Spy

28. Plukje haar

Waarschuwing: bloed omdat er iemand wordt neergeschoten.

Ik wil niet weten wat erin zit. Het armbandje van mijn vader heeft me al genoeg geschokt. Toch maak ik het open. Mijn adem stokt nog meer bij het zien van de inhoud. Dit wordt me teveel. Hij heeft hem aangeraakt. Hij heeft hem pijn gedaan. Hij gaat eraan.

Hoe durft hij? De tranen zwellen op in mijn ogen, maar ik gun hem mijn tranen niet. 'Je hebt hem pijn gedaan, niet?' fluister ik. Een smerige grijns is het enige antwoord.

Ik zet het tweede doosje ook op tafel en vlieg boos op Aloys af. Ik doe het nu. Hij verdient het niet om nog één adem uit te blazen. Hij verwoest mijn hele leven. Helaas heeft Aloys mijn plan door en houdt hij me tegen.

'Hij heeft alleen wat blauwe plekken.' Ik trek mijn handen los en negeer alle pijn die van mijn schouder door mijn lichaam trekt.

'Ik haat je!' gil ik. Het is nu of nooit. Ik stort volledig in en laat alle emoties me overnemen. Hij deed Logan pijn. Hij heeft hem zijn medaillon afgenomen. Het medaillon dat hij altijd omheeft en nooit afdoet. Je moet dat ding met geweld van hem afpakken.

En dat is precies wat Aloys heeft gedaan.

Ik ram zo hard als ik kan op zijn borstkas en denk niet meer na over wat ik doe. Hij heeft mijn ouders van me afgepakt. Hij heeft verdomme alles verpest. Alles.

De pijn schiet vanuit mijn schouder door naar mijn rug en armen, maar ik negeer het volledig. Het voelt niks vergeleken met de pijn in mijn hart. Mijn hart gaat als een razende tekeer en mijn hersenen sturen geen duidelijke signalen meer door mijn zenuwen, waardoor mijn lichaam maar wat doet. Ik trap met mijn benen overal waar ik hem raken kan en mijn handen branden van alle klappen die ik hem heb gegeven. Aloys kan zichzelf bijna niet verdedigen tegenover iemand die maar wat rare bewegingen maakt.

Als de deur lomp open wordt gedaan, ben ik even geschrokken, waardoor Aloys me vast kan pakken. Maar de strakke greep is meteen weg na een harde knal. Hij valt tegen me aan, maar ik duw hem snel van me af. Zijn blauwe shirt is al snel donkerpaars van al het bloed. Het centrum van de bloedplek zit op zijn borst. Hij is geraakt in zijn hart. Hij is dood. Ik heb mijn wraak. Hij is er niet meer. Toch komt dit moment niet bij me binnen. Mijn hoofd zit te vol met emoties.

Met een geschokte uitdrukking staar ik naar de deur. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen, maar ik kan alleen denken aan Logan en mijn ouders.

'Cara, gaat alles goed?' Door mijn tranen kan ik niet zien wie op me afstormt. Maar de stem voelt vertrouwd aan in mijn oren. 'Cara, hoor je me?' Ik knipper nog eens goed en stort me in de armen. De tranen vertroebelen mijn zicht nu iets minder en ik kan Ray zien.

'Hij heeft hem pijn gedaan,' fluister ik. Het komt binnen als een bom. Het komt door mij. Logan heeft pijn door mij. Dankzij mij is hij in aanraking gekomen met zo'n gevaarlijke idioot.

'Het komt goed. We gaan hier weg en gaan naar hem toe.' Ik knik beduusd en pak de doosjes van tafel af.

'Ze weten wie ik ben, Ray. Ze weten het.'

'Ik weet het, maar dat regelt de organisatie wel. Jij moet nu goed uitrusten.'

'Het spijt me zo, Ray. Ik maak het jullie zo moeilijk.' Ik breng de leden van de organisatie alleen maar in gevaar door mijn eigen problemen. Waar is de Cara van vroeger? De Cara die problemen oploste in plaats van ze te veroorzaken?

'Geef jezelf niet de schuld. Kom, we gaan hier weg. Het team zal iedereen wel hebben uitgeschakeld nu.' Ik zit nog steeds vastgeklampt aan Ray, wat meelopen met hem lastig maakt, maar ik ben niet van plan los te laten. Ik stort letterlijk in als ik nu loslaat.

Buiten het huis staan de auto's al klaar. Zodra iedereen van ons team er is, racen we met hoge snelheid weg. We rijden allemaal apart de geheime parkeergarage onder het hoofdgebouw in, zodat niemand doorheeft dat er iets aparts is. Binnen in het hoofdgebouw komt Zarena meteen op me af met een aantal zusters.

'Cara!' roept ze bezorgd. Ray draagt me over aan Zarena en laat zich dan even onderzoeken door een zuster. 'Wat is er gebeurd? Gaat alles goed?' Ze zet me voorzichtig neer op een bank en laat een zuster naar me kijken. 'Je mag me nooit meer zo laten schrikken!'

Zonder iets te zeggen haal ik de twee doosjes uit mijn zak en overhandig ik ze aan Zarena. Ze vraagt me om toestemming om ze te openen, waarop ik knik. Het eerste doosje dat ze opent, is het doosje met het eigendom van Logan. 'Wat is dit?'

'Logans medaillon.'

'En dit?' Ze houdt een plukje haar omhoog en kijkt me schuldig aan. Zit dat ook in het doosje? Ik heb het niet gezien. Aloys is echt ziek in zijn hoofd.

'Heeft Aloys-.' Ik maak mijn zin niet eens meer af. Ik schud mijn hoofd om de tranen in te houden en blik dan naar het andere doosje. Waarschijnlijk zal Zarena hiervan wel meteen weten wat het is. Ze moet het vaak gezien hebben, aangezien ze mijn moeders beste vriendin was.

'Dit is jullie familiebandje. Dit is die van je vader,' fluistert ze ademloos. Ik knik voorzichtig. Aloys heeft het al die tijd gehad. Al die tijd dat ik dacht dat het kwijt was, had hij het. Ik kijk naar mijn eigen bandje, het zwartleren bandje zit om mijn pols en is er nog nooit af geweest. Ik heb het gevlochten ding al sinds mijn achtste, toen zat het wel een stuk losser dan nu, maar het paste wel. Mijn moeder had ook dit bandje, maar die van haar is wel teruggevonden om haar lichaam.

'Ik wil naar Logan,' zeg ik nadat de zuster alles heeft bekeken en mijn schouder opnieuw heeft ontsmet en verbonden.

Zarena blijft stil en seint naar iemand achter mij. 'Hij ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis. Aloys, heette hij? Hij heeft hem ernstig mishandeld en op hem geschoten.' Ze knijpt bemoedigend in mijn hand en probeert me te troosten.

Kan vandaag nog erger worden?

Ik ben voor het eerst in mijn leven in Londen geweest. Ik hou van Londen. Ik wil terug. Ik ging met school met de bus (kei leuk als je misselijk wordt in een bus) en met de boot (kei leuk als je dan pas ontdekt dat je zeeziek bent) en hebben een hele nacht gereden/gevaren. In Londen was het mooi en leuk en ik wil terug. Ik heb bijna twintig uur (met korte pauzes) geslapen omdat ik zo moe was na Londen. Ik moest even mijn leuke ervaring met jullie delen :').

Geen idee wanneer het volgende hoofdstuk online komt. Ik ben al bezig met een nieuw boek voor als deze afgelopen is. Drie (soort van) trouwens. Ik ben er heel erg enthousiast over, maar ga nog niks delen, want ik weet niet of het me gaat lukken om over de beginfase van het schrijven heen te komen. Dus jullie moeten afwachten :).