Spy

1. Briefje

Voor jullie beginnen met lezen: Heel erg bedankt voor al jullie steun. Het is niet dat ik ziek ben of zo dus beterschap is misschien niet helemaal op z'n plaats, maar ik weet dat jullie het goed bedoelen. Dankjewel! Al jullie positieve berichtjes maken me net iets vrolijker.

'Cara!' schreeuwt Ray. Hij stormt mijn kamer binnen en ik slik. 'Hoe kun je?!' Ik duik in elkaar. Hij weet wat ik heb gedaan. Hij weet het. 'Je kunt hem niet zomaar vertellen wie je bent! Ben je gek geworden?!' Hij staat gevaarlijk dichtbij en ik weet dat als hij nu nog bozer wordt, ik een klap krijg.

'Ik kon niet langer, Ray,' fluister ik, mijn tranen inhoudend.

'Je brengt de hele organisatie in gevaar!' roept hij kwaad. Zijn ogen spuwen haast vuur en zijn vuisten trillen van de spanning die hij heeft. 'Ben je echt zo dom?'

'Houd op, Ray. Je snapt het niet.' Hij snapt niet waarom ik dit heb gedaan. Hij is een vriend, maar hij denkt alleen in het belang van de organisatie en niet in mijn belang. Hij snapt niet hoe belangrijk het voor me is dat Logan de waarheid weet.

'Wat snap ik niet? Dat jij egoïstisch bent door jezelf te onthullen! Je raakt je baan kwijt, Cara! Je had er zeker nog niet over nagedacht, of wel? Je krijgt problemen, Cara!' schreeuwt hij.

'Rustig aan, Ray.' Zarena komt mijn kamer in en trekt Ray voorzichtig iets achteruit. 'Wat is er aan de hand? We kunnen jullie hieronder horen schreeuwen.'

'Ze heeft verteld aan haar vriendje wie ze echt is,' sist Ray boos en hij schudt haar hand van zijn schouder. Zarena kijkt naar mij. Ik knik hopeloos. Inmiddels rollen de tranen al over mijn wangen.

'Ray, wil je alsjeblieft even de kamer uit gaan? Ik wil even alleen met Cara praten.' Hij snuift en gaat de kamer uit. 'Cara, heb je Logan verteld wie je bent?'

'Ja, maar daar heb ik een reden voor. Ik wilde niet langer liegen. Ik kon het niet. Ik weet dat ik nu weggestuurd word. Maar Logan was zo verliefd en ik ook. En ik wilde het niet kapotmaken, maar ik kon niet meer liegen tegen hem. Het spijt me,' ratel ik zacht.

'Het is goed. Ik begrijp het. Ik vind het niet erg. En ik weet zeker dat je ouders trots op je zullen zijn. Weet je? Je moeder was precies zoals jij. Een echte vechter. Ze had alles over voor haar geliefden. Echt alles. Het maakte haar niet uit wat er gebeurde, als haar geliefden maar gelukkig waren. En ik weet zeker dat je nu het juiste hebt gedaan om haar gelukkig te maken. Ze heeft me ooit verteld dat als jij ooit in deze situatie kwam en zij er niet meer was, ik je haar advies moest geven. Ze heeft het opgeschreven, zodat je het altijd terug kan lezen. Ik heb het altijd bij me gehouden. Hier.' Ze overhandigt me een klein boekje.

'Dank je wel, Zarena.'

'Geen probleem. Wil je erover praten? Ik weet dat ik niet echt jouw moeder ben, maar ik wil je zoveel mogelijk helpen. En praten helpt. Ik meen het.' Ik leg haar alles uit. Hoe ik hem vertelde dat ik Cara en Dakota ben, hoe hij reageerde, hoe de jongens reageerden. En hoe hij zei dat hij me niet meer wilde zien.

'Hij draait wel bij. Hij is nu even boos, maar hij zal er snel genoeg achterkomen dat jij echt van hem houdt. Want dat is toch zo?' Ik knik. 'Dan komt alles goed. Echte liefde overwint alles.'

'Ik weet het niet, Zarena. Logan was echt heel erg boos en teleurgesteld. Ik weet niet of hij me kan vergeven. Ik heb besloten om te vertrekken. Ik ga hier weg. Ik ga een appartement zoeken en verhuis. Dat is het beste.'

'Nee, Cara, ik verbied het je. Je gaat niet weg totdat Logan zijn antwoord heeft gegeven.' Het spijt me Zarena, maar ik ga. Je kunt me niet overhalen.

~

Ik zit alleen in het huis. Al een hele week ben ik alleen. Logan heeft niks meer laten weten. Maar dat had ik wel verwacht. Het is zwaar zonder hem. Ik mis hem en denk elke seconde van de dag aan hem.

Ik heb gisteren een appartement gevonden in Melbourne. Over twee maanden ga ik. Ook heb ik een nieuw nummer. Logan kan me niet meer bereiken. Misschien is dat maar goed ook.

Ik heb elk bericht van Ray of Drew genegeerd en heb hen ontlopen. Ik ben niet klaar voor sociaal contact met iemand. Ik wil gewoon opnieuw beginnen op een plaats waar niemand me kent. Het liefst zou ik op dit moment stoppen met de missies en me focussen op de rest van mijn leven. Maar telkens als ik dat denk, besef ik weer dat de organisatie mijn hele leven is. Ik kan het niet zomaar aan de kant zetten. Hoe graag ik dat ook zou willen.

Zuchtend val ik neer op bed. Ik kan me nergens op concentreren, behalve op Logan, en heb constant de drang om te huilen. Ik ben in de war, want deze gevoelens heb ik nog nooit gehad, en wil gewoon dat het stopt. Waarom moest ik Logan ontmoeten? Als ik deze missie niet had gehad, was ik nooit verliefd geworden en was alles gewoon goed.

Na een half uur voor me uit gestaard te hebben, sta ik op. Ik dwaal doelloos rond in het huis. Ik bekijk elke kamer en doe eigenlijk helemaal niets. Ik kom in een kamer die ik eigenlijk nog niet eens heb gezien. Het is een klein kamertje met roze muren. Op de muur staat een klein hartje met een naam. Luca. Er staat nog een bedje in en een kast. Ik open een deurtje en zie een fotolijstje liggen. Een foto van een klein meisje. Er ligt ook een briefje bij.

Hallo volgende bewoners, sorry voor deze kamer. Luca is ons kleine meisje. Ze is verdwenen. We hebben het geaccepteerd, maar konden haar spulletjes niet meer zien. We hebben het hier laten staan. Sorry. Jullie mogen zelf bepalen wat je ermee doet. Groetjes de familie Montréal.

Ik lees de brief drie keer. Hun kind is gewoon verdwenen. Ik heb ineens de drang om op zoek te gaan naar het meisje, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen. Het is onbegrijpelijk dat iemand hun kind heeft meegenomen. Dat doe je niet.

Ik wil dit meisje vinden.

Ik heb dit al twee maanden geleden geschreven of zo. Er stond dat ik er op 25 mei voor het laatst aan had gewerkt... Maar het kan nog langer zijn, omdat ik wel eens foutjes eruit haal als ik niks te doen heb... Echt raar dat het al zo lang geleden geschreven is, want dat doe ik normaal nooit.