.'

'Nee.'

'Jawel. Jij houdt van hem en hij houdt van jou. Jullie horen bij elkaar. Je gaat mee en gaat een leuke avond hebben.' Hij grijnst sullig en trekt me mee naar de dichtstbijzijnde McDonalds, om me vervolgens mee te nemen naar Logans huis. De jongens zitten met z'n vieren op de bank als we binnenkomen.

'Kijk eens wie ik mee heb genomen,' roept Anthony. De jongens kijken op, waarna hun monden openvallen.

'Cara.'

'Anthony, het is beter als ik ga. Ik kan dit niet.' Ik bijt twijfelend op mijn lip terwijl ik hem aankijk. Waarschuwend kijkt hij me aan.

'Nee, je blijft. Het is goed.' Hij laat me alleen staan in de deuropening en zet de zak met eten op tafel, waarna hij naar me kijkt om me uit te nodigen op de bank. Met kleine, twijfelende passen ga ik op de lege plaats zitten, tegenover Logan.

Ik voel zijn blik branden en ik slik. Ik ben hier niet klaar voor. Snel sta ik op, om de kamer uit te vluchten. Sinds ik hier ben, hangt er een gespannen sfeer. Ik ga de voordeur uit en wil net de grote parkeerplaats aflopen als Logan me tegenhoudt.

'Cara, wacht.' Ik draai me om en ben me erg bewust van zijn lichaamswarmte die me opwarmt in de regen. Hij staat dichtbij. Te dichtbij om me ademruimte te geven, te ver weg voor mijn gevoel. Alles in mijn lichaam draait overuren. Mijn hart bonkt bijna uit mijn borstkas, mijn hersenen zijn aan het bedenken wat Logans intenties kunnen zijn en mijn knieën voelen als pudding.

'Het spijt me. Ik moet gaan.'

'Nee, Anthony zei dat ik je voor altijd kwijt ben, als ik je nu laat gaan. Dat kan ik niet aan. Blijf bij me. Alsjeblieft. Ik heb je nodig. Meer dan wat dan ook. Ga niet weg. Toen je me vertelde wie je bent, was ik boos. Maar ik wist wat ik miste toen je weg was. Ik kan je niet missen, ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou, Logan, maar-.'

'Geen ge-maar,' onderbreekt hij me. Ik glimlach klein en kijk hem voor het eerst dit gesprek in zijn chocoladebruine ogen. Iets wat ik misschien niet had moeten doen, omdat ik nu verdrink, maar ik heb er geen spijt van. Ik wil net afstand van hem doen, maar daar denkt hij anders over. Hij verkleint de afstand tussen ons en zet zijn lippen voorzichtig op mijn mond.

Ik sluit mijn ogen en leg mijn handen in zijn nek. Onze lippen bewegen synchroon op elkaar en kleine tintelingen schieten van mijn lippen door naar de rest van mijn lichaam. Voor het eerst in een lange tijd voel ik me weer gelukkig. Zijn vingers maken kleine cirkeltjes op mijn onderrug. Een fijn gevoel verspreidt door mijn aderen. Ik speel met een plukje haar en vergeet alles om me heen. Het is nu alleen Logan en ik. De regen lijkt op te klaren en te veranderen in zonneschijn, al is dat in werkelijkheid anders.

Als we allebei lucht nodig hebben, laten we elkaar los. Ik krijg echter niet veel lucht, doordat ik alleen aan hem kan denken en nog steeds geen besef van iets heb.

'Ik ben blij dat ik je terugheb,' fluistert hij.

'Ik heb je gemist,' fluister ik terug.

We blijven elkaar een tijdje in stilte aanstaren, als Logan ineens zijn mond opent om iets te zeggen. 'De jongens kijken naar ons. Zullen we ze geven wat ze willen?'

'Als dat betekent dat ik je mag kussen, dan wel.' Logan knikt, bijna onzichtbaar, en ik duw mijn lippen nogmaals op zijn mond. Hij legt één hand op mijn wang, de hand die tussen het raam waar de jongens uit kijken en onze monden. Mijn tong speelt een spelletje met die van hem. Alweer vergeet ik alles om me heen. Dat de jongens meekijken met ons privé-momentje maakt me niet meer uit. De regen maakt het moment alleen romantischer.

Tranen van geluk lopen over mijn wangen, mengen zich met het regenwater. Ik ben Zarena dankbaar. Zonder haar had ik nu nog steeds op bed gezeten en was het niet goedgekomen met Logan, was ik weggegaan met een gebroken hart en had ik Logan nooit meer gezien.

Dank je, Zarena.

Einde.

Nee grapje, het boek is nog lang niet afgelopen en er komt nog meer drama. Dit hoofdstuk is echt te schattig en ik kan het niet aan. Jullie zijn niet meer boos, of wel?

Dit hoofdstuk was echt raar om te schrijven, maar wel leuk. En ongemakkelijk.

Ik heb trouwens besloten om dit boek van On Hold af te halen, omdat het toch al voltooid is, maar de updates zullen héél erg onregelmatig zijn.