Spy

11. Geluk

Ik lig nu al een tijd in het ziekenhuis. Logan is elke dag bij me geweest. Ik heb weer een aantal herinneringen van de opdracht. Ik weet niet of Karl nog leeft. Ik heb niks meer van hem gehoord. Ik weet zeker dat Ray nog leeft, omdat hij nog wel weg kon komen uit de vuurzee. Bij Karl is dat gevoel anders. Karl lag daar al een tijdje voordat ik kwam. Hij heeft meer rook ingeademd en was dichtbij de bom toen die ontplofte. Tenminste, dat is mij verteld.

'Hey,' hoor ik een zachte stem. Logan komt mijn kamer in. Met Logan is het nog steeds verwarrend. Hij is bij me, maar zegt niets over zijn gevoelens. Elke keer als ik vraag hoe hij zich voelt, zegt hij dat zijn schouder pijn doet. Maar dat is niet wat ik bedoel.

'Hoi.' Mijn stem kraakt. 'Hoe voel je je?'

'Mijn schouder doet nog steeds veel pijn.' Moet ik zeggen dat dat niet is wat ik bedoel? Nee, dat zou alles alleen maar veranderen. Logan zou niet meer langskomen, omdat hij toch niets meer met me te maken wil hebben. Hij heeft nu alleen medelijden met me. Meer niet. Zodra ik weer uit het ziekenhuis ben, praat hij niet meer tegen me. 'Hoe voel jij je?'

'Mijn hoofd bonkt en mijn benen doen pijn.' Mijn hersenen hebben te weinig zuurstof gehad, waardoor er plekken kunnen zijn die beschadigd zijn. De dokter denkt dat de plek waar mijn benen bestuurd worden, is aangetast, maar het gaat al een stuk beter en ik voel mijn benen weer. 'Hoe lang ben ik hier nou al?' Ik ben het besef van tijd kwijt geraakt. Gewoon omdat het elke dag hetzelfde gaat en ik geen specifieke dingen kan onthouden die typerend zijn voor die dag.

'Een week en een dag. Je hebt vier dagen in coma gelegen en je bent al vier dagen wakker.'

'Hoe lang duurt het nog voordat ik weg mag?' Dat is het belangrijkste, hier wegkomen. Ik moet Luca redden van Mariah. Drew heeft gebeld naar Mariah, in de naam van mijn vader, om te zeggen dat ik in een tijdje niet op kan komen passen.

'Geen idee. Dat ligt eraan hoe snel je herstelt. Wat wil je gaan doen nadat je het ziekenhuis uit bent?'

'Ik vertrek naar Londen om een klein meisje, dat ontvoerd is, weer terug te brengen naar haar ouders.' Het deel dat ik ook verhuis naar Melbourne laat ik weg.

Ik zie aan hem dat hij nog iets wilt zeggen, maar hij houdt zich in. Na een lange stilte, trekt hij toch zijn mond open. 'Dus,' mompelt hij. Hij trekt de 's' lang uit, maar zegt verder niets. Ik kijk hem niet aan. Ik heb zo'n gevoel wat hij wilt gaan zeggen. En dat is iets wat ik niet wil horen. Dan wordt mijn gevoel alleen maar bevestigd. En dat wil ik niet.

'Ik ben moe,' zeg ik daarom. Misschien staat hij dan op en gaat hij dan weg. Maar dat doet hij niet. Hij blijft zitten waar hij zit en kijkt me aan. Ik zeg niets. Ik wil gewoon dat hij weggaat, zodat ik zijn afwijzing niet hoef te horen. Voor het effect gaap ik een keer.

'Ik denk dat ik ook maar even ga slapen,' mompelt hij, voordat hij opstaat en de kamer uit beent. Zijn houding leek teleurgesteld toen hij opstond. Alsof hij me iets belangrijks wilde vertellen. En ik weet precies wat. Zuchtend ga ik anders liggen. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Maar ik kan alleen denken aan zijn wanhopige blik.

~

Het is nu al een paar dagen verder. Ik mag morgen het ziekenhuis uit om thuis te herstellen. Ik kan weer normaal lopen en mijn hoofd doet al een stuk minder pijn. Logan heb ik niet meer gezien. En dat is misschien maar beter ook. Elke keer als ik hem op de deur hoorde kloppen, deed ik alsof ik sliep. Ik wist precies wanneer hij het was. Hij had een zacht klopje, dat hij vier keer herhaalde.

Ergens voel ik me schuldig, omdat ik hem niet heb laten zeggen wat hij wilde. Maar ik kan het niet aan om mijn hart in nog meer stukjes te zien vallen.

Omdat ik Logan heb ontweken, weet ik niet hoe het nu met hem is. De laatste keer dat hij hier was, vertelde hij over zijn wond. En omdat ik alleen deed alsòf ik sliep, heb ik zijn verhaal gehoord. Hij vertelde dat zijn wond al goed aan het genezen is en dat hij bijna naar huis mocht. Maar dat zei hij een paar dagen terug. En ik heb hem daarna niet meer gezien of gehoord.

Misschien is hij al thuis?

Inmiddels ben ik ook al bij Ray op de kamer geweest. Hij is gister uit het ziekenhuis ontslagen. Hij vertelde me dat het slecht gaat met zijn vader, maar dat Karl nog wel leeft. De kans wordt met de dag kleiner dat hij ontwaakt. En als hij uiteindelijk ontwaakt, zal hij nooit meer zijn werk volledig op kunnen pakken.

Ik vind het zielig voor Karl. Ray vertelde me wel eens dat zijn vader alles overhad voor de organisatie en zijn gezin. En nu moet hij dit doorstaan.

De dokter komt binnen. Ze legt uit dat ze weer wat testjes wilt doen bij mij. Ik knik tussendoor, ook al luister ik niet echt. Mijn hoofd is ergens anders en mijn lichaam doet automatisch en sloom wat de dokter vraagt.

'Cara, je hebt echt heel veel geluk gehad. Dit had veel slechter af kunnen lopen. Als je niet op tijd gered was, had je nu veel meer problemen gehad. Dan had je misschien niet eens meer kunnen lopen of iets dergelijks.' De rest van haar verhaal komt niet helemaal bij me binnen.

Waar zou Logan nu zijn? Zou hij al thuis zijn? Hij vertelde wel dat zijn wond al goed aan het genezen is.

'Morgen mag je naar huis. Doe nog een tijdje rustig aan en bouw daarna alles weer op. Doe niet alles meteen weer zelf, maar laat mensen je helpen. Ik kom morgen nog een keer langs om nog eens te kijken of alles goed gaat. En dan mag je echt naar huis.' Ik knik en de dokter loopt de kamer weer uit.

Bedankt me maar, want Logan leeft nog. En Ray ook. En Karl ook nog. Dus ben maar dankbaar :)

Ik ben ziek, al sinds woensdag. En ik zou eigenlijk dinsdag met school naar Tsjechië gaan, maar ik ga niet meer mee omdat ik me zo slecht voel. Fysiek en mentaal. Dus terwijl iedereen leuke dingen doet, kan ik lekker naar school voor een vervangend programma. Ik baal er echt heel erg van, want ik ben nog nooit in Tsjechië geweest en ik had me er de hele zomervakantie op verheugd. En nu mag ik niet meer mee.

Maar gelukkig hebben mijn ouders gezegd dat we nog een keer naar Praag zouden gaan zodat ik er toch nog een keer zou komen. Toch baal ik nog steeds dat ik niet mee kan.