Spy

29. Zendertje

Sometimes you need to let go of your loved ones.

Ray heeft me naar het ziekenhuis gebracht en snelt nu achter me aan. De receptioniste heeft verteld op welke kamer Logan ligt en nu ren ik door de gangen op zoek naar het juiste kamernummer. Zodra ik het gevonden heb, wil ik naar binnen stormen, maar een stem laat me tot stilstand komen.

'Cara.' Bijna versteend draai ik me om. Arina heeft een verbaasde, maar verdrietige uitdrukking, die extra erg lijkt door de rode ogen. 'Je bent gered,' fluistert ze. Het volgende moment heeft ze haar armen om me heen geslagen en snikt ze tegen mijn schouder.

'B-ben je niet boos?' fluister ik geluidloos.

'Boos?' Ze stopt de omhelzing en kijkt me aan met haar bruine kijkers. 'Waarom zou ik boos zijn? Logan heeft je vergeven en als hij het kan, kan ik het ook.' Ik glimlach klein en trek haar opnieuw in een omhelzing. Ze heeft me vergeven voor mijn acties. Terwijl ze eerst woedend was op me, toen ze nog niet wist wie ik ben.

'Hoe gaat het?' fluister ik. Het liefst wil ik het antwoord niet weten, omdat ik te bang ben voor het antwoord. Maar mijn nieuwsgierigheid overwint.

'Hij slaapt nu, maar hij heeft de hele tijd gevraagd waar jij was. Er kwam geen enkel nuttig woord uit hem. Hij mompelde de hele tijd jouw naam en die van ene Aloys. Hij mompelde ook iets over zijn medaillon, waardoor ik meteen checkte of die er nog was. Gelukkig heeft mijn man er een zendertje in gestopt voor noodgevallen en hebben ze je kunnen vinden.'

Dus dankzij Logans vader die een zender in het medaillon heeft gestopt, ben ik nu bevrijd. 'Wil je hem bedanken voor het bespioneren van zijn zoon?'

'Zal ik doen. Maar dan moet jij nu even naar binnen gaan en kijken of Logan al wakker is.' Ik knik en ga de kamer in. Logan slaapt nog, maar ziet er slecht uit. Zijn gezicht is wit weggetrokken en er zit verband om zijn hoofd. Zijn armen zitten vol met blauwe plekken en andere verwondingen. De rest van zijn lichaam kan ik niet zien, vanwege de dekens die eroverheen liggen, maar waarschijnlijk ziet dat er al net zo slecht uit.

De tranen branden opnieuw achter mijn ogen. Dit keer laat ik ze vrij. Er is niemand die me nu kan zien en beoordelen, nu mag het. Ik pak Logans hand en wrijf er zacht overheen. 'Het spijt me zo, Logan. Ik had je nooit zo dichtbij moeten laten komen. Het was nooit de bedoeling om je mee te sleuren in mijn rampzalige leven. Het spijt me,' fluister ik.

Het doet echt pijn om toe te geven dat ik hem hierin mee heb gesleurd, maar ik kan er niets aan doen. Ik hou van hem en was zo stom om geen afstand te nemen. Misschien is dit de laatste keer dat ik hem kan zien.

'Ik heb je medaillon bij. Ik denk niet dat je me hoort, maar ik zal hem op je nachtkastje leggen voor als je wakker wordt. Waarschijnlijk ben ik dan weg. Maar ik wil je nog wel even zeggen dat ik van je hou en dat het me spijt.' Ik sta op van het stoeltje en loop dan naar de deur. Na nog een laatste blik op Logan te werpen, ga ik de kamer uit. Arina is in gesprek met een dokter en Ray is op me aan het wachten.

Hij komt meteen naar me toe als hij me ziet. 'Gaat het?' Ik knik, ook al weet hij net zo goed als ik dat het niet gaat. 'Wil je naar huis?' Weer knik ik, omdat ik niet in staat ben om ook maar één minuscuul woord uit mijn mond te krijgen zonder dat de tranen uit mijn ogen rollen als het water in een waterval.

Ray leidt me de gangen door als een stem ons terugroept. 'Cara, niet gaan. Logan heeft je nodig.' Arina kijkt me wanhopig aan. 'Hij is wakker en smeekt alleen om jou. Alsjeblieft kom met me mee.' Ik knik en ga met haar mee, terug naar de kamer waar Logan ligt.

Zonder te wachten op toestemming van een dokter ga ik naar binnen. Logan kijkt meteen in mijn richting en glimlacht klein als hij me ziet. 'Je bent er.'

'Ja, ik denk dankzij jouw medaillon. Als Aloys jouw medaillon niet mee had genomen, had ik daar nu nog steeds gezeten.' En was jij nog veilig geweest. Maar dat zeg ik niet hardop.

'Dan ben ik heel blij dat ik nu in het ziekenhuis lig voor jou.' Ik ben daar iets minder blij mee, zacht uitgedrukt, maar dat laat ik hem niet merken. 'Wat is er met je arm gebeurd?'

'Aloys heeft me in mijn schouder geschoten en me toen meegenomen. En omdat ik vanochtend helemaal doordraaide omdat ik jouw medaillon en mijn vaders bandje zag, heb ik het erger gemaakt dan het was.' Ik pak het medaillon van het nachtkastje en geef het aan hem.

'Bedankt.' Hij hoest een keer en glimlacht dan weer. 'Weet je, ik was echt heel erg bezorgd om je. Je was niet thuis. Ik heb een hele middag gewacht, om vervolgens de volgende ochtend nog steeds een leeg huis aan te treffen. Waarom zei je niet dat je een ontmoeting had met Aloys?'

'Ik was bang dat je me tegen zou houden als je wist dat het met Aloys zou zijn.'

'Ik zou jou nooit tegenhouden in iets met vechten. Dat is jouw ding en dat mag ik niet afpakken, hoe graag ik dat af en toe ook zou willen.' Hij probeert om overeind te komen, maar ik duw hem terug.

'Dat is heel lief, maar je moet blijven liggen. Je ligt nog steeds in kritieke toestand.'

'Dat valt best wel mee. Die kritieke toestand is overdreven. Ja, het gaat niet helemaal top. Maar ik kan prima zitten.' Koppig? Nog koppiger dan een driekoppige ezel. Het is een tijdje stil, maar Logan opent zijn mond om de stilte te verbreken. 'Ik heb gehoord wat je zei.' Ik slik. Het was eigenlijk niet helemaal de bedoeling dat hij het zou horen.

'Het is waar,' fluister ik terug.

'Misschien is het waar. Maar ik vind het niet erg dat je me meesleurt in je leven. Ik ben er eigenlijk heel erg blij mee. Ik vind het helemaal niet erg dat ik zo dichtbij je kan komen, omdat ik weet hoeveel moeite je hebt met het dichtbij laten van mensen. Ik voel me vereerd dat je mij goed genoeg vindt.'

Mijn hart smelt. Waarom is hij zo lief voor me?

Toetsweek begint vrijdag. Help me.