Spy

2. Geur

Ik hou van het liedje hierboven. Ik vind het zo mooi en als het op komt, zet ik het op repeat en een paar uur later haal ik het er pas vanaf (of een dag later...) En het is gezongen door Selena Gomez, die een beetje lijkt op Cara. Dus dat is ook toevallig. Zet het lied maar aan terwijl je dit hoofdstuk leest, want het past er wel bij of zo.

Ik ben nu al twee maanden op zoek naar het verdwenen meisje. Ik weet alleen hoe het meisje eruit zag op de foto. Maar hoe ze er nu uitziet weet ik niet. Ze heeft in ieder geval zwart haar met lichtblauwe ogen. Ik heb wel een aantal kleine meisjes gevonden op foto's. Meisjes met lichtblauwe ogen en zwart haar. Hopelijk is één van hen het meisje dat ik zoek. Ik open één van de Facebookpagina's waar ik de eerste foto heb gevonden en doorzoek alle foto's. Er staan veel foto's op, maar er zijn er maar vier waar het meisje opstaat.

'Met mijn kleine meid,' lees ik hardop voor. Het kleine meisje en de vrouw hebben een grote lach op hun gezicht terwijl ze een ijsje eten. Ik bekijk het uiterlijk van de vrouw en vergelijk het met dat van het meisje. De vrouw heft donkerbruin haar, bijna zwart, en lichtgroene ogen. De vormen van haar hoofd lijken sprekend op die van het meisje. Er is een grote kans dat dit haar echte dochter is. Toch kijk ik nog even naar haar andere foto's.

Ik kom een foto van haar en haar man tegen. De man heeft lichtblauwe ogen en blond haar. In mijn hoofd bedenk ik de genen die de twee door hebben kunnen geven aan hun kind. Het kan kloppen. Dit is hun echte kind.

Ik zucht en ga verder naar het volgende profiel. Er staan veel foto's op van het kleine meisje. Deze moeder is erg trots op haar kind. Je ziet op de foto's meteen dat ze op elkaar lijken, allebei dezelfde kleur ogen en haar. Maar toch kijk ik nog even verder op het profiel. Als ook de vader van het meisje in beeld komt, sluit ik de pagina meteen af. Hij heeft dezelfde vorm neus en ook lichtblauwe ogen. Dit is ongetwijfeld hun eigen kind. Daar hoef ik geen genen voor te gebruiken.

Weer zucht ik. Dit is een leuke bezigheid. Ik vind onderzoeken erg leuk, maar mijn hoofd staat niet naar het vinden van een kind. Ik mis Logan nog elke dag. Er is geen dag voorbij gegaan waarin ik niet aan hem heb gedacht. Af en toe heb ik mezelf tegen moeten houden om niet naar zijn huis te gaan.

Ik had vorige week eigenlijk naar Melbourne moeten gaan, maar ik heb de kamer van Luca nodig om eventuele aanwijzingen te vinden. En ik kan niet steeds op en neer vliegen van Amerika naar Australië. Ik vind het lastig om hier te zijn, want er komt een moment dat ik Logan een keer tegenkom. En dat kan ik niet aan. Dan stort ik in, om vervolgens in duizenden stukken te blijven liggen.

Ik schud de gedachten aan Logan snel uit mijn hoofd en start de derde Facebookpagina op. Ik scrol door de foto's, maar vind bijna geen enkele foto van een klein meisje. Als ik alle foto's heb gezien, heb ik er maar twee van een zwartharig meisje gezien. Ik klink de eerste aan en lees de tekst die erbij staat.

'Eindelijk, na al dat lange wachten, ben je eindelijk bij ons. Welkom, Luca.' Luca. Ik bekijk alle foto's. Op bijna elke foto, staat één vrouw. Maar nergens zie ik een man. De vrouw lijkt totaal niet op het meisje. Ze heeft asblond haar, donkerbruine ogen, hoekig gezicht, puntneus en dunne lippen. Het kleine meisje is precies het tegenovergestelde. Donker haar, lichte ogen, rond gezicht, wipneusje en volle lippen. Er zijn twee opties. Of haar man heeft héle dominante genen.

Of dit is haar kind niet.

En ik gok op het tweede. Toch mag ik er niet vanuit gaan dat het zo is. Ik ben op zoek naar een foto met een man, maar kan niks vinden. Heeft ze wel een man?

Ik besluit om dit profiel in de gaten te houden. Ik schrijf het op en ga dan naar het volgende profiel.

~

Na twee uur, heb ik alle profielen bekeken. Ik heb twee profielen waarbij ik mijn twijfels heb. Maar bij de ene is er geen naam gegeven van het meisje. Dus mijn twijfels liggen vooral bij het andere profiel. Ik besluit om morgen verder te gaan. Ik heb al drie uur op Facebook gekeken en ben het nu een beetje zat.

Ik kleed me snel om en ga dan de deur uit. Onderweg naar de sportschool, zie ik een hele bekende jongen lopen. Mijn hart zakt meteen de grond in. Ik draai mijn hoofd de andere kant op en sluit mijn ogen. Het is lastig om hem te zien, wetende dat hij mij niet meer wilt zien. Hij heeft mij niet gezien, dus loop ik snel een andere weg in. Dan maar een omweg.

In de sportschool is het rustig. Ik sla tegen een boksbal aan en vergeet even alles. De problemen met Logan. De spijt die ik voel. Alles vervaagt. Ik merk het niet als mijn hand pijn begint te doen en negeer het branderige gevoel zodra ik het begin te voelen. Toch sla ik door. Deze pijn is nog altijd minder erg dan de pijn die ik voel in mijn hart.

Misschien is het beter als ik, zodra ik het adres van de vrouw en het meisje gevonden heb, wegga en niet meer terugkom. Behalve om het meisje weer bij haar ouders te brengen. Daarna ga ik naar Melbourne en kom ik niet meer terug. Onze organisatie zit eigenlijk alleen in Amerika, maar Drew heeft vast ook wel opdrachten voor mij die ik in Australië kan voltooien.

Als ik in Australië ben, hoop ik dat ik eindelijk verder kan met mijn leven. Nu hang ik de hele tijd met mijn gedachten bij Logan. Ik mis hem heel erg. Het is zelfs zo erg dat ik zijn geur gewoon kan ruiken, ook al is hij er niet. Het lijkt wel alsof mijn huis volgespoten is met zijn geur. En ik vind het echt verschrikkelijk. Ik moet hem vergeten, maar zijn geur helpt daar niet bij.

Ik zou willen dat ik het hem kon vertellen. Dat ik hem kan vertellen dat ik van hem hou. Maar soms is het niet genoeg om van iemand te houden. Ik had alle depressieve quotes over liefde moeten geloven. Soms is er meer nodig dan een simpele, maar toch moeilijke 'ik hou van je'.